Πηγή: http://www.peri-grafis.net/ergo.php?id=1361
Ήτανε «τέρας» μορφώσεως. Έλαβε διδακτορικό στη φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα υπό την παρουσία χιλιάδων μελετητών. Το Πανεπιστήμιο έχει ένα μετάλλιο στη μνήμη της κι υπάρχει ακόμα ένα μαρμάρινο άγαλμα. Το κολέγιο Βάσαρ, στη Νέα Υόρκη, έχει ένα ζωγραφισμένο γυάλινο τζάμι το οποίο αναπαριστά τα επιτεύγματά της. Μελέτησε λατινικά, ελληνικά , μουσική , θεολογία και μαθηματικά και τελικά έμαθε εβραϊκά, αραβικά, χαλδαίικα (Νότιας Μεσοποταμίας), καθώς και γαλλικά, αγγλικά κι ισπανικά. Μελέτησε φιλοσοφία κι αστρονομία. Έχοντας μουσικό ταλέντο, όταν ήταν 17 ετών μπορούσε να τραγουδήσει, να συνθέσει και να παίξει όργανα όπως βιολί, άρπα και πιάνο της εποχής, το αρπίχορδο. Ο πατέρας της μικρής έμεινε τελικά στην ιστορία, όχι για τα όσα πάλεψε μια ζωή, αλλά λόγω της θυγατέρας του.
Γεννήθηκε στις5 Ιουνίου του 1646 μ.Χ. στη Βενετία . Πατέρας της ο Τζιοβάνι Μπατίστα Κορνάρο Πισκόπια, Πληρεξούσιος του Σαν Μάρκο και πολύ αξιότιμος Βενετός. Μητέρα της είναι η Ζανέτα Τζιοβάνα Μπόνι (Zanetta Giovanna Boni), που πριν το γάμο της, δεν ανήκε στα ψηλά στρώματα της κοινωνικής τάξης. Η μικρή είχε ακόμα 2 αδέλφια μεγαλύτερα, μιαν αδελφή μεγαλύτερη κι έναν αδερφό μικρότερο.
Μεγάλωσε σε μια μάλλον μοναχικήν ατμόσφαιρα, γεμάτη σπουδές, μάθηση κι επίγνωση του τι αντιπροσώπευε η ιστορία της οικογένειάς της. Στα 7 της κιόλας ξεκίνησε να διδάσκεται ξένες γλώσσες : Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, και παράλληλα γραμματική και μουσική από τον Πάστορα της οικογένειας, Τζιαμπατίστα Φαμπρίς. Της δώσανε παρατσούκλι το Επτάγλωσση Μαέστρος (Oraculum Septilingue). Αλλά δε σταμάτησε κει, έδειξε τρομερήν ικανότητα λογικής και συλλογιστικής κι ήτανε σπουδάστρια των επιστημών με ίδιες υψηλές επιδόσεις, όπως και στην εκμάθηση γλωσσών. Σπούδασε μαθηματικά κι αστρονομία, καθώς και φιλοσοφία και θεολογία. Τα δυο τελευταία ήτανε κι οι μεγάλες της αγάπες κι είχε κι άλλους διδασκάλους: Τζον Βάλιερ Δρ Μπαρτολόττι, Αλεξάντερ Άντερσον και Λουίτζι Αμπρόζιο Γραντενίγκο, που αλληλοκαλύπτανε τα κενά και στα λοιπά μαθήματα.
Στα 19 της ήδη, ήταν η πιο γραμματιζούμενη και καλλιεργημένη γυναίκα στη Βενετία. Ο πατέρας της, βλέποντας πως το κορίτσι τα παίρνει τα γράμματα, την ενθάρρυνε ζωηρά κι όταν έγινε 25 ετών (1672) την έστειλε στο διακεκριμένο πανεπιστήμιο της εποχής, στη Πάντοβα, για να συνεχίσει (!!!) τις σπουδές της. Της αγόρασε κι ένα σπιτάκι κοντά στο Πανεπιστήμιο. Είχεν αρχίσει να νοσεί, ξαφνικά, όμως, ως δια μαγείας, η αρρώστια μπήκε σε ύφεση, με το ξεκίνημα των σπουδών της. Λίγο μετά την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, έγραψε στον πατέρα της:
«Με τη χαρά των σπουδών, τον υγιεινό καθαρόν αέρα και την επιμελή φροντίδα των γιατρών, νιώθω δυνατότερη κι έτσι ελπίζω πως στο μέλλον θα καταφέρω να επιστρέψω στις σπουδές μου κι άρα να σώσω το όνομα του Οίκου μας από την αφάνεια και τη λήθη»!
Η νεαρά, ήτανε και βαθιά θρησκευόμενη-και συνάντησε δυσκολίες κι ισχυράν αντίσταση, όταν υπέβαλλε την εργασία, καθώς οι αξιωματούχοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αρνήθηκαν να δώσουνε διδακτορικό σε μια γυναίκα! (Ακόμα και μέχρι τις αρχές του 21ο αιώνα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν έβλεπε με καλό μάτι τις γυναίκες κληρικούς). Η Ελένα τη ξανακαταθέτει τη επιμονή του πατρός, την υποστηρίζει με ολάκερες παραγράφους από τα κείμενα του Αριστοτέλη, κι αυτή τη φορά, η Εκκλησία υποχωρεί και της δίδει το Διδακτορικό για τη Φιλοσοφία!
«Ένα χρόνο πριν το διδακτορικό της (1677), έχουνε καταφθάσει ένα σωρό κόσμος εκλεκτός, για κείνες τις ξακουστές πλέον συναντήσεις και συζητήσεις της. Έχει μαζευτεί ολάκερο το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, μεγάλο μέρος της Γερουσίας αλλά και πολίτες της Βενετίας, και το θέμα είναι φιλοσοφικού περιεχομένου, και γίνεται στα αρχαία ελληνικά και λατινικά. Απέναντί της βρίσκονται οι: Τζιοβάνι Γκραντενίγκο, Φάδερς Φ. Κάρο, Γ. Φιορέλο. Κι οι 3 τους τη γνωρίζουνε καλά, τη σέβονται, είναι και γνώστες θαυμάσιοι του αντικειμένου, μα κείνη με μιαν ήρεμη δύναμη ίσταται απέναντί τους, συνομιλώντας, επιχειρηματολογώντας, στηρίζοντας τις θέσεις και τις απόψεις της, με μιαν ολύμπια ψυχραιμία. Αυτή η δημόσια συζήτηση, ήτανε που ‘παιξε το ρόλο της στη μετέπειτα απόκτηση του Διδακτορικού της. Αλλά σα να τη βλέπει κανείς: Ήρεμη, με τη Σφραγίδα της Γνώσης, το Φιλί του Θανάτου στο μέτωπο, τη Λάμψη της αγνής και καθάριας ψυχής, να μιλά, να απαντά και να καθηλώνει τους πάντες γύρω της»!
Η Ιστορική αυτή Διδακτορική Εργασία για τη Φιλοσοφία, ήτανε να γίνει στο Σαλόνι του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, αλλά δεν ήτανε δυνατόν αυτό το σαλονάκι να χωρέσει τους επισκέπτες-αναγνώστες-θαυμαστές-περίεργους, έτσι μετεφέρθη στον Καθεδρικό της Αγίας Παρθένου στη Πάντοβα. Και τώρα προσέχτε παρακαλώ: Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του διδακτορικού της, η Ελένα, εντυπωσίασε, εξέπληξε και… τρόμαξε τους εξεταστές της με τις λαμπρές απαντήσεις της τόσο, που κρίνανε πως η τεράστια γνώση της είχεν υπερκαλύψει το μάθημα της Φιλοσοφίας. Στις 25 Ιούνη 1678, η Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια λαμβάνει το πτυχείο της στη Φιλοσοφία κι ήτανε τότε 32 ετών! Επίσης η Δρ Ελένα Κορνάρο, λαμβάνει επιπροσθέτως: το Δαχτυλίδι του Δόκτωρος, την Κάπα από Ερμίνα του Διδάκτορος της Φιλοσοφίας, και το Δάφνινο Στέμμα των Ποιητών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, πέρα από το ότι ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια γνώσης της Φιλοσοφίας, έκανε χτήμα της το αρπίχορδο, το κλαβίχορδο, την άρπα και το βιολί. Η κυριαρχία της και στο χώρο της μουσικής στεφανώθηκε από τα κομμάτια που συνέθεσε, αλλά επίσης είχε κι ωραία, καλλιεργημένη φωνή.
