Πηγή:https://www.cretewoman.gr/el/7706/.php
Η Κικίτσα Αγιακάτσικα, της γνωστής οικογενείας, μεγάλωνε στα πούπουλα, είχε ένα διαμάντι για φωνή, ζωγράφιζε υπέροχα, και δεσποινίδα τραγούδησε στη Σκάλα του Μιλάνο! Το 1949-50 ήταν που η ταλαντούχα Ροδίτισσα άνοιξε τα φτερά της, μπήκε στο χώρο της όπερας ως σοπράνο και συνέχισε για χρόνια στην Ιταλία, εμφανιζόμενη σε μεγάλες σκηνές που έδειχναν τη μεγάλη καριέρα που ξεκινούσε!
Ήταν κόρη του Αντώνη και της Περσεφόνης Αγιακάτσικα, που είχε στη Ρόδο το πρώτο εργοστάσιο Σαπωνοποιίας –Αρωματοποιίας, την κολόνια Caresse, και την περίφημη ΜΑ-ΠΟ-ΛΕ, που άφησε εποχή. Ο πατέρας της ήταν χημικός, με σπουδές στη Γαλλία απ΄ όπου πηγαινοερχόταν και διέμενε για μεγάλα διαστήματα.
Η Κικίτσα, ήταν το τελευταίο παιδί, μετά από πέντε αγόρια: τον Αναστάσιο-Τάσο, τον Κλεόβουλο, σύζυγο της θείας Κατίνας, τον Ιωάννη, το Δημήτρη ενώ ένα παιδί ακόμα χάθηκε σε πολύ μικρή ηλικία. Η Κικίτσα, το μοναδικό κορίτσι της οικογένειας Αγιακάτσικα ήταν η χαρά της οικογένειας η οποία έμενε στον πύργο στα Τριάντα (όπως έλεγαν τα υπέροχα νεοκλασικά σπίτια της περιοχής). Μετά από χρόνια, ο Αντώνης Αγιακάτσικας άφησε πια το Παρίσι και πλέον εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Ρόδο όπου και δημιούργησε το εργοστάσιο, στην οδό Αυστραλίας.
Δεν είχε μόνο υπέροχη φωνή, ήταν καλλιτεχνική φύση και πολύ δραστήρια από δεσποινίδα!
Από μικρή φάνηκαν τα ταλέντα που είχε. Η πολύ ωραία φωνή και το ταλέντο
της στη ζωγραφική. Άρχισε μαθήματα πιάνου και πήρε το πτυχίο της
καθηγήτριας επί Ιταλοκρατίας. Μια μέρα την άκουσε η Γκουλιορμέλα,
Ιταλίδα καθηγήτρια φωνητικής που ήταν πολύ αυστηρή στην κρίση της και
την ανέλαβε χωρίς να θέλει να πληρωθεί γιατί κατάλαβε ότι αυτό το
κορίτσι, είχε ένα διαμάντι στο λαιμό.
Τραγουδούσε ως σοπράνο άριες από όπερες, τις οποίες ήξερε ολόκληρες απ΄ έξω. Ήξερε και το ρόλο του τενόρου και του βαρύτονου…. Ήξερε 19 όπερες απ΄ έξω, σε όλους τους ρόλους τους. Μέσα στον πόλεμο ανέβαζαν επιλεκτικά παραστάσεις στο Εθνικό.
Το 1948, μετά την απελευθέρωση, έφυγε για την Ιταλία, πήγε στο Μιλάνο και μέσω της καθηγήτριάς της Γκουλιορμέλας, πέρασε από ακρόαση στη Σκάλα του Μιλάνο όπου και τελικά έδωσε μία παράσταση.
Το 1952, σε ηλικία 36 ετών επιστρέφει στη Ρόδο για το μεγάλο έρωτα της ζωής της, το Λίλο Δημητράκη. Αφήνει καριέρα στην Ιταλία, ήταν σοπράνο με βάση το Μιλάνο, εμφανιζόταν σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας σε θεατρικές αίθουσες…
Τα καλοκαίρια, τρεις φορές την εβδομάδα έδινε παραστάσεις στο Εθνικό,
σκηνοθετούσε η ίδια το ροδίτικο γάμο ως θεατρική παράσταση, το Αποθέρι,
ετοίμαζε την αναχώρηση των σφουγγαράδων από την Κάλυμνο, έργο που άφησε
ημιτελές λόγω του ξαφνικού και πρόωρου θανάτου της… Κι ενώ είχε όλες
αυτές τις δραστηριότητες ,κάθε Μάιο έφευγε στην Ιταλία για ενάμιση μήνα
όπου έδινε παραστάσεις και διαιώνιζε τις επαφές της με ανθρώπους του
καλλιτεχνικού κόσμου. Η τελευταία παράσταση που έδωσε ήταν το Μάιο του
1978, στο Castello Sforcesko και το Νοέμβριο του 1978 έφυγε από τη ζωή. Στα 52 της χρόνια, από μία πέτρα στη χολή! Κακή εκτίμηση των γιατρών.
Ήταν η χαρά της ζωής μέχρι εκείνη τη μέρα, γεμάτη ενέργεια. Οι πίνακες
ζωγραφικής της έχουν βραβευτεί στο Λονδίνο από την Kontakt, παίρνοντας
πρώτα βραβεία, η δε φωνή της ακουγόταν με το τραγούδι του «Ποταμού»
μέχρι που έκλεισε το «Ήχος και Φως» σε όλες τις γλώσσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου