Η Έμιλι Σαρτέιν (17 Μαρτίου, 1841 – 17 Ιουνίου, 1927) ήταν Αμερικανίδα ζωγράφος και χαράκτρια. Ήταν η πρώτη γυναίκα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής που εφάρμοσε την τέχνη εγχάραξης μετζοτίντο και η μόνη γυναίκα που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Έκθεση στη Φιλαδέλφεια το 1876. Η Σαρτέιν αναγνωρίστηκε σε εθνικό επίπεδο ως εκπαιδευτικός τέχνης και έγινε διευθύντρια της Σχολής Σχεδίου για Γυναίκες στη Φιλαδέλφεια την περίοδο 1866-1919 ή το 1920. Ο πατέρας της Τζον Σαρτέιν και τα τρία από τα αδέλφια της, Γουίλιαμ, Χένρι και Σάμιουελ ήταν καλλιτέχνες. Πριν φοιτήσει στην ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια σπούδασε στο εξωτερικό και έκανε το Grand Tour της Ευρώπης με τον πατέρα της. Βοήθησε στην ίδρυση της Λέσχης του Νέου Αιώνα για τις εργαζόμενες και επαγγελματίες γυναίκες, καθώς και τις λέσχες τέχνης των επαγγελματιών γυναικών The Plastic Club και The Three Arts Club.
Η Έμιλι Σαρτέιν γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια στις 17 Μαρτίου του 1841. Ήταν το πέμπτο από τα οχτώ παιδιά του Τζόν Σαρτέιν, αρχιτυπογράφου και εκδότη του περιοδικού Sartain's Magazine της Φιλαδέλφεια και της Σουζάνας Λονγκμέιτ Σγουέιν Σαρτέιν.
Το 1858, η Σαρτέιν αποφοίτησε από το Κανονικό σχολείο της Φιλαδέλφειας και στη συνέχεια δίδαξε μέχρι το καλοκαίρι του 1862. Ο Τζον Σαρτέιν δίδαξε στην κόρη του την τέχνη του, συμπεριλαμβανομένης της τεχνικής χαρακτικής mezzotint που αναβίωσε και ήταν στην Αγγλία η αγαπημένη τεχνική δημιουργίας εκτυπώσεων έργων ζωγραφικής υψηλής ποιότητας. Ο Τζον Σαρτέιν πίστευε στην ισότητα των ευκαιριών για τις γυναίκες και ενθάρρυνε την κόρη του να ακολουθήσει μια καριέρα.[7] Υποθήκευσε το σπίτι του και της έδωσε «μόρφωση κυρίων» στις καλές τέχνες, πηγαίνοντάς την στο Grand Tour της Ευρώπης στις αρχές του καλοκαιριού του 1862. Άρχισαν το ταξίδι τους στο Μόντρεαλ και το Κεμπέκ και στη συνέχεια ταξίδεψαν με πλοίο για την Ευρώπη. Στην Έμιλι άρεσε η αγγλική ύπαιθρος, οι παλιές πόλεις παγκοσμίως και ειδικά η Φλωρεντία και το Εδιμβούργο, το Λούβρο, η Ιταλική ζωγραφική της Αναγέννησης και καλλιτέχνες όπως ο Δάντης και η χαράκτης Έλενα Περφέτι. Ταξίδεψαν στη Βενετία για να επισκεφθούν τον William Dean Howells και τη σύζυγό του Elinor Mead Howells, που ήταν ζωγράφος. Η Σαρτέιν αποφάσισε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού πως ήθελε να γίνει καλλιτέχνης. Τότε οι Σαρτέινς έμαθαν ότι ο Γουίλιαμ Σαρτέιν είχε στρατολογηθεί κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865) και επέστρεψαν βιαστικά στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου πληροφορήθηκαν ότι ο στρατός των κρατών της Συνομοσπονδίας είχε διασχίσει το Τσάμπερσμπουργκ, της Πενσυλβάνια η οποία είναι 158 μίλια δυτικά της Φιλαδέλφειας. Τα παιδιά της οικογένειας, Σάμιουελ (1830-1906), Χένρυ (1833-1895), Γουίλιαμ (1843-1925) και Έμιλι ήταν ζωγράφοι και χαράκτες, ξεκινώντας την κληρονομιά της οικογένειας Σαρτέιν σε καλλιτέχνες και χαράκτες. Η Σαρτέιν επιζητούσε τη γνώμη του πατέρα της καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της και επωφελήθηκε από την υποστήριξή του και τις γνωριμίες του. Συνέχισε την τεχνική της χαρακτικής mezzatint που της δίδαξε. Η Σαρτέιν έζησε με τους γονείς της στην ενήλικη ζωή της φροντίζοντάς τους τα επόμενα χρόνια της ζωής τους. Το 1886, οι γονείς της μετακόμισαν μαζί της στα διαμερίσματά της στη Σχολή Σχεδίου για Γυναίκες της Φιλαδέλφεια.
Εκπαίδευση
Ένας ζωγράφος πορτρέτων και ένας χαράκτης με τους οποίους η Έμιλι μελετούσε μαζί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια ήταν ο Christian Schussele και ο πατέρας της Τζον Σαρτέιν. Συνάντησε τον Τόμας Ίκινς στην ακαδημία και υπήρξε σύμφωνα με τον βιογράφο Χένρι Άνταμς «το πρώτο γνωστό ρομάντζο" του. Η ρομαντική σχέση τους τελείωσε όταν ο Ίκινς πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει τέχνη και υπέκυψε σε αυτό που η Σαρτέιν περιέγραψε ως «πειρασμούς της μεγάλης πόλης» , καθώς και λόγω του ενδιαφέρον της για τα δικαιώματα των γυναικών. Οι δύο τους παρέμειναν δια βίου φίλοι.
Το 1870, η Σαρτέιν συνάντησε την Μαίρη Κασάτ στη Φιλαδέλφεια και το επόμενο έτος έφυγαν για το Παρίσι, το Λονδίνο, την Πάρμα και το Τορίνο για να σπουδάσουν ζωγραφική. Οι γυναίκες πέρασαν τον πρώτο χειμώνα στην Ιταλία με τον Carlo Raimondi, ο οποίος δίδασκε χαρακτική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πάρμα. Η Σαρτέιν πέρασε το υπόλοιπο της τετραετούς διαμονή της στο Παρίσι[14] και σπούδασε με δάσκαλο τον Évariste Vital Luminais. Μοιράστηκε ένα στούντιο με την Τζίνι Ρόνγκιερ.
Η Φλώρενς Εστέ, φίλη της Σαρτέιν, εργάστηκε επίσης περιστασιακά στο
στούντιο. Οι γυναίκες αντέγραφαν η μια τη δουλειά της άλλης και παρείχαν
κριτική και ενθάρρυνση μεταξύ τους. Δύο από τα έργα της Σαρτέιν, η Le Piece de Conviction (Η επίπληξη) και το πορτρέτο του Mlle. Del Sarte,, έγιναν δεκτά στο Σαλόνι του Παρισιού το 1875. Η Σαρτέιν επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες εκείνη τη χρονιά
όταν ξέμεινε από χρήματα. Η Χάριετ (Χάτι) Τζούντ Σαρτέιν, η οποία ήταν η
σύζυγος του αδελφού της Σάμιουελ και μια επιτυχημένη γιατρός της
ομοιοπαθητικής είχε δανείσει στην Έμιλι χρήματα για τις σπουδές της. Η
Έμιλι πίστευε πως η Χάτι ήταν πιθανό να συνέχιζε να τη βοηθά με τα έξοδα
των σπουδών της στη Φιλαδέλφεια όπου τα έξοδα ήταν χαμηλότερα και όπου
ήταν πιθανότερο πως θα μπορούσε να πουλήσει έργα της.