Η Δρ Κορνάρο, έγινε εξέχον μέλος στις πιο ξακουστές Ακαδημίες της εποχής, δεχόταν επισκέψεις από διάφορους επιφανείς Φιλοσόφους, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου: κληρικοί, επιστήμονες, ευγενείς. Η Δρ Ελένα απολάμβανε τις συζητήσεις αυτές, έδινε διαλέξεις, στη Θεολογία και παράλληλα συνέθετε μουσική. Κάποιοι ερευνητές λένε πως έγινε και Λέκτωρ των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, το 1678. Μέχρι σήμερα η Δρ Κορνάρο είναι ευρέως αναγνωρισμένη από όλους τους Λέκτορες και συγγραφείς.
Όταν τέλειωσε λοιπόν με τα πτυχεία, αφιέρωσε τη ζωή της στη φιλανθρωπία. Απέκτησε μιαν υψηλή θέση στη κοινωνία της Βενετίας, αρνήθηκε προτάσεις γάμου από σημαντικότατους ανθρώπους κι αντίθετα ντύθηκε το ράσο του Τάγματος των Βενεδικτίνων μοναχών. Στα υπόλοιπα 7 χρόνια που της έμελλε να ζήσει επικεντρώθηκε στο να διδάσκει και να υπηρετεί τους φτωχούς!
Η Μεγάλη αυτή Κυρία πέθανε σε ηλικία 38 ετών, στις 26 Ιούλη 1684. Ο θάνατός της πιστεύεται πως προήλθε από φυματίωση κι έφερε στη Πάντοβα μεγάλο πένθος: Μια αληθινά αξιοσημείωτη κυρία είχε πεθάνει! Αξίζει να πω πως γίνανε, πέραν της Πάντοβα, τελετές κηδείας και σε 3 ακόμα πόλεις της Ιταλίας: Ρώμη, Σιέννα, Βενετία. Η τελευταία της επιθυμία ήτανε να θαφτεί στο κοιμητήρι της Βασιλικής της Αγίας Τζιουστίνα, στη Πάντοβα κι όχι στο εξαίρετο μαυσωλείο που ανήκε στην οικογένειά της, και μάλιστα να ταφεί σαν απλή μοναχή με το ράσο των Βενεδικτίνων. Την επόμενη χρονιά, (1685), στο ετήσιο μνημόσυνό της, το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα δημιούργησε ένα μετάλλιο προς τιμήν της εξέχουσας σπουδάστριάς του.
Το 1895, η Ηγουμένη Ματίλντα Πάινσεντ (Mathilda Pynsent) του Αγγλικού τμήματος των Βενεδικτίνων Αδελφών, άνοιξε τον τάφο της και μετέφερε για επαναταφή σε νέο φέρετρο και με νέα πλάκα που εξήρε τις αρετές της κι ανιστορούσε τη σύντομη ζωή της. Σήμερα, στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα υπάρχει το άγαλμά της, όπως επίσης σε γυάλινη απεικόνιση στο Πανεπιστήμιο Βάσαρ, στη Βιβλιοθήκη Τόμας, στις ΗΠΑ, που τη δείχνει κατά τη παρουσίαση της εργασίας της στο αντίστοιχο της Πάντοβα και φτιάχτηκε το 1906. Στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, υπάρχει πορτρέτο της, στον τοίχο της τάξης των Ιταλικών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, έγραψε πολλά δοκίμια και διατριβές, και λατρευτικές πραγματείες, με φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Επίσης ακαδημαϊκές μελέτες, μεταφράσεις και διάφορα άλλα άρθρα. Δημοσιευτήκανε στη Πάρμα, μετά το θάνατό της, στα 1688, μα δυστυχώς ελάχιστα έχουνε διασωθεί κι αυτά είναι κυρίως επιστολές και κάποια ποιήματα. Το 1669 μετέφρασε από τα Ισπανικά το «Colloquio di Cristo nostro Redentore all’anima devota» (Dialogue between Christ Our Redeemer and a Devoted Soul – Διάλογος Μεταξύ Του Λυτρωτή Χριστού & Μιας Αφοσιωμένης Ψυχής) ένα βιβλίο από τον μοναχό Τζιοβάνι Λασπέρτζιο (Giovanni Laspergio). Το 1670 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας της Ειρήνης στη Βενετία. Σχεδόν ολάκερη η ακαδημαϊκή της συγγραφή έχει χαθεί κι όμως, παρά το τεράστιο της απωλείας αυτής, κανείς στον κόσμο δε ξέχασε τη Δρ Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια!
Γεννήθηκε στις5 Ιουνίου του 1646 μ.Χ. στη Βενετία . Πατέρας της ο Τζιοβάνι Μπατίστα Κορνάρο Πισκόπια, Πληρεξούσιος του Σαν Μάρκο και πολύ αξιότιμος Βενετός. Μητέρα της είναι η Ζανέτα Τζιοβάνα Μπόνι (Zanetta Giovanna Boni), που πριν το γάμο της, δεν ανήκε στα ψηλά στρώματα της κοινωνικής τάξης. Η μικρή είχε ακόμα 2 αδέλφια μεγαλύτερα, μιαν αδελφή μεγαλύτερη κι έναν αδερφό μικρότερο.
Μεγάλωσε σε μια μάλλον μοναχικήν ατμόσφαιρα, γεμάτη σπουδές, μάθηση κι επίγνωση του τι αντιπροσώπευε η ιστορία της οικογένειάς της. Στα 7 της κιόλας ξεκίνησε να διδάσκεται ξένες γλώσσες : Λατινικά, Αρχαία Ελληνικά, και παράλληλα γραμματική και μουσική από τον Πάστορα της οικογένειας, Τζιαμπατίστα Φαμπρίς. Της δώσανε παρατσούκλι το Επτάγλωσση Μαέστρος (Oraculum Septilingue). Αλλά δε σταμάτησε κει, έδειξε τρομερήν ικανότητα λογικής και συλλογιστικής κι ήτανε σπουδάστρια των επιστημών με ίδιες υψηλές επιδόσεις, όπως και στην εκμάθηση γλωσσών. Σπούδασε μαθηματικά κι αστρονομία, καθώς και φιλοσοφία και θεολογία. Τα δυο τελευταία ήτανε κι οι μεγάλες της αγάπες κι είχε κι άλλους διδασκάλους: Τζον Βάλιερ Δρ Μπαρτολόττι, Αλεξάντερ Άντερσον και Λουίτζι Αμπρόζιο Γραντενίγκο, που αλληλοκαλύπτανε τα κενά και στα λοιπά μαθήματα.
Στα 19 της ήδη, ήταν η πιο γραμματιζούμενη και καλλιεργημένη γυναίκα στη Βενετία. Ο πατέρας της, βλέποντας πως το κορίτσι τα παίρνει τα γράμματα, την ενθάρρυνε ζωηρά κι όταν έγινε 25 ετών (1672) την έστειλε στο διακεκριμένο πανεπιστήμιο της εποχής, στη Πάντοβα, για να συνεχίσει (!!!) τις σπουδές της. Της αγόρασε κι ένα σπιτάκι κοντά στο Πανεπιστήμιο. Είχεν αρχίσει να νοσεί, ξαφνικά, όμως, ως δια μαγείας, η αρρώστια μπήκε σε ύφεση, με το ξεκίνημα των σπουδών της. Λίγο μετά την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, έγραψε στον πατέρα της:
«Με τη χαρά των σπουδών, τον υγιεινό καθαρόν αέρα και την επιμελή φροντίδα των γιατρών, νιώθω δυνατότερη κι έτσι ελπίζω πως στο μέλλον θα καταφέρω να επιστρέψω στις σπουδές μου κι άρα να σώσω το όνομα του Οίκου μας από την αφάνεια και τη λήθη»!
Η νεαρά, ήτανε και βαθιά θρησκευόμενη-και συνάντησε δυσκολίες κι ισχυράν αντίσταση, όταν υπέβαλλε την εργασία, καθώς οι αξιωματούχοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αρνήθηκαν να δώσουνε διδακτορικό σε μια γυναίκα! (Ακόμα και μέχρι τις αρχές του 21ο αιώνα, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν έβλεπε με καλό μάτι τις γυναίκες κληρικούς). Η Ελένα τη ξανακαταθέτει τη επιμονή του πατρός, την υποστηρίζει με ολάκερες παραγράφους από τα κείμενα του Αριστοτέλη, κι αυτή τη φορά, η Εκκλησία υποχωρεί και της δίδει το Διδακτορικό για τη Φιλοσοφία!
«Ένα χρόνο πριν το διδακτορικό της (1677), έχουνε καταφθάσει ένα σωρό κόσμος εκλεκτός, για κείνες τις ξακουστές πλέον συναντήσεις και συζητήσεις της. Έχει μαζευτεί ολάκερο το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, μεγάλο μέρος της Γερουσίας αλλά και πολίτες της Βενετίας, και το θέμα είναι φιλοσοφικού περιεχομένου, και γίνεται στα αρχαία ελληνικά και λατινικά. Απέναντί της βρίσκονται οι: Τζιοβάνι Γκραντενίγκο, Φάδερς Φ. Κάρο, Γ. Φιορέλο. Κι οι 3 τους τη γνωρίζουνε καλά, τη σέβονται, είναι και γνώστες θαυμάσιοι του αντικειμένου, μα κείνη με μιαν ήρεμη δύναμη ίσταται απέναντί τους, συνομιλώντας, επιχειρηματολογώντας, στηρίζοντας τις θέσεις και τις απόψεις της, με μιαν ολύμπια ψυχραιμία. Αυτή η δημόσια συζήτηση, ήτανε που ‘παιξε το ρόλο της στη μετέπειτα απόκτηση του Διδακτορικού της. Αλλά σα να τη βλέπει κανείς: Ήρεμη, με τη Σφραγίδα της Γνώσης, το Φιλί του Θανάτου στο μέτωπο, τη Λάμψη της αγνής και καθάριας ψυχής, να μιλά, να απαντά και να καθηλώνει τους πάντες γύρω της»!
Η Ιστορική αυτή Διδακτορική Εργασία για τη Φιλοσοφία, ήτανε να γίνει στο Σαλόνι του Πανεπιστημίου της Πάντοβα, αλλά δεν ήτανε δυνατόν αυτό το σαλονάκι να χωρέσει τους επισκέπτες-αναγνώστες-θαυμαστές-περίεργους, έτσι μετεφέρθη στον Καθεδρικό της Αγίας Παρθένου στη Πάντοβα. Και τώρα προσέχτε παρακαλώ: Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του διδακτορικού της, η Ελένα, εντυπωσίασε, εξέπληξε και… τρόμαξε τους εξεταστές της με τις λαμπρές απαντήσεις της τόσο, που κρίνανε πως η τεράστια γνώση της είχεν υπερκαλύψει το μάθημα της Φιλοσοφίας. Στις 25 Ιούνη 1678, η Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια λαμβάνει το πτυχείο της στη Φιλοσοφία κι ήτανε τότε 32 ετών! Επίσης η Δρ Ελένα Κορνάρο, λαμβάνει επιπροσθέτως: το Δαχτυλίδι του Δόκτωρος, την Κάπα από Ερμίνα του Διδάκτορος της Φιλοσοφίας, και το Δάφνινο Στέμμα των Ποιητών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, πέρα από το ότι ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια γνώσης της Φιλοσοφίας, έκανε χτήμα της το αρπίχορδο, το κλαβίχορδο, την άρπα και το βιολί. Η κυριαρχία της και στο χώρο της μουσικής στεφανώθηκε από τα κομμάτια που συνέθεσε, αλλά επίσης είχε κι ωραία, καλλιεργημένη φωνή.
Η Δρ Κορνάρο, έγινε εξέχον μέλος στις πιο ξακουστές Ακαδημίες της εποχής, δεχόταν επισκέψεις από διάφορους επιφανείς Φιλοσόφους, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου: κληρικοί, επιστήμονες, ευγενείς. Η Δρ Ελένα απολάμβανε τις συζητήσεις αυτές, έδινε διαλέξεις, στη Θεολογία και παράλληλα συνέθετε μουσική. Κάποιοι ερευνητές λένε πως έγινε και Λέκτωρ των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα, το 1678. Μέχρι σήμερα η Δρ Κορνάρο είναι ευρέως αναγνωρισμένη από όλους τους Λέκτορες και συγγραφείς.
