Έιμυ Λόουελ

 Πηγή:https://hmn.wiki/el/Amy_Lowell

Η Έιμι Λόρενς Λόουελ (9 Φεβρουαρίου 1874 – 12 Μαΐου 1925) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια της σχολής των εικονιστών , η οποία προώθησε την επιστροφή στις κλασικές αξίες. Κέρδισε μεταθανάτια το βραβείο Πούλιτζερ για την ποίηση το 1926.

Η Amy Lowell γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1874, στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης, κόρη του Augustus Lowell και της Katherine Bigelow Lowell. Μέλος της οικογένειας Brahmin Lowell , τα αδέρφια της περιλάμβαναν τον αστρονόμο Percival Lowell , τον εκπαιδευτικό και νομικό μελετητή Abbott Lawrence Lowell και την Elizabeth Lowell Putnam , μια πρώιμη ακτιβίστρια για την προγεννητική φροντίδα. Ήταν τα δισέγγονα του John Lowell και, από την πλευρά της μητέρας τους, τα εγγόνια του Abbott Lawrence . 

Η Λόουελ δεν φοίτησε ποτέ στο κολέγιο γιατί η οικογένειά της δεν θεώρησε σωστό να το κάνει μια γυναίκα. Αντιστάθμισε αυτή την έλλειψη με μανιώδη ανάγνωση και σχεδόν εμμονική συλλογή βιβλίων. Έζησε κοινωνικά και ταξίδεψε πολύ, στράφηκε στην ποίηση το 1902 (28 ετών) αφού εμπνεύστηκε από μια παράσταση της Eleonora Duse στην Ευρώπη. Ξεκίνησε μια καριέρα ως ποιήτρια όταν είχε κλείσει τα 30 της. Η συνάντησή της, το 1913, με τον Έζρα Πάουντ υπήρξε καθοριστική για την οριστική ένταξή της στο ποιητικό κίνημα του Εικονισμού (Imagism).

Πηγή:https://frear.gr/?p=11187

 

Πέντε ποιήματα − της Έιμυ Λόουελ

ΤΟ ΤΑΞΙ
(THE TAXI)

Όταν φεύγω μακριά σου
Ο κόσμος χτυπάει άψυχος
Σαν ένα λασκαρισμένο ταμπούρλο.
Σε καλώ κάτω από τ’ άστρα που προβάλλουν
Και σε φωνάζω στις ράχες του ανέμου.
Οι δρόμοι περνώντας γρήγορα,
Ο ένας μετά τον άλλον,
Σε τραβούν μακριά μου,
Κι οι λάμπες της πόλης τρυπούν τα μάτια μου
Έτσι που δεν μπορώ πια να δω το πρόσωπό σου.
Γιατί να πρέπει να σε αφήσω,
Να πληγώνω τον εαυτό μου
Στις κοφτερές άκρες της νύχτας ;

ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΟ
(AFTERMATH)

Έμαθα να σου γράφω σε πιο ευτυχισμένες μέρες,
Και κάθε γράμμα ήταν ένα κομμάτι που έκοβα
Απ’ την καρδιά μου, ένα θραύσμα φρεσκοκομμένο
Απ’ το μωσαϊκό της ζωής· τα μπλε και τα γκρίζα του,
Τα παλλόμενα πορφυρά του, έδωσα για να κερδίσω το παίνεμά σου.
Για να φτιάξω ένα πεζοδρόμιο για τα πόδια σου, γύμνωσα
Την ψυχή μου για σένα για να περάσεις, και γλίστρησα
Κάτω απ’ τα βήματά σου για ν’ απαλύνω όλους τους δρόμους σου.
Αλλά τώρα τα γράμματά μου είναι σαν χλωμά άνθη
Που σκορπίζουμε πάνω σ’ ένα μνήμα με ανέλπιδα δάκρυα.
Δεν ζητώ ανταμοιβή, δεν θα σε απογοητεύσω
Παρόλο που δεν δίνεις σημασία· τα μακριά, θλιμμένα χρόνια
Ακόμη περνούν, κι εγώ ακόμη σκορπίζω εύθραυστα λουλούδια,
Και ψιθυρίζω λέξεις αγάπης που κανείς δεν ακούει.

ΕΝΑ ΚΛΑΔΑΚΙ ΤΗΣ ΡΟΖΜΑΡΥ*
(A SPRIG OF ROSEMARY)

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου.
Όταν σε σκέφτομαι,
Είναι τα χέρια σου που βλέπω.
Τα χέρια σου
Να ράβουν,
Να κρατούν ένα βιβλίο,
Να ξεκουράζονται για μια στιγμή
Στο περβάζι ενός παράθυρου.
Τα μάτια μου κρατούν πάντα την όψη των χεριών σου,
Αλλά η καρδιά μου συγκρατεί τον ήχο της φωνής σου,
Και την απαλή λαμπρότητα που είναι η ψυχή σου.

Στα ελληνικά, το όνομα Ρόζμαρυ σημαίνει Δεντρολίβανο

Η ΑΔΕΞΙΑ
(THE BUNGLER)

Λάμπεις στην καρδιά μου
Σαν τις φλόγες αμέτρητων κεριών.
Αλλά όταν πάω να ζεστάνω τα χέρια μου,
Η αδεξιότητά μου αναποδογυρίζει το φως,
Και τότε σκοντάφτω
Πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες.

24 ΧΑÏΚΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΘΕΜΑ
(24 HOKKU ON A MODERN THEME)

Στην αμυδρή αυγή
Γράφω νέες λέξεις για τ’ αφτιά σου−
Ακόμα και τώρα που κοιμάσαι.