Σελκέτ

Η Σελκέτ (ή Σερκέτ, και στα ελληνικά Σέλκις) είναι η θεά της Αιγυπτιακής μυθολογίας για τη θεραπεία των δηλητηριωδών τσιμπημάτων, ενώ αρχικά υπήρξε η θεοποίηση του σκορπιού.

Το τσίμπημα του σκορπιού οδηγεί σε παράλυση, και το όνομα της Σελκέτ το υποδηλώνει αυτό, καθώς σημαίνει "(αυτή που) σφίγγει το λαιμό", μπορεί όμως να διαβαστεί και ως "(αυτή που) κάνει το λαιμό να αναπνέει", και έτσι είναι αυτή που τιμωρεί με το τσίμπημα τους ανίερους, αλλά και αυτή που μπορεί να θεραπεύσει το τσίμπημα του σκορπιού και άλλα δηλητήρια, όπως από τσίμπημα φιδιού.

Στην τέχνη της Αρχαίας Αιγύπτου η Σελκέτ απεικονίζεται είτε σαν σκορπιός (σύμβολο που απαντάται σε τεχνουργήματα του πρώιμου πολιτισμού, όπως κατά την Προδυναστική Περίοδο), είτε σαν γυναίκα με ένα σκορπιό στο κεφάλι της. Παρόλο που απ' ό, τι φαίνεται η Σελκέτ δεν είχε ναούς αφιερωμένους σ' αυτήν, είχε έναν μεγάλο αριθμό ιερέων σε πολλές κοινότητες.

Το πιο επικίνδυνο είδος σκορπιού, το τσίμπημα του οποίου μπορεί να είναι θανατηφόρο, απαντάται στη Βόρεια Αφρική, και έτσι η Σελκέτ θεωρούνταν ιδιαίτερα σημαντική θεά, και κάποιες φορές θεωρούνταν από τους Φαραώ ως προστάτιδα θεά τους. Η στενή σχέση της με τους πρώτους Φαραώ υποδηλώνει ότι ήταν όντως προστάτης τους, με δύο από αυτούς να ονομάζονται Σκορπιός Α' και Β').

Ως προστάτιδα θεά εναντίον τον δηλητηρίων και των τσιμπημάτων φιδιών, η Σελκέτ συχνά θεωρείται ότι προστάτευε τους θεούς από τον Άπωφι (Άπωφις ή Άποφις, Απέπ), δαίμονα-φίδι, και κάποιες φορές απεικονίζεται να φυλάει τον Άπωφι αφού έχει πιαστεί.

Καθώς πολλά από τα ιοβόλα ζώα στην Αίγυπτο μπορεί να είναι θανατηφόρα, η Σελκέτ επίσης θεωρούνταν ως προστάτιδα των νεκρών, έχοντας ιδιαίτερη σχέση με δηλητήρια και υγρά που προκαλούν σκλήρυνση. Ήταν η προστάτιδα των σκηνών όπου εργάζονταν οι ταριχευτές και του κανωπικού αγγείου -του αγγείου όπου τοποθετούνταν εσωτερικά όργανα των ταριχευόμενων- που είχε σχέση με τα δηλητήρια, αυτό στο οποίο τοποθετούνταν τα σπλάγχνα (έντερα), ο φύλακας του οποίου θεοποιήθηκε αργότερα ως ο Κεμπεχσενούφ, ένας από τους Τέσσερεις γιους του Ώρου. Η Σελκέτ ήταν προστάτιδα του φύλακα αυτού και συσχετίστηκε σε μεγάλο βαθμό με την Aset (Ίσις), την Nebet Het (Νέφθυς), και την Νηίθ, προστάτιδες των φυλάκων των άλλων τριών αγγείων. Τελικά, καθώς το Αιγυπτιακό Πάνθεον εξελίχθηκε για χιλιάδες χρόνια και συγχώνευσε διαφορετικές θεότητες σε λιγότερες, η Σελκέτ άρχισε να ταυτίζεται με την Ίσιδα, μοιραζόμενη απεικονίσεις και καταβολή, ώσπου τελικά κατέληξε να θεωρείται απλώς μια "έκφανση" της Ίσιδας, η λατρεία της οποίας είχε γίνει κυρίαρχη.