Ελίζα Τζιρότο

 Πηγή:https://www.thepressroom.gr/diethne/e-istoria-tes-eliza-tziroto-sygkinei-oloklere-ten-italia

Μια Ιταλίδα 40 ετών έχασε την ζωή της από καρκίνο και άφησε 17 δώρα στην κόρη της - Ένα για κάθε γιορτή γενεθλίων, μέχρι να ενηλικιωθεί.

Η ιστορία της Ελίζα Τζιρότο συγκινεί ολόκληρη την Ιταλία. Πρόκειται για μια γυναίκα 40 ετών, η οποία έχασε την μάχη κατά μιας ιδιαίτερα επιθετικής μορφής καρκίνου, στον ιταλικό Βορρά. Όταν οι γιατροί, όμως, την πληροφόρησαν ότι θα μπορούσε να ζήσει μόνον για άλλους δυο μήνες, η Ελίζα είπε στον σύντροφό της:

«Νόμιζα ότι θα είχα λίγο περισσότερο χρόνο, αλλά δεν πειράζει, θα τα καταφέρουμε κι έτσι».

Παντρεύτηκαν αμέσως και από εκείνη την στιγμή, η Ελίζα Τζιρότο αποφάσισε να αφιερωθεί μόνον στην μικρή της κόρη, στην Αλίτσε, η οποία είχε γεννηθεί πριν από έναν χρόνο. Της αγόρασε δεκαεπτά δώρα, ένα για κάθε της γενέθλια. Κούκλες, μαριονέτες, βιβλία, αλλά και μια μεγάλη υδρόγειο σφαίρα, με σημαίες πάνω σε όλες τις πόλεις τις οποίες η Ελίζα θα ήθελε να μπορούσε να επισκεφθεί με την κόρη της.

Τi amerò per sempre (θα σε αγαπώ για πάντα) come farò senza di te (τι θα κάνω χωρίς εσένα), il mio capolavoro (το αριστούργημά μου) έγραψε η Ελίζα, λίγο πριν πεθάνει, δίπλα στην φωτογραφία που ανέβασε με την κόρη της, στο Instagram.

Παράλληλα άφησε στη μικρή δυο τετράδια με τρυφερές σκέψεις και ηχογραφημένα CD για να μην ξεχάσει τη φωνή της. Ένας τρόπος για να μην διακοπεί ποτέ η σχέση μάνας και κόρης και ο θάνατος να μην μπορέσει να επιβάλει την δική του, άκαρδη λήθη.

 

Ανδρονίκη Στάρκου

Μανιάτισσα που τη συναντάμε με το όνομα Ανδρονίκη γιατί δεν ήθελε να χρησιμοποιεί το επώνυμο που ατίμαζε ο γιος της επειδή ήταν με το μέρος των Οθωμανών. Ο γιος της εξωμότης καπετάνιος Νικόλας Στάρκος, δεν διστάζει να προδώσει τον αγώνα των συμπατριωτών του για την ανεξαρτησία, προκειμένου ο ίδιος να κερδίσει πλούτη και δόξα. Η Ανδρονίκη εντάχθηκε με πάθος στο κίνημα, ωθούμενη από μια άσβεστη επιθυμία για εκδίκηση και μια εξ ίσου δυνατή αγάπη για την ανεξαρτησία της πατρίδας της.

Η Ανδρονίκη δεν μπορούσε ν’ αρματώσει καράβια, όπως η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ, η Ζαχαριά κ.ά., έδωσε όμως τον εαυτόν της και βρέθηκε στο επίκεντρο των δραματικών γεγονότων εκείνου του ξεσηκωμού.Από το 1821 η Ανδρονίκη ενώθηκε με τους Μανιάτες που ο Κολοκοτρώνης, καταδικασμένος σε θάνατο και πρόσφυγας στα Ιόνια νησιά, κάλεσε κοντά του, όταν αποβιβάστηκε στην Καρδαμύλη στις 18 Ιανουαρίου.

Πήρε μέρος στην πρώτη τακτική μάχη που δόθηκε στο Μοριά, όταν ο Κολοκοτρώνης επιτέθηκε στους κατοίκους του Φαναρίου και της Καρύταινας, που είχαν πάρει το μέρος των Τούρκων, στις όχθες του Ρουφιά. Πήρε μέρος στη μάχη του Βαλτετσίου στις 17 Μαΐου, όπου ο Μουσταφά Μπέης ετράπη σε άτακτη φυγή.

Διακρίθηκε ιδιαίτερα στην πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Την επόμενη χρονιά, στις 4 Μαρτίου, η Ανδρονίκη, στη διάρκεια μιας ναυμαχίας, κάτω από τις διαταγές του Ναυάρχου Μιαούλη, είδε τα τουρκικά πλοία να τρέπονται σε φυγή, ύστερα από μάχη πέντε ωρών και να καταφεύγουν σε ένα λιμάνι της Ζακύνθου.

Ωστόσο, πάνω σε ένα τούρκικο πλοίο αναγνώρισε το γιο της, που οδηγούσε την οθωμανική μοίρα διασχίζοντας τον κόλπο της Πάτρας.

Εκείνη τη μέρα ένιωσε τόσο μεγάλη ντροπή που όρμησε σαν λυσσασμένη στη μάχη, γυρεύοντας τη λύτρωση στο θάνατο. 

Ήταν ο πόνος της μάνας απ’ το γιο της ο οποίος πρόδωσε και πολεμούσε τα αδέρφια του.

Μετά τη βρίσκουμε ανάμεσα στους τέσσερις χιλιάδες πολεμιστές του Κολοκοτρώνη, όταν διορίστηκε αρχιστράτηγος του Μοριά.

Μετά την απόβαση του Ιμπραήμ στα μεσσηνιακά παράλια και τις καταστροφές που προξένησε σε Κορώνη, Πάτρα, Ναυαρίνο, Άργος, Τριπολιτσά και Μεσσηνία, η Ανδρονίκη αναγκάστηκε να κρυφτεί στο εσωτερικό της Μάνης, για να μην πέσει στα χέρια των Αράβων.

Ωστόσο, δε σκέφθηκε ούτε στιγμή να ξεκουραστεί.

Την ξαναβρίσκουμε στις εκστρατείες του 1825 και του 1826, στη μάχη των στενών της Βέργας, όπου ο Ιμπραήμ κατατροπώθηκε από τους Μανιάτες.

Τον Ιούλιο του 1826 εντάχθηκε στον τακτικό στρατό του Φαβιέρου και πήρε μέρος στη μάχη στο Χαϊδάρι. 

Εκεί πληγώθηκε σοβαρά, αλλά σώθηκε χάρις στο θάρρος ενός Γάλλου φιλέλληνα στρατιώτη και κατάφερε να ξεφύγει από τους απάνθρωπους στρατιώτες του Κιουταχή.

Πάλεψε πολλούς μήνες, αλλά η γερή κράση της τη βοήθησε να σωθεί, έκτοτε δεν ξαναβρήκε δυνάμεις για να συνεχίσει τον αγώνα.

Τον Αύγουστο του 1827 επέστρεψε στη Μάνη. Ήθελε να ξαναδεί το σπίτι της στο Οίτυλο. Εκεί, η μοίρα έμελλε να παίξει το παιχνίδι της συνάντησης μάνας και γιου, του αλλοθρησκευμένου Νικόλα Στάρκου. Αυτός ο τρομερός πειρατής του Αιγίου είχε επιθυμήσει το σπίτι που γεννήθηκε.

Και να, στο κατώφλι του σπιτιού τους συναντιούνται μάνα και γιος. Και τότε η μάνα Ανδρονίκη έριξε κατάρα στο γιο της: 

«Να μη σε ξαναδούν τα μάτια μου»!

Και τώρα που τίποτα πια δεν την κρατούσε στη γη των προγόνων της, η Ανδρονίκη θα συνέχιζε τον αγώνα, ώσπου η Ελλάδα να κατακτήσει την ελευθερία της.

Για την ιστορική έρευνα: Βασίλης Ι. Μανιάτης

Γερόντισσα Φιλοθέη

Η Στυλιανή -κατά κόσμον- γεννήθηκε στη Λούτρα εκεί γύρω στα 1897. Ήταν κόρη του Νικολάου και της Ειρήνης Μπιρλιράκη, δυο ευσεβών ανθρώπων, απλών και αγράμματων αλλά γεμάτων από τα ηθικά διδάγματα που κάνουν τον άνθρωπο καλύτερο. Είχε άλλα έξι αδέλφια και ζούσαν όλοι σε μεγάλη φτώχεια.

 

Τότε η αδελφή της μητέρας της, η Αθηνά, ευκατάστατη και εξαιρετική γυναίκα, που δεν είχε παιδιά σκέφτηκε να ζητήσει τη μικρή Στέλλα για να τη μεγαλώσει. Ο άνδρας της Νικόλαος δεν έφερε καμιά αντίρρηση. Ίσα ίσα.

 

Ενθάρρυνε μάλιστα την σύζυγό του να κάνει τη σχετική συζήτηση με τους γονείς της μικρής. Κι εκείνοι δεν μπορούσαν παρά να ανταποκριθούν, αφού δεν είχαν άλλη επιλογή και ήθελαν να δουν τα παιδιά τους να ζουν καλύτερα.

 

Έτσι, μικρή ήταν ακόμα, βάδιζε στα οκτώ της χρόνια, όταν βρέθηκε στο περιβάλλον των θείων της, που τη λάτρεψαν. Είχαν την οικονομική άνεση να της προσφέρουν τα πάντα αλλά το πολυτιμότερο βιος τους ήταν στα εικονίσματα. Ένα πολύτιμο κα σπάνιο κειμήλιο περιτυλιγμένο μ’ ένα τριγωνικό βελούδινο ύφασμα, κληρονομιά κάποιου θείου που ήταν ιερωμένος. Ήταν τίμιο ξύλο.

 

Από μικρή λοιπόν η Στέλλα δέθηκε συναισθηματικά με το κειμήλιο αυτό, καθώς η θεία της επαναλάμβανε ότι κάθε καλό στο σπίτι ήταν δώρο του κειμηλίου αυτού.

