Ζυλιέτ Αντάμ

 Η Ζυλιέτ Αντάμ (γαλλική προφορά: «Αντάν») το γένος Λαμπέρ (Juliette Adam, n. Lambert, 4 Οκτωβρίου 1836 – 23 Αυγούστου 1936) ήταν Γαλλίδα λογοτέχνιδα και φεμινίστρια. 

Η Ζυλιέτ Λαμπέρ γεννήθηκε στην κοινότητα Βερμπερί της βόρειας Γαλλίας (Νομός Ουάζ). Περιέγραψε την παιδική ηλικία της, με τους καυγάδες των γονέων της, στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της Le roman de mon enfance et de ma jeunesse, ενώ ειδικότερα ο πατέρας της, ο ιατρός Ζαν-Λουί Λαμπέρ, περιγράφεται στο έργο της Paradoxes d'un docteur allemand (1860).

Νεότατη, το 1852, η Ζυλιέτ παντρεύτηκε έναν γιατρό, τον Λα Μεσέν (La Messine), και το 1858 δημοσίευσε το Idées antiproudhoniennes sur l'amour, la femme et le mariage, προς υπεράσπιση της Μαρί Νταγκού (γνωστής με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Ντανιέλ Στερν) και της Γεωργίας Σάνδης.

Μετά τον θάνατο του πρώτου συζύγου της το 1867, η Ζυλιέτ παντρεύτηκε τον Αντουάν Εντμόν Αντάμ (Antoine Edmond Adam, 1816-1877), επικεφαλής της αστυνομίας στον νομό (από το 1870), ο οποίος αργότερα έγινε ισόβιος γερουσιαστής. Η Ζυλιέτ καθιέρωσε ένα πολιτικό-λογοτεχνικό «σαλόνι», στο οποίο σύχναζε ο Γαμβέττας και οι άλλοι επικεφαλής των δημοκρατικών. Επίσης ίδρυσε το λογοτεχνικό περιοδικό Nouvelle Revue το 1879, το οποίο συνέτασσε επί οκτώ χρόνια και διετήρησε την επιρροή στην έκδοσή του μέχρι το 1899. Εκεί δημοσίευσε μεταξύ άλλων κείμενα των Πωλ Μπουρζέ, Πιερ Λοτί και Γκυ ντε Μωπασσάν, καθώς και το μυθιστόρημα Le Calvaire του Οκτάβ Μιρμπώ.

Αναμίχθηκε επίσης στην ένωση Avant-Courrière, που ίδρυσε το 1893 η Ζαν Σμαλ (Schmahl) για προώθηση του δικαιώματος των γυναικών να παρίστανται ως μάρτυρες σε δημόσιες και ιδιωτικές δικαιοπραξίες, όπως και του δικαιώματος των ύπανδρων γυναικών να ξοδεύουν ελεύθερα την αμοιβή της προσωπικής τους εργασίας.

Εκτός από τα μυθιστορήματά της, ως σπουδαιότερο από τα οποία αναφέρεται το «Η ειδωλολάτρις» (1883), η Αντάμ έγραψε σημειώσεις επί της εξωτερικής πολιτικής της Γαλλίας, όπου είναι ανελέητη στις επιθέσεις της κατά του καγκελαρίου Μπίσμαρκ και την πεποίθησή της ότι η Γαλλία έπρεπε να ξανακερδίσει τα χαμένα εδάφη της από τον πόλεμο του 1870. Η Αντάμ θεωρείται γενικώς η συγγραφέας δημοσιεύσεων με θέμα διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που φέρουν την υπογραφή «Paul Vasili». Οι αναμνήσεις της με τίτλους Mes premières armes littéraires et politiques (1904) και Mes sentiments et nos idées avant 1870 (1905) περιέχουν εκτός των άλλων πολλές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικά με τον βίο διακεκριμένων σύγχρονών της

Το 1882 η Αντάμ αγόρασε το ακίνητο ενός αββαείου στο Ζιφ-συρ-Υβέτ, κοντά στο Παρίσι, όπου έζησε από το 1904 μέχρι τον θάνατό της. Πέθανε ωστόσο στο Καλιάν (Νομός Βαρ), 42 μόλις ημέρες προτού συμπληρώσει τα 100 της χρόνια. To Γυμνάσιο «Ζυλιέτ Αντάμ» στο Ζιφ-συρ-Υβέτ ονομάσθηκε έτσι προς τιμή της.

Επιλεγμένα έργα της

• Idées antiproudhoniennes sur l’amour, la femme et le mariage, 1858
• Les provinciaux à Paris, στον Paris Guide του 1868
• Laide, 1878
• Grecque, 1879
• Païenne (= «Η ειδωλολάτρις», μυθιστόρημα), Παρίσι 1883
• Mes angoisses et nos luttes, Paris, A. Lemerre, Παρίσι 1907
• L'Angleterre en Egypte, Παρίσι 1922
  
  
  

Η Αντάμ και η νεοελληνική λογοτεχνία

Η Αντάμ επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για τη νεοελληνική λογοτεχνία: Σε συνεργασία με τον Δημήτριο Βικέλα, έγραψε μία μελέτη «Περί των συγχρόνων Ελλήνων ποιητών» και διασκεύασε στη γαλλική γλώσσα το θεατρικό έργο του Σπυρίδωνος Βασιλειάδη Γαλάτεια, το οποίο παρουσιάσθηκε στο «Θέατρο των Εθνών» στο Παρίσι τον Δεκέμβριο του 1880.