Όταν τέλειωσε λοιπόν με τα πτυχεία, αφιέρωσε τη ζωή της στη φιλανθρωπία. Απέκτησε μιαν υψηλή θέση στη κοινωνία της Βενετίας, αρνήθηκε προτάσεις γάμου από σημαντικότατους ανθρώπους κι αντίθετα ντύθηκε το ράσο του Τάγματος των Βενεδικτίνων μοναχών. Στα υπόλοιπα 7 χρόνια που της έμελλε να ζήσει επικεντρώθηκε στο να διδάσκει και να υπηρετεί τους φτωχούς!
Η Μεγάλη αυτή Κυρία πέθανε σε ηλικία 38 ετών, στις 26 Ιούλη 1684. Ο θάνατός της πιστεύεται πως προήλθε από φυματίωση κι έφερε στη Πάντοβα μεγάλο πένθος: Μια αληθινά αξιοσημείωτη κυρία είχε πεθάνει! Αξίζει να πω πως γίνανε, πέραν της Πάντοβα, τελετές κηδείας και σε 3 ακόμα πόλεις της Ιταλίας: Ρώμη, Σιέννα, Βενετία. Η τελευταία της επιθυμία ήτανε να θαφτεί στο κοιμητήρι της Βασιλικής της Αγίας Τζιουστίνα, στη Πάντοβα κι όχι στο εξαίρετο μαυσωλείο που ανήκε στην οικογένειά της, και μάλιστα να ταφεί σαν απλή μοναχή με το ράσο των Βενεδικτίνων. Την επόμενη χρονιά, (1685), στο ετήσιο μνημόσυνό της, το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα δημιούργησε ένα μετάλλιο προς τιμήν της εξέχουσας σπουδάστριάς του.
Το 1895, η Ηγουμένη Ματίλντα Πάινσεντ (Mathilda Pynsent) του Αγγλικού τμήματος των Βενεδικτίνων Αδελφών, άνοιξε τον τάφο της και μετέφερε για επαναταφή σε νέο φέρετρο και με νέα πλάκα που εξήρε τις αρετές της κι ανιστορούσε τη σύντομη ζωή της. Σήμερα, στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα υπάρχει το άγαλμά της, όπως επίσης σε γυάλινη απεικόνιση στο Πανεπιστήμιο Βάσαρ, στη Βιβλιοθήκη Τόμας, στις ΗΠΑ, που τη δείχνει κατά τη παρουσίαση της εργασίας της στο αντίστοιχο της Πάντοβα και φτιάχτηκε το 1906. Στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, υπάρχει πορτρέτο της, στον τοίχο της τάξης των Ιταλικών.
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, έγραψε πολλά δοκίμια και διατριβές, και λατρευτικές πραγματείες, με φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Επίσης ακαδημαϊκές μελέτες, μεταφράσεις και διάφορα άλλα άρθρα. Δημοσιευτήκανε στη Πάρμα, μετά το θάνατό της, στα 1688, μα δυστυχώς ελάχιστα έχουνε διασωθεί κι αυτά είναι κυρίως επιστολές και κάποια ποιήματα. Το 1669 μετέφρασε από τα Ισπανικά το «Colloquio di Cristo nostro Redentore all’anima devota» (Dialogue between Christ Our Redeemer and a Devoted Soul – Διάλογος Μεταξύ Του Λυτρωτή Χριστού & Μιας Αφοσιωμένης Ψυχής) ένα βιβλίο από τον μοναχό Τζιοβάνι Λασπέρτζιο (Giovanni Laspergio). Το 1670 έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας της Ειρήνης στη Βενετία. Σχεδόν ολάκερη η ακαδημαϊκή της συγγραφή έχει χαθεί κι όμως, παρά το τεράστιο της απωλείας αυτής, κανείς στον κόσμο δε ξέχασε τη Δρ Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου