Η όσια Θεοδώρα γεννήθηκε περί το 812 στην Αίγινα. Η μητέρα της απεβίωσε λίγο μετά τον τοκετό και ο πατέρας της, που ήταν πρεσβύτερος, εμπιστεύθηκε την κόρη του στην ανάδοχο της για να την αναθρέψει και εκάρη μοναχός. Ή Θεοδώρα μεγάλωσε με σοφία και φόβο Θεού, και ήδη από την παιδική της ηλικία αρραβωνιάστηκε με έναν από τους πλέον περιζήτητους νέους του νησιού. Κατά την διάρκεια μιας επιδρομής Σαρακηνών πειρατών σφαγιάστηκε ο αδελφός της και ή Θεοδώρα κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη μαζί με όλη την οικογένεια της.Μόλις έφθασε σε νόμιμο ηλικία, τελέστηκαν οι γάμοι και λίγο αργότερα έφερε στον κόσμο μια κόρη, κατόπιν δε και άλλα δύο παιδιά που πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Ή Θεοδώρα δεν υπέκυψε στην θλίψη, παρηγόρησε τον σύζυγο της και του πρότεινε να αφιερώσουν την εξάχρονη πρωτότοκη κόρη τους, Θεοπίστη, στον Κύριο, σαν απαρχή, στην Μονή του Άγιου Λουκά.
΄Οταν απεβίωσε ο σύζυγος της, εγκατέλειψε και εκείνη τα εγκόσμια και ζήτησε να γίνει δεκτή στην Μονή του Αγίου Στεφάνου, ηγουμένη της οποίας ήταν μια συγγενής της, ή Άννα, πού είχε υποστεί βασανιστήρια ως υπέρμαχος της τιμής των σεπτών εικόνων. Φοβούμενη ότι ή νεαρά χήρα θα υπαναχωρούσε στην απόφαση της και θα επέστρεφε στον κόσμο ήδη μετά τις πρώτες μοναχικές δοκιμασίες, ή Άννα ήταν κατ’ αρχάς διστακτική. Τελικά όμως ενέδωσε στο αίτημα της Θεοδώρας, την δέχθηκε στην αδελφότητα και την υπέβαλε σε κάθε λογής δοκιμασία για να πιστοποιήσει το ακλόνητο της απόφασης της. Ή Θεοδώρα επέδειξε αξιόλογο ζήλο στην απόκτηση των αρετών και διακρινόταν ιδίως για την πλήρη και δίχως ενδοιασμούς υπακοή της προς την ηγουμένη και προς τις άλλες αδελφές, τις όποιες υπηρετούσε άγόγγυστα, αναλαμβάνοντας τά πιο ταπεινά διακονήματα. Δια της άμεσης εξομολόγησης απωθούσε όλους τους λογισμούς πού τις υπέβαλλε ό μισόκαλος για να την φέρει πίσω στον κόσμο, και στοχαζόμενη τις τιμωρίες τής κολάσεως θεωρούσε ότι ήταν ή πλέον άχρηστη όλης τής αδελφότητος.
Όταν εκοιμήθη ή ηγουμένη τής Μονής του Αγίου Λουκά πού την είχε δεχθεί στην αδελφότητα, ή Θεοπίστη έγινε δεκτή στην Μονή του Αγίου Στεφάνου και μοιραζόταν το κελλί με την κατά σάρκα μητέρα της. ΄Αρπαξε τότε την ευκαιρία ο μισόκαλος και αναζωπύρωσε στην καρδία τής Θεοδώρας τα μητρικά συναισθήματα. Ή ηγουμένη Αννα αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για πειρασμό ο όποιος ήταν ικανός να αποπλανήσει τις δύο μοναχές από την ιερή τους κλήση, και μία ημέρα πού βρήκε την Θεοδώρα να συμμαζεύει τα ενδύματα τής κόρης της, είπε αυστηρά: «Θεοδώρα, τί σοι έστι ή κορασίς αύτη;» και υπενθυμίζοντας τον λόγο του Κυρίου: ό φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ έμέ ουκ έστι μον άξιος• και ό φιλών υίόν ή θνγατέρα υπέρ έμέ ουκ έστι μου άξιος! (Ματθ. 10, 37), τους απαγόρευσε κάθε συναναστροφή και κάθε συνομιλία. Επί δεκαπέντε χρόνια, ή Θεοδώρα και ή κόρη της τηρούσαν πιστά την εντολή, ενώ εξακολουθούσαν να εγκαταβιώνουν στο ίδιο κελλί, να εργάζονται και να γευματίζουν μαζί.
Αργότερα, ή Θεοδώρα ασθένησε σοβαρά- ή ηγουμένη ενέδωσε τότε στις εκκλήσεις των άλλων μοναζουσών, ήρε την απαγόρευση και η Θεοδώρα μπορούσε πλέον να συνομιλεί με την κόρη της. Μητέρα και κόρη διαπίστωσαν τότε ότι δεν αισθάνονταν πλέον κάποια ιδιαίτερη στοργή εξαιτίας των δεσμών της σαρκικής συγγενείας και ότι έβλεπε ή μία την άλλη ως εν Χριστώ αδελφή, δίχως κανένα πάθος, ακριβώς όπως οι άλλες μοναχές της αδελφότητας.
΄Οταν ή Θεοδώρα έφθασε σε ηλικία πενήντα έξι ετών, ή κόρη της Θεοπίστη ορίσθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης να διαδεχθεί στήν ήγουμενία τήν “Αννα, που ήταν πολύ ηλικιωμένη και έπασχε άπό νοητική ανεπάρκεια. Ή Θεοδώρα, πνευματική κόρη της ίδιας της της θυγατέρας, επέδειξε προς αυτήν την ίδια υπακοή και άγόγγυστα ανέλαβε να γηροκομήσει την Αννα, πού ή αρρώστια την είχε κάνει δύστροπη.
Σε ηλικία εβδομήντα πέντε ετών, ή Θεοδώρα απαλλάχθηκε από κάθε διακόνημα, εξακολούθησε ωστόσο να υπηρετεί τις αδελφές, φέρνοντας κρυφά στάμνες γεμάτες νερό κάτω από τον μανδύα της ή πλέκοντας σχοινιά από τα ξέφτια του λιναριού πού άφηναν οι άλλες μοναχές, γιατί θυμόταν με φόβο τον λόγο του Αποστόλου: Ει τις ού θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω (Β’ Θεσσ. 3, 1θ).
΄Οταν έκοιμήθη εν ειρήνη το 892, παρουσία όλης της άδελφότητος, το γερασμένο και ρυτιδιασμένο πρόσωπο της έλαμψε αίφνης με την λάμψη της νεότητος, ενώ ουράνια ευωδία γέμισε το κελλί. Λίγο κατόπιν, το λάδι της κανδήλας πού είχαν κρεμάσει στον τάφο της άρχισε να ξεχειλίζει και να ρέει άφθονο, επιτελώντας θαύματα σε όσους πιστούς χρίονταν με αυτό. Και ή εικόνα της οσίας ανέβλυζε επίσης μύρο εύωδιάζον, και για τον λόγο αυτό, ή όσια Θεοδώρα έλαβε την προσωνυμία «μυροβλύτις», όπως ο πολιούχος άγιος Δημήτριος.
Κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης (1430), οι Οθωμανοί παραβίασαν την πολύτιμη σαρκοφάγο και κομμάτιασαν το ιερό λείψανο, το όποιο είχε παραμείνει άφθορο. Οι χριστιανοί μπόρεσαν ωστόσο να συναρμόσουν τα κομμάτια, και το τίμιο λείψανο τιμάται μέχρι τις ήμερες μας στην μονή τής όσιας, ή όποια αφιερώθηκε πλέον στην μνήμη της.
Διηγούνται επίσης για την οσία Θεοδώρα —έκτος αν πρόκειται για άλλη συνώνυμη άγια— ότι όταν άνοιξαν τον τάφο της για να καταθέσουν την σορό τής ηγουμένης, πού εκοιμήθη λίγο μετά την οσία, το λείψανο τής μοναχής έκανε υπακοή ακόμη και μετά θάνατον και στριμώχθηκε σε μια γωνιά για να χωρέσει το σκήνωμα τής ηγουμένης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου