Ενυώ

Στην ελληνική μυθολογία η Ενυώ (από το ενυώς = τρόμος) ήταν μία δευτερεύουσα θεότητα του πολέμου, η οποία εμφανίζεται στο περιβάλλον του κυρίως θεού του πολέμου Άρη και θεωρείται τις περισσότερες φορές ως θυγατέρα του .

Σύμφωνα με τον Όμηρο

Τοὺς δ' Ἕκτωρ ἐνόησε κατὰ στίχας, ὦρτο δ' ἐπ' αὐτοὺς κεκλήγων· ἅμα δὲ Τρώων εἵποντο φάλαγγες καρτεραί· ἦρχε δ' ἄρα σφιν Ἄρης καὶ πότνι' Ἐνυώ, ἣ μὲν ἔχουσα Κυδοιμὸν ἀναιδέα δηϊοτῆτος, Ἄρης δ' ἐν παλάμῃσι πελώριον ἔγχος ἐνώμα, φοίτα δ' ἄλλοτε μὲν πρόσθ' Ἕκτορος, ἄλλοτ' ὄπισθε.

Μερικές φορές ωστόσο αναφέρεται ως αδελφή του ή ακόμα και μητέρα του. Κατά την αρχαιότητα η Ενυώ απεικονιζόταν αιμόφυρτη και σε σκηνές βιαιοπραγιών, όπως στην «Ασπίδα του Ηρακλή». Κάποτε αναφέρεται ως μία από τις Γραίες κορη του Φορκυνος και της Κητους

Σύμφωνα με τον Ησίοδο

Φόρκυι δ' αὖ Κητὼ γραίας τέκε καλλιπαρήους ἐκ γενετῆς πολιάς, τὰς δὴ Γραίας καλέουσιν ἀθάνατοί τε θεοὶ χαμαὶ ἐρχόμενοί τ' ἄνθρωποι, Πεμφρηδώ τ' εὔπεπλον Ἐνυώ τε κροκόπεπλον, Γοργούς θ', αἳ ναίουσι πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο ἐσχατιῇ πρὸς νυκτός, ἵν' Ἑσπερίδες λιγύφωνοι, Σθεννώ τ' Εὐρυάλη τε Μέδουσά τε λυγρὰ παθοῦσα· ἡ μὲν ἔην θνητή, αἱ δ' ἀθάνατοι καὶ ἀγήρῳ, αἱ δύο· τῇ δὲ μιῇ παρελέξατο Κυανοχαίτης ἐν μαλακῷ λειμῶνι καὶ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσι.

Η Ενυώ αναφέρεται πρώτα από τον Όμηρο (Ιλ. Ε΄333 & 592) μαζί με την Αθηνά και τον Άρη, και τη χαρακτηρίζει πτολίπορθον, δηλαδή αυτή που λεηλατεί ή κυριεύει πόλεις και πότνια, δηλαδή σεβάσμια. Το ακριβές αντίστοιχο της Ενυούς είναι η θεότητα της ρωμαϊκής μυθολογίας Μπελλόνα.