 

Πολύτιμη κληρονομιά

 

 

Όταν η Στέλλα έφτασε στα 16 χρόνια της η θεία αρρώστησε βαριά. Και φοβούμενη το μοιραίο, κάλεσε συμβολαιογράφο να αποκαταστήσει τη μικρή, επειδή είχε κι άλλα ανίψια που θα διεκδικούσαν τη μεγάλη της περιουσία. Η θεία Αθηνά στάθηκε πολύ γενναιόδωρη εξασφαλίζοντας τη θετή της κόρη. Και φρόντισε να της κάνει γνωστό το εδάφιο της διαθήκης που την αφορούσε. Αλλά διαπίστωσε με στενοχώρια ότι η Στέλλα δεν ήταν ευχαριστημένη με τη δωρεά. Αυτό τουλάχιστον έδειχνε το σκυθρωπό της πρόσωπο.

 

Επειδή η θεία την αγαπούσε πολύ επέμεινε να μάθει γιατί δεν έδειχνε ικανοποιημένη κι αν ήθελε κάτι περισσότερο.

 

Και τότε η μικρή, έσκυψε το κεφάλι με σεβασμό και είπε στη θεία της ότι δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από τον Τίμιο Σταυρό, γιατί αυτός φέρνει όλα τα αγαθά.

 

Η Αθηνά ενθουσιάστηκε με το αίτημα της ανιψιάς της. Και φυσικά το ικανοποίησε, με χαρά, αφού προηγουμένως επανέλαβε στη μικρή τη σπουδαιότητα αυτού του κειμηλίου από θρησκευτικής πλευράς.

 

Ο θάνατος της θείας ήταν μια οδυνηρή στιγμή για τη Στέλλα, που είχε στο μεταξύ μεγαλώσει και είχε γίνει μια ωραία κοπέλα. Όπως ήταν κι ευκατάστατη ανήκε στις πολύφερνες νύφες.

 

Εκείνη όμως απέρριπτε όλες τις προτάσεις. Μέχρι που εκεί, στα 19 της χρόνια, ζήτησε να την παντρευτεί ένας άρχοντας από τα Ρούστικα.

 

Γάμος με τον άρχοντα των Ρουστίκων

 

 

Ήταν ο Νικόλαος Τζαγκαράκης, 51 ετών, υπάλληλος της Singer, ευσεβής Χριστιανός, που είχε μάλιστα πάει και στα Ιεροσόλυμα, μεγάλη υπόθεση για τις δυσκολίες της εποχής και είχε βαφτιστεί στον Ιορδάνη. Από το γεγονός αυτό λεγόταν και Χατζής.

 

Η ευσέβεια του Ρουστικιανού υποψηφίου έκανε την Στέλλα να τον επιλέξει. Γιατί ήθελε ο Τίμιος Σταυρός να βρεθεί στο ανάλογο περιβάλλον. Παντρεύτηκαν το 1919 και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Ήταν η Ευαγγελία, ο Στυλιανός, η Μαρία και ο Σταύρος. Κι επειδή ο άνδρας της ήταν Χατζής λεγόταν κι εκείνη Χατζήνα.

 

Η επιλογή της αποδείχτηκε άριστη. Ο άνδρας της, δεν ήταν μόνο ένας τέλειος σύζυγος, αλλά είχε επιβάλλει και στα παιδιά του απόλυτο σεβασμό στη μητέρα τους.

 

Η Στέλλα πάλι έκανε ό,τι μπορούσε για να επικρατεί στο σπίτι τάξη και ευπρέπεια. Άριστη νοικοκυρά ήξερε να ράβει πουκάμισα.

 

Η αφετηρία των θαυμάτων

 

 

Μια ηλιόλουστη μέρα, αφού τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού κι ετοίμασε το φαγητό, μετέφερε τη μηχανή της στην ταράτσα του σπιτιού για να γαζώσει.

 

Από κοντά είχε το αγοράκι της, τον Σταύρο, που θα ήταν περίπου 20 μηνών. Το παιδάκι έπαιζε γύρω από την καπνοδόχο, αλλά σε μια στιγμή παραπάτησε κι όπως η ταράτσα δεν είχε στηθαίο, έπεσε από ύψος τριάμισι περίπου μέτρων και χτύπησε θανάσιμα σε ένα πελέκι.

 

Αλλόφρων έτρεξε κοντά του η έρμη μάνα. Τι να δει; Το αγοράκι της αιμορραγούσε εκεί στο χώμα από στόμα, μύτη, αυτιά, χωρίς να αναπνέει, χωρίς σημάδια ζωής. Άφωνη παρακολουθούσε σαν υπνωτισμένη η Στυλιανή.

 

Οι δικοί της άνθρωποι που προστρέξανε δεν ήξεραν πώς να την αντιμετωπίσουν, όπως την έβλεπαν αδάκρυτη και χλωμή σαν πεθαμένη. Προτίμησαν να την αφήσουν να συνέλθει και ασχολήθηκαν με το παιδί.

 

Μετέφεραν το άψυχο κορμάκι στο εσωτερικό του σπιτιού, το έβαλαν σ’ ένα καναπεδάκι. Ήρθε ο γιατρός που απλά πιστοποίησε το θάνατο του μικρού. Ενώ η καμπάνα του χωριού άρχισε να χτυπά πένθιμα, ειδοποιήθηκε ο πατέρας που ήταν στη δουλειά του στο Ρέθυμνο, για το τραγικό συμβάν και του ζήτησαν να κρατά ένα φέρετρο για το παιδί.

 

Η αυλή άρχισε να γεμίζει κόσμο που ερχόταν να συμπαρασταθεί στο πένθος της οικογένειας. Ορίστηκε και η κηδεία για την επομένη στις 4:00 το απόγευμα.

 

Η δύναμη της πίστης

 

 

Και τότε η Στυλιανή θυμήθηκε τον Τίμιο Σταυρό. Πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση της. Μάταια προσπάθησαν να τη συγκρατήσουν εκείνοι που νόμιζαν πως πηγαίνει να δώσει τέλος στη ζωή της.

 

Σπεύδει και κατεβάζει το ιερό κειμήλιο από το εικονοστάσι με τρεμάμενα χέρια. Ασπάζεται ευλαβικά το σύμβολο της πίστης μας και πλησιάζοντας το παιδί της ακούμπησε το ιερό σύμβολο πάνω στην καρδούλα του και το έσφιξε στην αγκαλιά της:

 

– Τίμιε μου Σταυρέ παρακάλεσε, να ζήσει το παιδί μου, να το βαπτίσω Σταύρο και να το κάνω ιερέα.

 

Η προσευχή της εισακούσθηκε και το παιδάκι άνοιξε τα ματάκια του απορημένο με τον κόσμο που έβλεπε μπροστά του. Έγινε όπως το έταξε η μητέρα. Και το νεκραναστημένο παιδάκι έγινε μεγαλώνοντας ο εξαιρετικά αγαπητός μας ιερέας, παπα-Σταύρος Τζαγκαράκης, που επί εφημερίας του ανθούσε η ενορία Περιβολίων και έχει καταγραφεί στα χρονικά του τόπου, από τους ίδιους τους πιστούς, ως ένας από τους πλέον φωτισμένους μας κληρικούς.

 

Τα στοιχεία της οικογενείας που παραθέτω, είναι από την έκδοση «Το θαύμα του Τιμίου Σταυρού κι η Γερόντισσα Φιλοθέη Μοναχή κατά κόσμον Στυλιανή Χατζήνα» (Ορθόδοξος Κυψέλη).

 

Από τότε συνέρρεαν οι πιστοί στο σπίτι της, σε κάθε δύσκολη στιγμή τους ζητώντας να τους σταυρώσει με το Τίμιο Ξύλο. Κι εκείνη πρόθυμα ανταποκρινόταν χωρίς ποτέ να δεχθεί τίποτα υλικό για τη διακονία της αυτή.

 

Η σύγκρουση με τον Επίσκοπο

 

 

Ο τότε Επίσκοπος ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι μια γυναίκα σταυρώνει. Να της πάρει τον Σταυρό δεν μπορούσε, αφού ήταν οικογενειακό κειμήλιο. Θεώρησε καλό να την προειδοποιήσει. Εκείνη για να δείξει υπακοή, καθώς ήταν πάντα μια ευσεβής γυναίκα, αποφάσισε να κλείσει την πόρτα της και να μη σταυρώσει ξανά.

 

Ένα απόγευμα πήγε σε ένα περιβόλι που καλλιεργούσε ο άνδρας της κρατώντας από το χέρι τον μικρό Σταύρο. Πλάι ήταν ένα ερειπωμένο εκκλησάκι, που είχε βάλει σκοπό ζωής η Χατζήνα κάποτε να το αναστηλώσει.

 

Εκεί τη βρήκε μια γυναίκα, από το διπλανό χωριό, που ήρθε για να της σταυρώσει το παιδάκι της. Είχε πρησμένο γόνατο και πονούσε αφόρητα. Η Στυλιανή είπε ψέματα για να την αποφύγει, αφού είχε υποσχεθεί στον Δεσπότη ότι δεν θα ξανασταυρώσει. Και δεν προλαβαίνει να πάει ν’ ανάψει το καντήλι, στο ερειπωμένο εκκλησάκι, όταν αρχίζει γοερά κλάματα ο μικρός Σταύρος, δείχνοντας το γόνατό του που άρχισε να πρήζεται. Κατάλαβε η Χατζήνα και τρέχοντας πρόλαβε τη γυναίκα και το παιδί της, τους έφερε κοντά στο δικό της, σταύρωσε και τα δυο παιδιά, που συνήλθαν αμέσως και ζήτησε συγγνώμη για την προηγούμενη άρνηση, δίνοντας τις απαραίτητες εξηγήσεις. Δυστυχώς όμως βρέθηκε πάλι απέναντι από τον Δεσπότη που είχε θυμώσει μαθαίνοντας ότι η Στυλιανή δεν κράτησε την υπόσχεση που του είχε δώσει. Της πήρε λοιπόν τον Σταυρό και τον έδωσε στον Ηγούμενο της Μονής του Προφήτη Ηλία να τον φυλάξει.

 

Η δοκιμασία του Ηγούμενου

 

 

Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι και πάλι από το βιβλίο που προανέφερα.

 

Ο Ηγούμενος με το που φύλαξε τον Σταυρό, πιάστηκε σε όλο του το κορμί και δεν μπορούσε να περπατήσει. Η μητέρα του, ευσεβέστατη γυναίκα, σκέφτηκε ποια μπορεί να είναι η αιτία της ταλαιπωρίας του γιου της. Και του συνέστησε να επιστρέψει τον Σταυρό. Εκείνος την άκουσε και ενημέρωσε τον Δεσπότη. Ο επόμενος που έλαβε τον Σταυρό ήταν ο πρόεδρος της Κοινότητας. Αλλά κατά ένα θαυμαστό τρόπο ο Σταυρός επέστρεψε και πάλι στη Χατζήνα, που σίγουρη πια για την αποστολή της συνέχιζε να σταυρώνει.

 

Φαίνεται πως ο δεσπότης το πήρε προσωπικά και της έκανε δικαστήριο. Δεν μπορούσε να δεχθεί ότι μια γυναίκα είχε το δικαίωμα να σταυρώνει. Και διεκδικούσε τον Σταυρό για τη Μητρόπολη. Την ημέρα της δίκης προσήλθαν κάπου 70 μάρτυρες υπεράσπισης, ανάμεσά τους και η σύζυγος του Εισαγγελέα, που είχε γίνει το παιδί της καλά από σοβαρή ασθένεια. Το βούλευμα ήταν αθωωτικό και ο Σταυρός έμεινε στη Στυλιανή.

 

Μια ηρωική πράξη

 

 

Με την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, είχε συλληφθεί στο Ρέθυμνο μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων που τους κρατούσαν οι Ναζί στο Γυμνάσιο Αρρένων, χωρίς φαγητό και νερό, απαγορεύοντας την είσοδο στους πάντες.

 

Τότε ζήτησαν από τον Δεσπότη οι συγγενείς των αιχμαλώτων να μεσολαβήσει για την απελευθέρωσή τους. Εκείνος όμως φαίνεται πως δείλιασε και δεν ανταποκρίθηκε. Ο κόσμος αγανάκτησε επειδή τόσοι άνθρωποι έμεναν αβοήθητοι χωρίς φαγητό και νερό.

 

Τότε η Χατζήνα πήρε τη μεγάλη απόφαση. Γέμισε κοφίνια με τρόφιμα, ετοίμασε κανίστρες με νερό, γέμισε κι ένα καλάθι με βραστά αυγά, που ήξερε ότι αρέσουν στους Γερμανούς και πήγε στο σχολείο. Είχε στην τσάντα τον Τίμιο Σταυρό και τη συνοδεία μερικών φίλων. Μίλησε απλά στους φρουρούς. Εξήγησε ότι είναι απάνθρωπο τόσες μέρες να υποφέρουν άνθρωποι νηστικοί και διψασμένοι. Και προς μεγάλη κατάπληξη όλων οι φρουροί της επέτρεψαν να περάσει. Μάνα εξ ουρανού ήρθαν τα τρόφιμα για τους δυστυχείς αιχμαλώτους κι ευτυχώς που υπήρχε βρύση στο κτίριο για να ξεδιψάσουν οι υπόλοιποι, γιατί το νερό τελικά που κουβαλούσε η Στυλιανή, δεν έφτανε για όλους.

 

Η μεταμέλεια του Επισκόπου

 

 

Λίγες μέρες μετά η σεβάσμια αυτή γυναίκα έλαβε πρόσκληση από τον Δεσπότη. Πήγε περίεργη να δει τι έκανε πάλι και την καλεί σε απολογία. Οποία κατάπληξη όταν είδε τον προκαθήμενο της τοπικής εκκλησίας να τη συγχαίρει για την ηρωική της πράξη ομολογώντας τη δική του αδυναμία. Έτσι έσπασε ο πάγος μεταξύ τους και από τότε ο Αθανάσιος αποκαλούσε «Μητέρα» τη Στυλιανή, που πραγματικά άρχισε να τον φροντίζει σαν μάνα.

 

Κάποια στιγμή μάλιστα το 1954, όταν δημιουργήθηκε πρόβλημα και με τον Δεσπότη Ιεράπετρας, γιατί ως εκεί έφτανε η χάρη της Χατζήνας και της πήραν από την οικεία Μητρόπολη το κειμήλιό της μέχρι να γίνει δίκη, ο δικός μας Αθανάσιος του έγραψε σχετικά και αμέσως ο σταυρός επεστράφη στην Στυλιανή.

 

Αργότερα κι επειδή από το 1947 ήταν χήρα, εκπληρώθηκε το μεγάλο της όνειρο και εκάρη μοναχή από τον Πατριάρχη Βενέδικτο το 1964 με το όνομα Φιλοθέη.

 

Όπως το είχε όνειρο ζωής αναστήλωσε και το εκκλησάκι του Χριστού, τηρώντας με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες που της είχε θέσει ο γέρο Χατζής. Να μην κάνει εράνους, να μην πουλήσει περιουσία που ανήκει στα παιδιά και να μη δανειστεί από τράπεζα. Στο αναστηλωμένο εκκλησάκι βαπτίστηκαν περισσότερα από 500 παιδιά που είχαν γεννηθεί από άτεκνα πριν σταυρωθούν με τον Τίμιο Σταυρό ζευγάρια.

 

Μια μεγάλη μορφή

 

 

Θέλουμε χώρο και χρόνο πολύ για να απαριθμήσουμε τα έργα της Γερόντισσας που ακόμα τιμάται με σεβασμό από χιλιάδες κόσμου. Από τα έργα της δεν θα μπορούσε να λείψει ναός, προς τιμήν του Αγίου Σπυρίδωνος, που ήταν ο προστάτης Άγιος της Γερόντισσας, η οποία φαίνεται πως είχε και το χάρισμα της ενόρασης.

 

Κάποτε μια γυναίκα που ήθελε να πάει να σταυρωθεί ζητούσε από τον άνδρα της, αλλά μάταια, τις 200 δραχμές που ήταν τα ναύλα της. Εκείνος αρνείτο πεισματικά να της δώσει τα χρήματα. Επιτέλους η γυναίκα βρήκε τρόπο και πήγε χωρίς κανένας να ξέρει την περιπέτειά της αυτή, ούτε φυσικά και η γερόντισσα. Πριν φύγει όμως, μετά το σταύρωμα, βγάζει η Φιλοθέη και της δίνει ένα φάκελο με την παράκληση να τον δώσει στον άνδρα της. Κι όταν εκείνος έκπληκτος τον άνοιξε είδε πως το περιεχόμενό του ήταν 200 δραχμές!!!

 

Η γερόντισσα Φιλοθέη κοιμήθηκε στις 4 Αυγούστου 1975.

Γερόντισσα Αικατερίνη Βασιλάκη

 Αικατερίνα Βασιλάκη, γνωστή ως Στεφάναινα,  κατείχε έναν  ιστορικό και θαυματουργό σταυρό, που φυλάσσεται σήμερα στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει της πόλης του Ρεθύμνου. Ο σταυρός αυτός εκτινάχθηκε, κατά την παράδοση, από το Αρκάδι με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης στις 9 Νοεμβρίου 1866.

(Η Στεφάναινα. Ο σταυρός που φαίνεται να κρατάει μάλλον είναι αποτέλεσμα φωτομοντάζ (είναι κάπως ευδιάκριτο), αφού στην πραγματικότητα ο σταυρός που είχε στη φύλαξή της είναι αρκετά μικρός (όπως και της Χατζίνας).

Κατά καιρούς τον χρησιμοποίησε σε ανατριχιαστικούς εξορκισμούς (η μαζική περίπτωση των Κεραμιανών είναι η χαρακτηριστικότερη) και κάποια στιγμή τον εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία του Ρεθύμνου, οικοδομώντας το 1935 τον ομώνυμο ναΐσκο (Τίμιος Σταυρός), όπου και σήμερα φυλάσσεται. 
Για την ανέγερση του ναού αυτού, η μεν Στεφάναινα ονειρεύτηκε δύο καβαλάρηδες που την καθοδήγησαν (και, όταν τους ρώτησε ποιοι είναι, απάντησαν “Στο σπίτι σας θα γεννηθούνε δυο παιδιά που θά ’χουνε τα ονόματά μας” –Γιώργης και Δημήτρης), ο δε ιδιοκτήτης του οικοπέδου έλαβε, επίσης σε όνειρο, εντολή να παραχωρήσει το χώρο παρά τις αντιρρήσεις του - αυτά τα διασώζει η προφορική παράδοση της πόλης του Ρεθύμνου, και, σημειωτέον, είναι πράξεις από τις οποίες κανείς δεν ωφελήθηκε οικονομικά. Η Στεφάναινα βρήκε το σχέδιο του ναού μυστηριωδώς χαραγμένο στη θέση όπου βρίσκεται, σαν απάντηση στην ανησυχία της για το πόσο μεγάλο έπρεπε να τον κάνει. Η ίδια πέθανε το 1956, ενώ η κόρη της Γαλάτεια υπηρετεί ακόμη και σήμερα, υπερήλικας, το προσκύνημα του Τ. Σταυρού. [Σημ: η λαϊκή γερόντισσα Γαλάτεια κοιμήθηκε γύρω στο 2005].

Μοναχή Ξένη

 

Τζούλια Τατλ

Η Julia DeForest Tuttle (née Sturtevant , 22 Ιανουαρίου 1849 - 14 Σεπτεμβρίου 1898) ήταν μια αμερικανίδα επιχειρηματίας που είχε το ακίνητο στο οποίο χτίστηκε το Μαϊάμι της Φλόριντα . Για το λόγο αυτό, ονομάζεται «Μητέρα του Μαϊάμι». Είναι η μόνη γυναίκα που ίδρυσε μια μεγάλη αμερικανική πόλη.

Η Tuttle ήρθε στο Φορτ Ντάλας της Φλόριντα, από το Κλίβελαντ του Οχάιο, με ένα ατμόπλοιο αφού ο πατέρας και η μητέρα της είχαν μετακομίσει στη Νότια Φλόριντα. Λίγο πάνω από δέκα χρόνια αργότερα, το 1886, ο σύζυγός της πέθανε. το χυτήριο είχε ήδη πωληθεί. Μετά το θάνατό του, διαπίστωσε ότι ο σύζυγός της δεν ήταν καλός στη διαχείριση χρημάτων. Αυτό έβαλε την Τζούλια σε τρομερά οικονομικά προβλήματα. Για να συμπληρώσει το μικρό εισόδημά της, έπρεπε να μετατρέψει το τετραώροφο σπίτι τους σε πανσιόν και αίθουσα τσαγιού για νεαρές κυρίες. Το 1890, όταν ο πατέρας της πέθανε και της άφησε τη γη του στη Φλόριντα, πούλησε το σπίτι της στο Κλίβελαντ του Οχάιο και μεταφέρθηκε στον κόλπο Biscayne.

Η Tuttle χρησιμοποίησε τα χρήματα από το κτήμα των γονέων της για να αγοράσει την επιχορήγηση James Egan 640 στρεμμάτων (2,6 km 2 ), όπου βρίσκεται η πόλη του Μαϊάμι, στη βόρεια πλευρά του ποταμού , συμπεριλαμβανομένων των παλαιών πέτρινων κτιρίων του Fort Dallas και το διώροφο ροκ σπίτι που χτίστηκε από τους σκλάβους του Richard Fitzpatrick περίπου 50 χρόνια νωρίτερα. Αυτό μετατράπηκε στο σπίτι της. Το 1891, η Tuttle έφερε την οικογένειά της για να ζήσει εκεί. Επιδιόρθωσε και μετέτρεψε το σπίτι σε ένα από τα σημεία της περιοχής με εκπληκτική θέα στον ποταμό και στον κόλπο Biscayne.
Η Tuttle αποφάσισε αμέσως να αναλάβει ηγετικό ρόλο στο κίνημα για να ξεκινήσει μια νέα πόλη στον ποταμό Μαϊάμι, αλλά ήξερε ότι η αξιοπρεπής μεταφορά (εκείνη την εποχή, ένας σιδηρόδρομος ) ήταν απαραίτητη για να προσελκύσει την ανάπτυξη. Ο Τουλτ προσπάθησε να παρακινήσει τον Χένρι Φλάγκλερ να επεκτείνει τον σιδηρόδρομο του στο Φορτ Ντάλας (Μαϊάμι), και προσφέρθηκε να διαιρέσει τις μεγάλες εκμεταλλεύσεις ακινήτων εάν το έκανε. Ήθελε να το επεκτείνει σε εκείνο το μέρος, επειδή ήθελε να διευκολύνει τη μετακίνηση. Έγραψε πολλά γράμματα στον Flagler σχετικά και τελικά έκανε το ταξίδι στο St. Augustine και αυτοπροσώπως επανέλαβε την προσφορά της. Οι προσπάθειές της δεν είχαν αποτέλεσμα εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, η πρόνοια ευνόησε τον Tuttle. Το μεγάλο πάγωμα του 1894-1895 κατέστρεψε την παλιά πορτοκαλί ζώνη της κεντρικής και βόρειας Φλόριντα, καταστρέφοντας πολύτιμους ελαιώνες και εξαλείφοντας τις περιουσίες όλη τη νύχτα.

Είτε ο Flagler στη συνέχεια υπενθύμισε την ιστορία του Tuttle σχετικά με τον τροπικό καιρό του Biscayne Bay και έστειλε μερικούς άντρες για έρευνα, ή ο Tuttle ειδοποίησε τον Flagler ότι το πάγωμα είχε σώσει τον ποταμό Μαϊάμι , στέλνοντας ως απόδειξη ένα μπουκέτο λουλούδια και φύλλωμα (πιθανώς πορτοκάλια) στον Flagler, του οποίου η παραγγελία Στη συνέχεια δόθηκε ο σιδηρόδρομος της Ανατολικής Ακτής της Φλόριντα . Στις 15 Φεβρουαρίου 1896, έφτασαν οι Joseph B. Reilly, John Sewell και EG Sewell, η πρωτοπορία των δυνάμεων Flagler, και άρχισε το έργο κατασκευής του Royal Palm Hotel. Σύμφωνα με μια συμφωνία μεταξύ των δύο, η Tuttle παρείχε στη Flagler τη γη για ένα ξενοδοχείο και έναν σιδηροδρομικό σταθμό δωρεάν, και χώρισαν το υπόλοιπο των 640 στρεμμάτων της (2,6 km²) βόρεια του ποταμού Μαϊάμι σε εναλλασσόμενα τμήματα. Στις 22 Απριλίου 1896, η σιδηροδρομική υπηρεσία του Florida East Coast Railway ήρθε στην περιοχή. Στις 28 Ιουλίου, οι άνδρες κάτοικοι ψήφισαν να ενσωματώσουν μια νέα πόλη, το Μαϊάμι. Στη συνέχεια, η πόλη μεγάλωνε σταθερά από μια μικρή πόλη σε μια μητρόπολη.
Το 1898, η Tuttle αρρώστησε με εμφανή μηνιγγίτιδα . Έγιναν σχέδια για να την μετακινήσουν στο Asheville της Βόρειας Καρολίνας , σιδηροδρομικώς για θεραπεία, αλλά η κατάστασή της επιδεινώθηκε πριν μπορούσε να μεταφερθεί. Πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 1898, σε ηλικία 49 ετών. Η κηδεία της πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της στο Φορτ Ντάλας και θάφτηκε σε ένα μέρος τιμής στο Νεκροταφείο της Πόλης του Μαϊάμι .

Η Tuttle πέθανε αφήνοντας ένα μεγάλο ποσό χρέους, εν μέρει το αποτέλεσμα των αλτρουιστικών επιχορηγήσεών της στον Flagler. Τα παιδιά της πούλησαν την υπόλοιπη γη της για να εξοφλήσουν το χρέος. Για το λόγο αυτό, το όνομά της ξεχάστηκε ως επί το πλείστον έως ότου τοποθετήθηκε σε ένα υπερυψωμένο μονοπάτι για το Interstate 195 πάνω από τον Biscayne Bay. Αντίθετα, το όνομα του William Brickell , ενός μεγάλου γαιοκτήμονα στη νότια πλευρά του ποταμού Μαϊάμι που συνέβαλε στις προσπάθειες του Tuttle να ενσωματώσει την πόλη, χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη νότια πλευρά αυτού που έγινε Μαϊάμι. Ακριβώς όπως ο Tuttle ονομάζεται Μητέρα του Μαϊάμι , ο Flagler έγινε γνωστός ως ο Πατέρας του Μαϊάμι . Συμπτωματικά, τόσο ο Tuttle όσο και ο Flagler είχαν ζήσει στο Κλίβελαντ , όπου συναντήθηκαν για πρώτη φορά.
Εκτός από το Julia Tuttle Causeway, η μνήμη του Tuttle τιμήθηκε με ένα γλυπτό στο Bayfront Park , από τους Daub και Firmin.




Julia Tuttle άγαλμα στο Bayfront Park - Μαϊάμι




Μνημείο Julia Tuttle στο νεκροταφείο του Μαϊάμι Σίτι

Γερόντισσα Ξένη τῆς Αἰγίνης

 Πηγή:http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/gerontissa_xenia_aigina.htm

Γερόντισσα Ξένη τῆς Αἰγίνης (1867-1923)

---

Εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες ἡ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Αἴγινα. Πρόκειται γιὰ τὸ μοναστήρι ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἅγιος τοῦ 20ου αἰῶνα μὲ δέκα νέες ποὺ τὸν ἀκολούθησαν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὲς ξεχώριζε ἡ Χρυσάνθη Στρογγυλοῦ, μία τυφλὴ Κρητικοπούλα.

Γεννήθηκε τὸ 1867 στὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ὅταν ἔβραζε ἡ κρητικὴ ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Σὲ ἡλικία ἐννέα μηνῶν ἔχασε τὸ φῶς της ἀπὸ μηνιγγίτιδα. Οἱ γονεῖς τῆς Νικόλαος καὶ Μαρία, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τὴν φώτισαν μὲ τὸ χριστιανικὸ φῶς. Ἔτσι ὅταν ἡ τυφλὴ Χρυσάνθη ἦρθε στὴν Ἀθήνα, φιλοξενήθηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς οἰκογένειες καὶ χάρη στὴν πνευματική της καλλιέργεια ἀγαπήθηκε ἀπ᾿ ὅλους. Πήγαινε τακτικὰ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς Ταξιάρχες, στὸ Πολύγωνο. Φοροῦσε καλογερικά. Ἐκεῖ τὴ συναντοῦσε ἡ Αἰκατερίνα Ματθοπούλου, εὐσεβὴς καὶ εὔπορη. Ἦταν νύφη τοῦ π. Εὐσεβίου Ματθοπούλου. Ἐκεῖ σύχναζε ἡ εὐσεβὴς κόρη ὅπου καὶ ἐγνώρισε τὸν Ἅγιο Νεκτάριο, ποὺ εἶχε ἐπισκεφθεῖ τὸν σπίτι τῆς κ. Ματθοπούλου μετὰ ἀπὸ ἕνα μνημόσυνο. Ἀπὸ τότε ἡ κ. Χρυσάνθη μὲ μιὰ ὁμάδα καλῶν κοριτσιῶν εἶχαν γιὰ πνευματικὸ τοὺς πατέρα τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Οἱ πνευματικὲς συναντήσεις αὐτὲς γίνονταν στὸ σπίτι τῆς νύφης τοῦ π. Εὐσεβίου Ματθόπουλου. Τὶς ἀφοσιωμένες αὐτὲς καρδιὲς τὶς πυρπολοῦσε ὁ πόθος τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιερώσεως στὸ Θεό. Τὸ 1904 ὁ Σεβ. Νεκτάριος διάλεξε ἕνα μέρος στὴ θέση Ξάντος στὴν Αἴγινα ὅπου ὑπῆρχε ἄλλοτε ἡ Μονὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Ἐκεῖ ἀποφάσισαν νὰ μείνουν ὁ Ἅγιος με τὶς 10 νέες.

Μὲ τὴν πνευματικὴ διαύγεια ποὺ διέκρινε τὸν Ἅγιο, ὅρισε γιὰ ἡγουμένη τὴν τυφλὴ Χρυσάνθη ποὺ μετονομάστηκε Ξένη μοναχή.

Ὑπάρχουν προφορικὲς μαρτυρίες πιστῶν Αἰγινητῶν, ὅπου καταδεικνύεται ὁ θαυμαστὸς βίος, τὸ προφητικὸ καὶ προορατικὸ χάρισμα τῆς γερόντισσας, ὅπως καὶ ἡ ἐκ μέρους τῶν συμμοναζουσῶν της βαθιὰ ἐμπιστοσύνη καὶ ἀφοσίωση ὡς πρὸς τὴν ὁσία. Οἱ ἐνθυμήσεις ποὺ ἔχουν διασωθεῖ εἶναι ἀπολύτως χαρακτηριστικές, παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ ὁρισμένες ἀπὸ αὐτές:

«Ἦταν ἡ πρώτη ἡγουμένη τοῦ Μοναστηρίου» ἔλεγε ἡ Εὐαγγελία Μπέση. «Ἁγία γυναῖκα. Ἦταν προικισμένη μὲ πολλὲς ἀρετές. Ἐφάρμοζε κατὰ γράμμα τὶς συμβουλὲς τοῦ Σεβασμιότατου καὶ βοηθοῦσε καὶ τὶς ἀδελφὲς νὰ τὶς ἐφαρμόσουν καὶ αὐτές. Τὴν σέβονταν ὅλες. Εἶχε καὶ θαυμάσιο ποιητικὸ τάλαντο. Ἦταν θρησκευτικὴ ποιήτρια. Ἔγραφε ὕμνους στὸ Χριστό, στὴν Παναγία, στοὺς Ἁγίους. Ὑπέροχη ψυχή. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ».

Παρεμφερεῖς εἶναι καὶ οἱ ἐνθυμήσεις τοῦ Σωτηρίου Οἰκονόμου, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὴν Ριζάρειο Σχολή, διηγεῖται μὲ ἔμφαση: «Ἁγία ψυχή! Μάλιστα ἀπορῶ πῶς δὲν τὴν ἀνακήρυξαν καὶ αὐτὴν ἁγία».

Ἡ Πετρούλα Βότση-Γιαννακοπούλου ἀφηγήθηκε προσωπική της ἐμπειρία: «Ἦταν Ἅγιος ἄνθρωπος! Χαριτωμένος. Εἶχε καὶ χάρισμα προορατικό. Ἐκεῖ ποὺ εἶναι σήμερα τὸ ἐξομολογητήριο, ἦταν παλιὰ πορτίτσα μισή - μισὴ πάνω μισὴ κάτω. - Καλημέρα Γερόντισσα, τῆς ἔλεγα. -Καλῶς τὴν Πετρούλα, ἀποκρινόταν καλοσυνάτα. Ὅποιος καὶ ἂν τὴν πλησίαζε, δίχως φυσικὰ νὰ βλέπει, οὔτε μία ἀκτῖνα φῶς, ἐπικοινωνοῦσε μαζί του σὰν νὰ ἔβλεπε κανονικά. Λέτε καὶ δὲν ἦταν τυφλή. Εἶχε χάρισμα...».

Ἰδιαιτέρως σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τῆς ἀνιψιᾶς της, Μαρίας Στρογγυλοῦ: «Ὅταν προσευχόταν, νόμιζες πῶς δὲν πατοῦσε στὴ γῆ! Ὅτι βρισκόταν στὸν οὐρανό!»

Ἡ Αἰγηνίτισσα μοναχὴ Νεκταρία ἔλεγε γι᾿ αὐτή: «Ἦταν ἁγία γυναῖκα! Εὐωδιάζουν τὰ ὀστᾶ της! Πολλὰ βράδια στὸ ἀπόδειπνο -ἀφοῦ εἶχε κοιμηθεῖ ὁ Ἅγιος- ἔβλεπε ἕνα Γεροντάκι μὲ τὸ σκουφάκι του τὸ μαῦρο καὶ περιφερόταν γύρω-γύρω, τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας. Δὲν ἔβλεπε καθόλου. Ἀλλὰ τὰ πάντα «ἔβλεπε». Ὅταν ἔμπαινε στὸ Ναὸ ἔλεγε: -Γιατί παιδιά μου ἔχουν σκόνη οἱ Εἰκόνες αὐτές; Μιὰ μέρα μοῦ εἶπε: -Γιατί Ζηνοβία φορᾷς τόσο κοντὸ φουστανάκι, ἀφοῦ θὰ γίνεις μοναχή;»

Τὸν Ἅγιο τὸν ξενύχτησαν πολλοὶ στὸ Μοναστήρι. Ἡ Γερόντισσα Ξένη γύριζε γύρω-γύρω καὶ παρηγοροῦσε τὸν κόσμο ποὺ ἔκλαιγε. Τὸ ἀπόγευμα πρὶν κοιμηθῇ ὁ Δεσπότης, οἱ καλόγριες πῆραν τηλεγράφημα ποὺ ἔλεγε ὅτι πάει καλύτερα στὸ Ἀρεταίειο. Χάρηκαν. Ἡ Ξένη ὅμως δὲν χάρηκε. Τὸν εἶχε δεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ Μοναστηριοῦ καὶ τῆς εἶπε: -Ἦρθα νὰ σᾶς χαιρετίσω. Ἀναχωρῶ! Ὕστερα ἀπὸ λίγη ὥρα μάθαμε τὰ μαντάτα. Ὁ Δεσπότης κοιμήθηκε.

Στὶς ἑκατὸν τριάντα ἕξι σῳζόμενες ἐπιστολὲς τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, οἱ ἑκατὸν δέκα περίπου ἀποστέλλονται πρὸς τὴν «ὁσιωτάτην ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὴν ὁσίαν Ξένην». Ἡ ὁσία παρὰ τὴν ἀσθενικήν της κράση ἐβίαζε τόσον ἑαυτὴν προσευχομένη καὶ νηστεύουσα, ὥστε ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ τῆς ὑπενθυμίζῃ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐκθέτῃ τὴν ὑγεία της σὲ κίνδυνο. Ἄλλοτε πάλι, τῆς ἔγραφε «νὰ ὀλιγοστεύσῃ τὰ κομβοσκοίνια». Ἐκείνη, βεβαίως, πειθαρχοῦσε, διότι ἦτο ἄνθρωπος ὑπακοῆς, ἐγνώριζε, ἐξ ἄλλου, καλῶς τί θὰ ἀπαντοῦσε ὁ ἅγιος ὅταν ὁποιαδήποτε μοναχὴ παρήκουε τὶς νουθεσίες του: «Φυλάξατε τὰς συνθήκας τοῦ ἁγίου σχήματος καὶ τοὺς νόμους Του».

Ἡ ἴδια εἶχε μεγάλη εὐαισθησία καὶ φόβο Θεοῦ προκειμένου νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ποτὲ δὲν μεταλάμβανε ἂν δὲν ἔπαιρνε τὴν εὐλογία τοῦ ἁγίου. Εἶχε βαθιὰ ταπείνωση. Ἀρκεῖ νὰ μνημονευθεῖ ὅτι ὅταν τῆς ἔδιναν καινούργιο ράσο δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸ φοράῃ καινούργιο, γι᾿ αὐτὸ ἔκοβε ὁρισμένα τεμάχια καὶ τοποθετοῦσε στὴν θέση τοῦ μπαλώματα, ὥστε νὰ φαίνεται παλαιό. Εἶχε διαυγῆ διάκριση καὶ θεάρεστη ὑπομονή. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, πεπεισμένος διὰ τὴν πνευματική της σοφία καὶ σύνεση, τῆς ἔγραφε νὰ γνωρίσῃ τὶς ἀδελφὲς «ὅτι ὀφείλουσιν ἅπασαι νὰ ἐξαγορεύονται τοὺς λογισμούς των εἰς αὐτήν», ἄλλοτε πάλι, τῆς ἔγραφε: «ἐπιθυμῶ οὐδεμία τῶν ἀδελφῶν πλήν σου νὰ διατάσσῃ».

Ἀσκούμενη καὶ ἁγιαζομένη τοιουτοτρόπως, κατέστη ἔμπειρος εἰς τοὺς ὅρους τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου, ὁ ὁποῖος τῆς ἔγραφε γιὰ μία ἀδερφή: «Ὑπομιμνήσκω αὐτὴ τοὺς ὅρους τοῦ μοναχικοῦ πολιτεύματος. Πρῶτον: Αὐταπάρνησις. Ταύτη ἕπεται ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος καὶ ἡ ὑποταγή. Δεύτερον: Ὑπομονὴ καὶ ταπείνωσις καὶ τὰ παρεπόμενα ταῖς ἀρεταῖς ταύταις. Καὶ τρίτον: Προσοχὴ καὶ διάκρισις» καὶ ἐν συνεχείᾳ τῆς παραγγέλει: «Περὶ αὐτῶν καὶ περὶ τῶν λοιπῶν τοῦ πολιτεύματος ὅρων νὰ τὴν διδάξεις σύ». Ἡ θεία Ἡγουμένη Ξένη - ἔχουσα ὑπόψη της τὸ «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν» – ἐβίαζε τὸν ἑαυτόν της (ὅπως τὴν καθοδηγοῦσε ὁ ἅγιος) μετὰ συνέσεως ἐν πᾶσι», «ὥστε ἡ πίστις, ἡ ἐλπὶς καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸν ἔβαινον καθ᾿ ἑκάστην τελειούμεναι». Ἄκουσε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου πατέρα της. Ἀγωνιζόταν νὰ δουλεύει γιὰ τὸ Θεὸ καὶ νὰ ἔχει τὸ νοῦ της στὸ Θεό, καὶ αὐτὰ προσπαθοῦσε νὰ ἐμπνεύσει καὶ στὶς ψυχὲς τῶν μοναζουσῶν τῆς ἀδελφότητος, συνιστώντας σὲ αὐτὲς τὴν προσευχή, καὶ τὴν προσοχή. Μάλιστα, γιὰ νὰ μὴν τὸ ξεχνοῦν τὶς παρακινοῦσε κάθε μέρα νὰ γράφουν στὴν παλάμη τοὺς προσοχὴ καὶ προσευχή. Ἐπαναπαυόμενος ὁ ἅγιος ἀπὸ τὴν ἁγιότητά της, τῆς ἔδωσε ἐντολὴ νὰ σταυρώσει μὲ ἅγιο λείψανο μία ἀδερφή. Στὴ σκέψη της καὶ στὴ γνώμη της, ὁ ἅγιος ἔδινε πολὺ σημασία, γι᾿ αὐτὸ τῆς ἀνέθεσε ἐν λευκῷ καὶ κατὰ τὴν κρίση της τὸ πρόγραμμα τῆς Μονῆς. Ἀκόμη καὶ τὸ κελλί του τὸ ἔκτισε τελικὰ ἐκεῖ ποὺ εἶχε τὴν γνώμη της νὰ κτισθεῖ.

Αὐτὰ εἶναι στὴν πνευματικὴ σφαῖρα συντελούμενα θαύματα, μιὰ ἀγράμματος, στερούμενη καὶ τοῦ φυσικοῦ φωτὸς τῶν ματιῶν, κατορθώνει νὰ διοικεῖ μοναστικὴ ἀδελφότητα καὶ νὰ προάγει αὐτὴ πνευματικῶς.

Ἡ μοναχὴ Ξένη «εἶχε μία πηγαία ποιητικὴ φλέβα, μιὰ εὐαίσθητη ψυχὴ ποὺ τὴν λέπτυναν ἀκόμη περισσότερο ὁ πόνος καὶ ἡ πίστη. Αἰσθανόταν τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφράζει σὲ στίχους τὰ συναισθήματα ποὺ τὴν πλημμύριζαν, τὴν ἀγάπη της γιὰ τὸ Χριστό, τὴν Παναγία, τὸ δέος μπροστὰ στὴν φοβερὴ Δευτέρα Παρουσία, τὸ φόβο γιὰ τὶς ἁμαρτίες της καὶ τὸν κρυμμένο πόνο, γιὰ τὸ βαθὺ σκοτάδι ποὺ τὴν ἔζωνε. Οἱ στίχοι ποὺ ἡ τύφλωσή της τῆς ἐμπνέει τρέμουν ἀπὸ στεναγμό, ἀλλὰ δονοῦνται ἀπὸ ἁπαλὴ πίστη καὶ ἁπαλύνουν μὲ τὴν παρηγοριὰ ποὺ ἡ ὁλόψυχη ἀφοσίωση στὸ Θεὸ μπορεῖ νὰ δώσει».

Ἐξομολόγηση τῆς τυφλῆς

Ἄνθρωποι, λυπηθεῖτε με γιὰ τὴν κατάστασή μου,
καὶ δεηθεῖτε τοῦ Θεοῦ νὰ σώσει τὴν ψυχή μου.

Πιστεύσατε μὲ ἀδελφοί, ἀλήθεια τὸ λέγω,
Σὲ μένα ἐπερίσσευσε τὸ ὄνομα τῶν ἔργων.

Ἂν θέλετε νὰ μάθετε ποία ἡ ἀρετή μου,
Λέγω, γυμνὴ παντὸς καλοῦ ὑπάρχει ἡ ψυχή μου.

Ἐστερημένη ἀρετῶν καὶ κατακεκριμένη,
καὶ πάσης ἀγαθότητος ἐγκαταλελειμένη.

Ἔχω πτωχείαν ἄπειρον, πληγᾶς καὶ ἀσθενείας
Καὶ κινδυνεύω νὰ χαθῶ εἰς βάθος ἀπωλείας.

Ἔχω δεινὴν ἀμέλειαν, μεγάλην ὀκνηρίαν,
Θυμὸν ὑπερηφάνειαν, σκληρότητα, κακία.

Εἶμαι ψυχρὰ στὴν ἀρετήν, θερμὴ εἰς τὴν κακία,
Ἑτοίμη εἰς τοὺς γέλωτας καὶ τὴν πολυλογία.

Ἀντὶ τῆς κατανύξεως ἔχω ἀναισθησία,
Ἀντὶ νὰ κλαίω πάντοτε γελῶ ἡ τρισαθλία.

Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι τί, καὶ ὅλα τὰ καλύπτει.

Ὡς πότε θὰ ἐξαπατῶ τὸν κόσμο ἡ ἀθλία,
Μὲ τὰς ψευδεῖς μου ἀρετὰς καὶ τὴν ὑποκρισία;

Ὅταν ὁ κόσμος μὲ ἐπαινεῖ, χαίρω καὶ καμαρώνω
Καὶ ὅταν μὲ ἐλέγχουσι, λυποῦμαι καὶ θυμώνω.

Ὅσοι μὲ ἐγνωρίσατε πρέπει νὰ λυπεῖσθε,
καὶ δάκρυα νὰ χύνετε, ὅταν θὰ μὲ ἐνθυμεῖσθε.

Παρακαλεῖτε τὸν Θεὸν νὰ μὲ διαφωτίσει
Καὶ δι᾿ εὐχῶν σας ἀδελφοί, ἐλπίζω νὰ μὲ σώσῃ,
Καὶ ἐκ τῆς δεινῆς κακίας μου νὰ μὲ ἐλευθερώσει.

Αὐτὴ εἶναι ἡ τυφλὴ Ἡγουμένη ποιήτρια Ξένη. Εἶχε βαθιὰ ταπείνωση, διαυγῆ διάκριση καὶ θεάρεστη ὑπομονή. Ὁ Θεὸς τῆς χάρισε καὶ ποιητικὸ τάλαντο. Δὲν εἶναι βέβαια κάποια ξακουστὴ ποιήτρια. Τὰ ἁπλὰ ποιήματά της ὅμως δροσερὰ ἀγριολούλουδα, κομμένα ἀπὸ τὸν καλλιεργημένο ἀγρὸ τῆς ποιητικῆς της φύσης, συνθέτουν μία ὡραία ἀνθοδέσμη, ποὺ θὰ διατηρεῖ αἰώνια τὴν εὐωδία της, ἀφοῦ ἀναφέρονται στὸν αἰώνιο καὶ Ἀμάραντο Ρόδο, τὴν Παναγία Μητέρα του.

Μᾶς θυμίζουν τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Μέγας Ἀντώνιος στὸν τυφλὸ Θεολόγο τῆς Ἀλεξάνδρειας Δίδυμο: «Μὴν σὲ ταράσσει ποὺ δὲν ἔχεις τοὺς αἰσθητοὺς ὀφθαλμούς, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καὶ οἱ μῦγες καὶ τὰ κουνούπια. Χαῖρε διότι ἔχεις ὀφθαλμούς, μὲ τοὺς ὁποίους καὶ οἱ ἄγγελοι βλέπουν, μὲ τοὺς ὁποίους βλέπουμε τὸ Θεὸ καὶ τὸ δικό του φῶς.»

Μερικὰ ποιητικὰ θησαυρίσματα σὰν τῆς τυφλῆς αὐτῆς κόρης, μποροῦν νὰ δώσουν μία ἀφορμὴ γιὰ βαθύτερες σκέψεις καὶ ἀναζητήσεις. Εἶναι ἕνας μακρινὸς ἀπόηχος τοῦ Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου καὶ τοῦ Καισαρίου Δαπόντε. Μιὰ ζωντανὴ συνέχεια τοῦ θρησκευτικοῦ δημοτικοῦ στίχου. Καὶ εἶναι πολὺ συγκινητικὸ ὅτι καὶ στὴ ἐποχή μας ἔχουμε τέτοια λουλούδια ἀπὸ τὴν μοναχικὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ τέτοια γυναικεῖα ἀναστήματα, πλάι στὸν ἅγιο τοῦ αἰῶνα μας.

Κοιμήθηκε τὴν 1η Νοεμβρίου τοῦ 1923.

Η αγιασμένη μοναχή Ξένη Παττακού

 Γεννήθηκε το 1878 το Χρωμοναστήρι Ρεθύμνης και κοιμήθηκε, τυφλή και πλήρης ημερών, στην ιερά μονή Σαββατιανών, στο Ηράκλειο, στις 7.8.1995. ["Νεκρός": Στράφηκε στο μοναχισμό όταν η οικογένειά της την εμπόδισε να παντρευτεί τον άνθρωπο που αγαπούσε]. Με το πρόσωπό της συνδέονται αρκετές παραδόσεις περί υπερφυσικών σημείων και εμφανίσεων, όπως ότι, όταν ήταν νέα και ασκήτευε σε ερημικό μέρος, ένας ντόπιος ξεκίνησε από το χωριό του να τη βιάσει (ήταν πανέμορφη). Επέστρεψε όμως άπρακτος και έντρομος, γιατί είδε δύο ένοπλους άντρες (αγγέλους) να φρουρούν την είσοδο του κελλιού της. 

Όπως και οι παλαιοί ασκητές (αλλά και πολλοί από εκείνους που αναφέρονται σ’ αυτή την εργασία), η γερόντισσα Ξένη πολλές φορές αντιμετώπισε το διάβολο καταπρόσωπο με διάφορες μορφές και σώθηκε χάρη στην άμεση επέμβαση, σε όραμα, της Παναγίας.
“Παραισθήσεις από την απομόνωση, τη νηστεία και τις εμμονές”, θα πουν κάποιοι. Δεν μπορώ να βεβαιώσω κανέναν για το αντίθετο –απλώς καταγράφω τις μαρτυρίες, που δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω, αν και δεν είμαι άγιος για να τις ερμηνεύσω με βεβαιότητα. Η διάκριση των πνευμάτων (να ξέρεις, δηλαδή, από πού προέρχονται τα οράματά σου, να διακρίνεις τα αληθινά από τα ψεύτικα) είναι η «βασίλισσα των αρετών» για τους ορθόδοξους ασκητές, που συχνά αντιμετώπισαν το πρόβλημα της τρέλας ή των διαβολικών δοκιμασιών. Κατά τον άγ. Ιωάννη της Κλίμακος, μόνον οι τέλειοι είναι σε θέση να γνωρίζουν από τις σκέψεις της ψυχής τους «ποία μεν του συνειδότος, ποία δε Θεού, ποία δε δαιμόνων έννοια», όμως «εν δυσίν όμμασιν αισθητοίς φωτίζεται το σώμα, και εν ορατή και νοητή διακρίσει οι οφθαλμοί της καρδίας λαμπρύνονται» (Κλίμαξ, ΚΣΤ΄, Β΄, ο΄).

 Από τη βιογραφία της, όπως παραδίδεται από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός της, φαίνεται ότι ήταν εργάτρια της νοεράς προσευχής, μια αγιασμένη ψυχή που ανήκε στην ορθόδοξη παράδοση των ησυχαστών μοναχών, δηλαδή εκείνων που μαθαίνουν να προσεύχονται διαρκώς  (κάνοντας παράλληλα και τις καθημερινές τους εργασίες), ανοίγοντας έτσι την καρδιά τους προς το Χριστό.

Ρωξάνη Παυλέα

 Πηγή:https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=48640.0

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Ήταν κόρη του ποιητή Σαράντου Παυλέα. Τελείωσε τη φαρμακευτική σχολή του ΑΠΘ. Έγραψε ποιήματα και ένα θεατρικό έργο («Το κέντρο τού ήλιου») που παραμένει αδημοσίευτο. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1990.

Ποιητικές συλλογές:
«Άνθη της λήθης», Θεσσαλονίκη, 1978
«Γλυπτή σκιά», Θεσσαλονίκη, 1981
«Καρφωμένα ελάφια», Θεσσαλονίκη, 1983
«Πληγωμένη Ροδιά», Θεσσαλονίκη, 1984
«Γεωμετρικά πουλιά», Θεσσαλονίκη, 1985
«Χλωμή ομίχλη», Θεσσαλονίκη, 1987
«Κερένια χαρά», Θεσσαλονίκη, 1988
«Η άλλη όψη», Θεσσαλονίκη, 1990
«Παραλειπόμενα από την άλλη όψη», Θεσσαλονίκη, 1990

Ανθολογημένα ποιήματα:

• Γραμμένη γραμμή / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Δήλωση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Διαπίστωση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Εγώ... κάποτε... / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Εγώ κλείνω τα μάτια / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Είμαστε / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ελπίζω / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ένα θέμα / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Επιθυμίες / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Η ζωή μας / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Η χαρά που κυνηγώ / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Θα ’θελα να ήμουν / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Θα έλεγα / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Θέληση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ίσως ήταν / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Κατάρτιση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ορίζοντας / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Παράκληση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Παράξενη αλήθεια / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Παρατήρηση / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Περίγραμμα / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Πού ανήκω; / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ροδιά πληγωμένη / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Σκοποί / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Σκόρπια κι άλλα / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Τομή / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Υποθέσεις / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Φαντασία / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Χάραξε τον κόσμο / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Χωρίς καταφύγια / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Ωδή στην Κύπρο / Πληγωμένη ροδιά (1984)
• Έλκοντας / Γεωμετρικά πουλιά (1985)
• Ερήμωση / Γεωμετρικά πουλιά (1985)
• Μεταμφιέσεις / Γεωμετρικά πουλιά (1985)
• Μοναξιά / Γεωμετρικά πουλιά (1985)

 

Μαρία Δασκαλογιάννη

Πηγή:http://iscreta.gr//2016/06/μαρία-δασκαλογιάννη-ο-βίος-της-κόρης-τ/

Η Μαρία Δασκαλογιάννη, κόρη ήρωα της Κρήτης, υπήρξε μια σπουδαία Ελληνίδα, που κράτησε την πίστη της και την αγάπη της προς την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι αιχμαλωτίσθηκε από τους Τούρκους και υποχρεώθηκε να παντρευτεί με Τούρκο αξιωματούχο. Ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ως χήρα, όταν εξερράγη η Επανάσταση του 1821 και ξέσπασαν άγριοι διωγμοί κατά των Ελλήνων. Έφυγε κρυφά, έφτασε στην Τήνο, όπου έγινε μοναχή και βοήθησε με κάθε τρόπο τους επαναστατημένους Κρητικούς.

Η κόρη του ήρωα Δασκαλογιάννη, έζησε ως γνήσια Ελληνίδα και επέδειξε αξιοσημείωτο πατριωτικό. Η ιστορία της αρχίζει από τα Ορλωφικά, που ξεσήκωσαν τους Έλληνες το 1770 εναντίον των Τούρκων, αλλά τελικά τους εγκατέλειψαν ανυπεράσπιστους στη εκδικητική μανία των Τούρκων.

Αρχηγός των επαναστατημένων Σφακιανών στα Ορλωφικά, ήταν ο πατέρας της, προεστός της Ανώπολης Ιωάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης, που κατάγονταν από την οικογένεια των Σκορδαλών, οι οποίοι ήταν γνωστοί με την επωνυμία Βλάχοι.

Ο Δασκαλογιάννης πολέμησε με τους Τούρκους, αλλά στην τελευταία μάχη που ήταν καταστροφική, ανάμεσα στην Ανώπολη και στην Αράδενα, παραδόθηκε οικειοθελώς αλλά, συνελήφθη αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο. Εκεί υπέστη φρικτά βασανιστήρια και πέθανε, όταν οι Τούρκοι τον έγδαραν ζωντανό στις 17 Ιουνίου 1771!!! Μαζί με τον Δασκαλογιάννη βασανίστηκαν και θανατώθηκαν και άλλοι ήρωες της Κρητικής Επανάστασης. Αιχμάλωτοι συνελήφθησαν και πολλοί στενοί συγγενείς του, αλλά και οι θυγατέρες του Μαρία και Ανθούσα. Στην περιοχή Λουτρού χάθηκε και η γυναίκα του Δασκαλογιάννη, η Σγουρομάλλινη, η οποία προσπαθούσε να σώσει τα κορίτσια της από τους Τούρκους. Πληγώθηκε κατά τη διαφυγή τους, έπεσε κάτω και πρόλαβαν οι Τούρκοι να αρπάξουν τα δύο κορίτσια.

Η Μαρία και η Ανθούσα μεταφέρθηκαν και αυτές στο Ηράκλειο, αλλά τις είχαν σε απόλυτη απομόνωση και δεν γνώριζαν τι μαρτύρια τραβούσε ο πατέρας τους.

Ο σερασκέρης της Κρήτης έλεγε στην Ανθούσα που έκλαιγε, ότι ο πατέρας της είναι καλά και έφυγε για τα Κύθηρα για να συναντήσει τα παιδιά του και τα αδέλφια του και θα επιστρέψει στην Κρήτη. Η Μαρία ήταν καχύποπτη και έκλαιγε ακατάπαυστα, μέχρι που οι Τούρκοι βαρέθηκαν τα κλάματά της. Έτσι οι δεσμώτες αποφάσισαν και την παρέδωσαν στον ντεφτερντάρμπαση του Ηρακλείου, δηλαδή στον αρχιλογιστή της Τουρκικής διοίκησης.

Αυτός εκτίμησε τις αρετές και τη χάρη Μαρίας, που ήταν τότε μόλις 18 ετών, την παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του επιστέφοντας στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν πλούσιος, ήπιος χαρακτήρας, ανεκτικός και επιεικής. Δεν την υποχρέωσε να εξωμόσει και να ασπασθεί τον Ισλαμισμό.

Έτσι η Μαρία, ζούσε σαν καλή χριστιανή και σύζυγος. Πάντα είχε στο νου της, τις συμβουλές του πατέρα της, που της είχε πει κάποτε: «Εγώ παιδί μου θα πεθάνω γρήγορα. Οι Τούρκοι θα σε πιέσουν να τουρκέψεις. Να μην λησμονείς μόνο, ότι εγώ θα σου στείλω μέσα από τον τάφο μου, ευχή η κατάρα. Να προτιμήσεις το θάνατο με την ευχή μου, παρά την τουρκική ζωή με την κατάρα μου».

Η Μαρία, που την υπεραγαπούσε ο Τούρκος σύζυγός του, γέννησε δύο αγόρια. Ζούσε σαν αρχόντισσα στην Κωνσταντινούπολη, ανάμεσα στις πολλές υπηρέτριες και τους υπηρέτες της.

Ο Τούρκος σύζυγός της πέθανε το 1816 και δύο χρόνια αργότερα πέθαναν και οι δύο γιοί του. Έτσι η Μαρία Δασκαλογιάννη, βρέθηκε κάτοχος μιας τεράστιας περιούσιας. Η ίδια πάντως ζούσε με τρόπο εντελώς χριστιανικό.

Ανάμεσα στους υπηρέτες της υπήρχε και ένα αρβανίτης που τον έλεγαν Νταή Μουσταφά. Βλέποντας την κυρία του να ζει εντελώς χριστιανικά, να εκκλησιάζεται τακτικά, της εξομολογήθηκε ότι και αυτός ήταν Χριστιανός κατάγονταν από τα Κούντουρα Μεγάρων Αττικής και το όνομά του ήταν Νικόλαος Ζερβός. Αυτός στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821, διέπρεψε ως οπλαρχηγός με το όνομα Ζερβονικολός, αλλά πέθανε από πνευμονία μετά την αποτυχημένη επιχείρηση κατάληψης του φρουρίου της Ιεράπετρας. Ετάφη ως αρχηγός των ανατολικών επαρχιών της Κρήτης στο Νειό Χωριό, δηλαδή στη σημερινή Νεάπολη Λασιθίου.

Η Μαρία, όταν ξέσπασε η Επανάσταση των Ελλήνων, έζησε στην Κωνσταντινούπολη τις φρικαλεότητες κατά των Ελλήνων (απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, απαγχονισμός των συνοδικών μητροπολιτών, απειλές εξόντωσης όλων των Χριστιανών κ.λπ.) και αποφάσισε να φύγει κρυφά. Ντύθηκε καλογριά και βρήκε ένα εμπορικό μπρίκι με καπετάνιο Κρητικό, ο οποίος όμως δεν είχε άδεια να αποπλεύσει. Η Δασκαλογιάννη του εξήγησε ότι ήταν και αυτή Κρητικιά και θέλει να πάει στην Τήνο να προσκυνήσει τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που μόλις είχε βρεθεί. Πράγματι η περίφημη εικόνα είχε ανακαλυφθεί μετά το οράματα της μοναχής Πελαγίας στις 30 Ιανουαρίου 1821.
Συμφώνησαν με τον καπετάνιο, να φύγουν αργά το απόγευμα. Έφυγε, αλλά το απόγευμα εμφανίσθηκε έξω από το μπρίκι, με στρατιωτική συνοδεία κρατώντας στα χέρια της γραπτή άδεια που της επέτρεπε να αποπλεύσει ελεύθερα! Μαζί της ήταν και ένα νεαρό κορίτσι. Επιβιβάσθηκε στο πλοίο, όπου ρωτήθηκε ποια είναι και έχει τόση δύναμη.

-Είμαι η Μαρία Δασκαλογιάννη, θυγατέρα του Δασκαλογιάννη, που ήταν ένας από τους αρχηγούς των Σφακίων. Οι άνομοι Αγαρηνοί τον έγδαραν ζωντανό στο Κάστρο (Σ.Σ. Το Ηράκλειο). Εμένα με παρέδωσαν στον ντεφτερντάρη του πασά, ο οποίος με έκανε γυναίκα του και με έφερε εδώ.

Η Μαρία αφηγήθηκε τη ζωή της στην Κωνσταντινούπολη και εξήγησε ότι την προστάτευε ο Μεγάλος Διερμηνέας της Υψηλής Πύλης ο Μουρούζης, ο οποίος της εξασφάλισε την άδεια να φύγει από την Κωνσταντινούπολη.

Ο πλοίαρχος και οι άλλοι ναυτικοί όταν άκουσαν την αφήγηση της Μαρίας, έμειναν κατάπληκτοι…

Ο πλοίαρχος ονόματι Μανούσος και ο αδελφός του ο Γιώργης, που ήταν γραμματέας του πλοίου, ήταν γιοι του αδελφού της Μαρίας, του Ανδρέα!!!

-Είμαστε συγγενείς αναφώνησαν και οι δύο μαζί. Είσαι η χαμένη θεία μας! Είσαι η αδελφή του πατέρας μας και δεν γνωρίζαμε ότι ζεις.

Κατασυγκινημένοι, αγκαλιάστηκαν και οι τρείς κλαίγοντας και τελικά η Μαρία λιποθύμησε, ενώ το κορίτσι που τη συνόδευε έκλαιγε γοερά.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η Μαρία κανόνισε να παντρέψει τον ανεψιό της το Γιώργη, με την νεαρή που είχε φέρει μαζί της. Τους εξήγησε ότι την είχε υπό την προστασία της γιατί ήταν ορφανή. Είχε καταγωγή από οικογένεια Φαναριωτών. Η μνηστεία τους έγινε όταν έφτασαν στην Τήνο. Όμως της μηνύματα για τη γενίκευση της Επανάστασης έφταναν από παντού και ο Γιώργης δεν μπορούσε να κρατηθεί. Έτσι άφησε την αρραβωνιαστικιά του και έφυγε να πολεμήσει και αυτός. Πρώτος σταθμός του ήταν η Σάμος. Εκεί πληροφορήθηκε ότι στο απέναντι Κουσάντασι μαζεύονταν Κρητικοί πρόσφυγες, που ήθελαν να πάρουν μέρος στην Αγώνα. Τους βρήκε και τους ενθάρρυνε να κατευθυνθούν στην Κρήτη. Ο Γιώργης αργότερα διακρίθηκε ως οπλαρχηγός της περιοχής Σφακίων, με το παρατσούκλι Τσελεπής, λόγω της ωραιότητας και της κομψότητάς του.

Η θεία του η Μαρία Δασκαλογιάννη, όταν είδε ότι ο Γιώργης είχε ενθουσιαστεί από την ιδέα να αγωνισθεί για την ελευθερία της πατρίδας του, τον ενθάρρυνε να προχωρήσει. Ταυτόχρονα έγραψε στον πρώην υπηρέτη της που είχε εγκατασταθεί στα Κούντουρα Μεγάρων να στρατολογήσει με δικά της έξοδα 20 άνδρες και να τους οδηγήσει στη Σάμο για να ενωθούν με την ομάδα του ανεψιού της Γιώργη και όλοι μαζί να μεταβούν στην Κρήτη, πράγμα που έκανε με προθυμία ο Ζερβός.

Η Μαρία, παρέμεινε στην Τήνο και όπως λέγεται είναι από τους πρώτους που συνετέλεσαν να ιδρυθεί το Πανελλήνιο Ίδρυμα της Ευαγγελίστριας, συγκεντρώνοντας πολλά χρήματα από τους γνωστούς που είχε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και διαθέτοντας σημαντικά ποσά και από τη δική της περιουσία.

Εκεί στο νησί της Παναγίας πληροφορήθηκε αργότερα τον ηρωικό θάνατο του ανεψιού της του Γιώργη στην Κάνδανο Σελίνου.

Η Μαρία έγινε μοναχή στην Τήνο και βοήθησε στον Αγώνα. Πέθανε στο νησί της Παναγίας το 1823, σε ηλικία 70 ετών περίπου. Η μνηστή, Φαναριώτικης καταγωγής, παντρεύτηκε έναν άλλο αδελφό του Γιώργη, που ήρθε στην Τήνο. Μετά τον γάμο τους εκεί, την οδήγησε στα Σφακιά, όπου γέννησε πολλά παιδιά.

Αυτή σε συντομία ήταν η ζωή της Μαρίας Δασκαλογιάννη, η οποία τίμησε την ηρωική παράδοση της οικογένειάς της.

Σεβαστή Κρουστάλα-Ξάνθου

 Η Σεβαστή Ξάνθου (Σεβαστή Κρουστάλα- Ξάνθου) (1798- ;) ήταν σύζυγος του Εμμανουήλ Ξάνθου πρωτεργάτη και μέλους της Φιλικής Εταιρείας. 

 Η Σεβαστή Ξάνθου μαζί με την μητέρα της Μαριόρα και τις δύο αδελφές της Ευφροσύνη και Ελένη, ζούσαν στο Αρναούτκιοϊ της Κωνσταντινούπολης. Σε ηλικία 17 ετών (1815) και μόλις ένα χρόνο μετά την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, η Σεβαστή θα παντρευτεί τον Εμμανουήλ Ξάνθο . Από αυτό τον γάμο θα προκύψουν τρία παιδιά ο Νικόλαος, ο Περικλής και η Ασπασία. Όταν το 1821 ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση, η οικογένεια θα μεταφερθεί από την Κωνσταντινούπολη στο Ισμαήλ για μεγαλύτερη ασφάλεια, μαζί πάντα με την μητέρα και τις αδελφές της Σεβαστής, ενώ το 1822 με πρωτοβουλία της Σεβαστής αισθανόμενη το εχθρικό περιβάλλον γύρω της θα εγκαταλείψουν το Ισμαήλ και θα εγκατασταθούν στο Κισνόβι . Κατά την διάρκεια της απουσίας τού Εμμανουήλ Ξάνθου, αρχικά λόγω της ανάληψης της ευθύνης για την οργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης και αργότερα λόγω του εγκλεισμού του σε μοναστήρι στο Μαρτζινένι , την οικογένειά του θα αναλάβουν να φροντίζουν έμπιστα σε αυτό άτομα όπως ο σύγγαμβρός του Μιχαήλ Μιχάλογλου (σύζυγος τής Ευφροσύνης) και ο Μιχαήλ Φωκιανός ο οποίος θα αναλάβει την διαχείριση των οικονομικών τής οικογένειας.

Η Σεβαστή Ξάνθου βίωσε για αρκετά χρόνια την απουσία του συζύγού της παρ’ όλα αυτά αντεπεξήλθε μεγαλώνοντας την οικογένειά της, ήρθε σε επαφή με αρκετούς αγωνιστές, μέλη της Φιλικής Εταιρείας και εξέχουσες προσωπικότητες εκείνης της εποχής ζητώντας βοήθεια και πληροφορίες για τον σύζυγό της.

Δέσποινα Μανιάτη Κανάρη

 Πηγή:https://www.lookandlearn.com/history-images/M549712/Despina-Maniati-femme-de-Canaris

 

Η Δέσποινα Μανιάτη γεννήθηκε στα Ψαρά σε μια από τις καλύτερες προεπαναστατικές οικογένειες. Ήταν σύζυγος του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Παιδιά τους ήταν:

• Νικόλαος Κανάρης, γεννήθηκε το 1818, στάλθηκε με ειδική αποστολή στη Βηρυτό, σκοτώθηκε το 1848
• Θεμιστοκλής Κανάρης, γεννήθηκε το 1819, στάλθηκε στην Αίγυπτο με ειδική αποστολή, σκοτώθηκε το 1851
• Θρασύβουλος Κανάρης, γεννήθηκε το 1820, κατατάχθηκε στο Ναυτικό, έγινε ναύαρχος, πέθανε το 1898
• Μιλτιάδης Κανάρης, γεννήθηκε το 1822, κατατάχθηκε στο Ναυτικό όπου διακρίθηκε, έγινε ναύαρχος, έβγαινε πολλά χρόνια βουλευτής, έγινε τρεις φορές υπουργός Ναυτικών το 1864, το 1871 και το 1878, πέθανε το 1901
• Λυκούργος Κανάρης, γεννήθηκε το 1826, ναυτικός αξιωματικός και δικηγόρος, πέθανε το 1865
• Μαρία Κανάρης, γεννήθηκε το 1828, παντρεύτηκε τον Α. Μπαλαμπάνο, πέθανε το 1847
• Αριστείδης Κανάρης, γεννήθηκε το 1831, ήταν αξιωματικός και σκοτώθηκε στις ταραχές του 1863 έξω από τον οικίσκο των ανακτόρων στην οδό Ηρώδου του Αττικού

Μέσα σε 18 χρόνια  έχασε σε νέοτατες ηλικίες (19 έως 39) τα 5 από τα 7 παιδιά της, με 3 από τους γιους της να σκοτώνονται, οι 2 εκ των οποίων σε ξένη γη.

Ελισάβετ Υψηλάντη

 

Η Ελισάβετ Υψηλάντη (Ιάσιο 1768 - Οδησσός 1866) ήταν Ελληνίδα αριστοκράτισσα και σπουδαία μορφή κατά την προεπαναστατική περίοδο του 1821.

Καταγόταν από την οικογένεια Βακαρέσκου, σημαντική οικογένεια της Μολδαβίας με καταγωγή από την Βόρειο Ήπειρο και υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Κωνσταντίνου Υψηλάντη.

Από τον Κωνσταντίνο απέκτησε 7 παιδιά, τα πρώτα εκ των οποίων ήταν οι Αγωνιστές και Φιλικοί Αλέξανδρος, Δημήτριος και Νικόλαος:

• Αλέξανδρος 1792-1828, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας
• Δημήτριος 1793-1832, μέλος της Φιλικής Εταιρείας
• Νικόλαος 1796-1833, αρχηγός του Ιερού Λόχου
• Γεώργιος -1829
• Γρηγόριος
• Αικατερίνη 1791-..
• Μαρία 1798- , σύζυγος του Α. Σχινά

Αποκαλέστηκε "Πρωτομάνα των Φιλικών", καθώς κατά τα χρόνια της προετοιμασίας της Επαναστάσεως, η Ελισάβετ στάθηκε η μορφή που οργάνωσε τις προκαταρτικές συναντήσεις προσωπικοτήτων της εποχής στα σαλόνια της, με το πρόσχημα φιλολογικών συναντήσεων, οι οποίες οδήγησαν τελικά στη σύσταση της Φιλικής Εταιρείας, της οποίας η ίδια υπήρξε ένα από τα πρώτα γυναικεία μέλη της.

Μετά τον χαμό του συζύγου της το 1816 και τη δήμευση της περιουσίας της Οικογένειας Υψηλάντη από τον Σουλτάνο, η Ελισάβετ υπήρξε από τους μεγαλύτερους χορηγούς του Αγώνα, στον οποίο προσέφερε το υπόλοιπο της περιουσίας της. Το αποτέλεσμα ήταν να περιέλθει σε μεγάλη ένδεια, παρ' όλες ωστόσο τις στερήσεις, συνέχισε να στηρίζει το όραμα της εθνικής απελευθέρωσης με κάθε τρόπο.

Πέθανε στην Οδησσό πλήρης ημερών, στις 2 Οκτωβρίου 1866. 

 

Πηγή φωτογραφίας:https://argolikivivliothiki.gr/2020/06/06/alexandros-ypsilantis/3-ελισάβετ-υψηλάντη/