Καριέρα
Πρώιμη καριέρα
Η Σαρτέιν έφτιαξε ένα στούντιο στη Φιλαδέλφεια το 1875, όπου δημιούργησε έργα ζωγραφικής και χαρακτικής. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της έκανε αντίγραφα έργων ζωγραφικής για ισπανικές και ιταλικές γκαλερί, πορτρέτα, ηθογραφίες, και ήταν η πρώτη γυναίκα που ασκούσε την τέχνη της χαρακτικής mezzotint στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Ανάμεσα στα έργα της υπήρχαν παραστάσεις που απεικονίζεται υποτακτικές γυναίκες με χαμηλωμένα τα μάτια όπως στους πίνακες Italian Woman and The Reproof. Η Σαρτέιν παρουσίασε τα έργα της σε πόλεις κατά μήκος της ανατολικής ακτής των Ηνωμένων Πολιτειών και ήταν η μόνη γυναίκα που κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Έκθεση του 1876 στη Φιλαδέλφεια για τον πίνακά της Η επίπληξη (The Reproof). Κέρδισε το βραβείο Μέρι Σμιθ για την καλύτερη εικόνα από γυναίκα καλλιτέχνη το 1881 και 1883 στα εκθέματα της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια. Η Σαρτέιν εργάστηκε ως συντάκτρια τέχνης για την εφημερίδα Our Continent από το 1881 έως το 1883. Υπήρξε η συντάκτρια τέχνης για το New England Bygones (1883 ) της Ellen CH Rollins. Η Joseph M. Pennell είπε ότι η Σαρτέιν ήταν «η μόνη εκπαιδευμένη γυναίκα συντάκτρια τέχνης που ήξερε».
Η Σαρτέιν ήταν μια προοδευτική Νέα Γυναίκα, ο οποία με την νύφη της Χάτι Τζουντ Σαρτέιν ίδρυσαν τον γυναικείο οργανισμό New Century Club. Πιστεύεται πως η Χάτι τη βοήθησε να κλείσει τις προμήθειες των πορτρέτων των τοπικών γιατρών Constantin Hering και James Caleb Jackson. Εκτός του γεγονότος ότι χρηματοδότησε τις σπουδές της και ότι υπήρξε σύμμαχος και μέντοράς της, η Χάτι πόζαρε ως μοντέλο για τη Σαρτέιν.
Τελευταία χρόνια
Η Σαρτέιν αποσύρθηκε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της η Σαρτέιν ταξίδεψε στην Ευρώπη τα περισσότερα καλοκαίρια και συνέχισε να ταξιδεύει στο εξωτερικό κάθε χρόνο αφού αποσύρθηκε. Πέθανε στις 17 Ιουνίου του 1927, ενώ ήταν στην Φιλαδέλφεια.
Συλλογές
- Franklin Institute Of Science, Philadelphia, Pennsylvania
- Frederick Fraley, ca. 1891–1901, oil
- Pennsylvania Academy of the Fine Arts:
- Christ Walking on the Sea, Emily Sartain after Henry Richter, 1865, mezzotint, etching and stipple
- Christ Walking on the Water, Emily Sartain after Charles Jalabert, 1867, engraving with roulette
- Ralph Waldo Emerson, Emily Sartain after William Henry Furness, Jr., 1871, mezzotint, etching, engraving and stipple
- Untitled, 1887, oil on wood
- Welcome News, 1888, etching on chine collé
- I. S. Hentchin, etching, engraving, mezzotint, stipple and photomechanical texture
- S. C. Huntington, etching, engraving, mezzotint and stipple
- President Lincoln and Son, mezzotint, etching, engraving, stipple and photomechanical ground
- His Excellency Baron Lisgar, mezzotint, etching, stipple and photomechanical ground
- Samuel Partridge, mezzotint, etching, engraving and stipple
- Alexander Thomson, Emily Sartain after J. C. Darley, etching, engraving, mezzotint and photomechanical ground
- J. W. Weir, Etching, engraving and photomechanical ground
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου