Antonia Pozzi

 Η Antonia Pozzi (13 Φεβρουαρίου 1912 - 3 Δεκεμβρίου 1938) ήταν Ιταλίδα ποιήτρια. 

Η Antonia Pozzi γεννήθηκε το 1912 στο Μιλάνο. Ήταν κόρη του δικηγόρου Roberto Pozzi και της κοντέσσας Lina Cavagna Sangiuliani di Gualdana.

Εισήλθε στο γυμνάσιο Manzoni το 1922. Συνδέθηκε ρομαντικά με τον καθηγητή της Κλασικά στο σχολείο Manzoni, Antonio Maria Cervi. η σχέση έληξε το 1933, πιθανώς λόγω παρέμβασης των γονιών της. Το 1930 γράφτηκε στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μιλάνου , όπου έγινε φίλη με τον ποιητή Vittorio Sereni και άλλους συγγραφείς της γενιάς της. Το 1935 έλαβε το πτυχίο της στη λογοτεχνία, βασισμένη σε μια διατριβή για τον Gustave Flaubert .

Είχε αρχίσει να γράφει ποίηση ως έφηβη. Κρατούσε ημερολόγιο, έγραφε γράμματα και φωτογράφιζε, καταγράφοντας τις σπουδές και τα ταξίδια της καθώς και τα συναισθήματά της. Το σπίτι και η προσωπική της βιβλιοθήκη βρίσκονταν στην οικογενειακή βίλα στο Pasturo , στους πρόποδες των βουνών Grigna στη Λομβαρδία . Κάποια στιγμή σχεδίαζε να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που θα διαδραματιζόταν στη Λομβαρδία.

Το 1938 εργάστηκε στο περιοδικό Corrente.

Στις 2 Δεκεμβρίου 1938, μετά από απόπειρα αυτοκτονίας με βαρβιτουρικά, βρέθηκε αναίσθητη σε ένα χαντάκι μπροστά από το Αβαείο Chiaravalle , ένα προάστιο του Μιλάνου. Πέθανε την επόμενη μέρα και τάφηκε στο μικρό νεκροταφείο του Παστούρο. Η οικογένεια αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, αποδίδοντας τον θάνατό της σε πνευμονία. Η διαθήκη της Αντωνίας καταστράφηκε από τον πατέρα της. Τα ποιήματά της, γραμμένα σε τετράδια και αδημοσίευτα πριν από το θάνατό της, επιμελήθηκαν επίσης σε μεγάλο βαθμό για δημοσίευση.

Η Πότσι θεωρείται μια από τις πιο πρωτότυπες φωνές της σύγχρονης ιταλικής λογοτεχνίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής της έγραψε 300 ποιήματα, όλα δημοσιευμένα μετά τον θάνατό της το 1938, σε ηλικία 26 ετών. Αν και η Πότσι δεν κέρδισε αναγνώριση για το έργο της όσο ζούσε, τα ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί αργότερα πολλές φορές στην Ιταλία και έχει έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Εργα

• Λόγια. Στίχοι , Μιλάνο, Mondadori, 1939 (πρωτότυπη μεταθανάτια έκδοση, με 91 ποιήματα)
• Φλωμπέρ. Λογοτεχνική εκπαίδευση (1830–1856) , με πρόταση του Antonio Banfi , Milan, Garzanti, 1940 (πτυχιακή διατριβή).
• Λόγια. Diary of poetry (1930–1938) , Milan, A. Mondadori, 1943 (δεύτερη έκδοση, με 157 ποιήματα).
• Λόγια. Ημερολόγιο ποίησης , Πρόλογος Eugenio Montale , Milan, A. Mondadori, 1948 (τρίτη έκδοση, με 159 ποιήματα). 1964 (τέταρτη έκδοση, με 176 ποιήματα).
• Η ονειρεμένη ζωή και άλλα αδημοσίευτα ποιήματα , επιμέλεια των Alessandra Cenni και Onorina Dino, Μιλάνο, Scheiwiller, 1986.
• Diari , επιμέλεια Onorina Dino και Alessandra Cenni, Μιλάνο, Scheiwiller, 1988.
• Η εποχή των λέξεων έχει τελειώσει. Lettere (1925-1938) , επιμέλεια Alessandra Cenni και Onorina Dino, Milan, R. Archinto, 1989.
• Words , επιμέλεια Alessandra Cenni και Onorina Dino, Μιλάνο, Garzanti, 1989.
• A. Pozzi - V. Sereni , Νεολαία που δεν μπορεί να ξεφύγει. Ποιήματα και γράμματα της δεκαετίας του '30 , επιμέλεια Alessandra Cenni, Milan, Scheiwiller, 1995.
• Ενώ κοιμάσαι οι εποχές περνούν ... , επιμέλεια των Alessandra Cenni και Onorina Dino, Μιλάνο, Viennepierre, 1998.
• Ποίηση, σου ομολογώ. Τελευταία αδημοσίευτα ποιήματα (1929-1933) , επιμέλεια Onorina Dino, Μιλάνο, Viennepierre, 2004.
• Στις εικόνες η ψυχή. Φωτογραφική ανθολογία , επιμέλεια Ludovica Pellegatta και Onorina Dino, Μιλάνο, Anchor, 2007.
• Ημερολόγια και άλλα γραπτά , Νέα έκδοση της Onorina Dino, σημειώσεις στα κείμενα και ακολούθως του Matteo M. Vecchio, Milan, Viennepierre, 2008.
• A. Pozzi - T. Gadenz, Epistolario (1933-1938) , επιμέλεια Onorina Dino, Milan, Viennepierre, 2008.
• Οι Μητέρες-Βουνά. Poesie (1933-1938) , επιμέλεια Carla Glori, Foggia, Bastogi, 2009.
• Όλα τα έργα , επιμέλεια Alessandra Cenni, Garzanti, Μιλάνο, 2009.
• Poetry that you look at me, επιμέλεια Graziella Bernabò και Onorina Dino, Ρώμη, Luca Sossella, 2010.
• Κοίτα με: Είμαι γυμνός , επιμέλεια Simona Carlesi, Φλωρεντία, Barbès, 2010.
• Μόνο στα όνειρα. Γράμματα και φωτογραφίες για τον Dino Formaggio , επιμέλεια Giuseppe Sandrini, Verona, Alba Pratalia, 2011.
• Pasturesi poems , Missaglia, Bellavite, 2012.
• Φλωμπέρ. Λογοτεχνική εκπαίδευση (1830–1856) , επιμέλεια Alessandra Cenni, Μιλάνο, Libri Scheiwiller, 2012.
• Μικρή προσφορά. Ποιήματα και πρόζα , επιμέλεια Alessandra Cenni και Silvio Raffo , Milan, Bietti, 2014, sc. 2015
• Σας γράφω από το παλιό μου τραπέζι. Lettere (1919–1938) , επιμέλεια Graziella Bernabò και Onorina Dino, Μιλάνο, Anchor, 2014.
• Στο γαλάζιο λιβάδι του ουρανού, επιμέλεια Teresa Porcella, εικονογράφηση Gioia Marchegiani, Φλωρεντία, Motta Junior, 2015.
• Λόγια. Όλα τα ποιήματα , επιμέλεια Graziella Bernabò και Onorina Dino, Μιλάνο, Àncora, 2015.
• Le mimosa di Antonia , Μιλάνο, Άγκυρα, 2016.
• Πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα , Νάπολη, Paolo Loffredo, 2016.

Βιογραφία: Alessandra Cenni, On the shore of life, Story of Antonia Pozzi poetess, Milan, Rizzoli, 2001

Μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες

• Tag für Tag. Ein dichterisches Vermächtnis , tr. E. Wiegand Junker, Wien, Amandus Verlag, 1952.
• Treinta poemas , tr. M. Roldán, Μαδρίτη, Rialp, 1961.
• Αναπνοή. Ποιήματα και Γράμματα , τρ. L. Venuti, Middletown, CN, Wesleyan University Press, 2002. ISBN  978-0-8195-6544-0
• Worte , tr. S. Golisch, Σάλτσμπουργκ-Παρίσι, Tartin, 2005. ISBN  978-3-902163-23-3
• Words / Worte , tr. G. Rovagnati, Göttingen, Wallstein Verlag, 2008. ISBN  978-3-8353-0348-5
• Η διαδρομή du mourir , tr. P. Reumaux, Rouen, Librairie Elisabeth Brunet, 2009. ISBN  978-2-910776-21-3
• L 'Oeuvre ou la vie. «Mots» , μετάφραση και σημειώσεις από τον Ettore Labbate, Βέρνη, P. Lang, 2010.
• Ποιήματα , tr. P. Robinson, Richmond (Λονδίνο), Oneworld Classics Ltd, 2011. ISBN  978-1-84749-185-5
• Morte de uma estação , Selecção e tradução de Inês Dias, Lisboa, Averno, 2012.
• Espaiosa tardor. Επιλογή και εκπαίδευση Marta Nin. Godall Edicions, 2021.

 

Sette poesie di Antonia Pozzi By Antonia Pozzi 

Afa
Oggi

la mia tristezza esigente

a starnazzarmi nell’anima

pesantemente

come scirocco

pregno di salsedine

Milano, 25 aprile 1929

Sultriness

Today

my sadness demanding

fluttering in my soul

heavily

like a sirocco

soaked with salt                                                       

Milan, 25 April 1929

...........................................................................................


Innocenza

Sotto tanto sole

nella barca ristretta

il brivido

di sentire contro le mie ginocchia

la nudità pura d'un fanciullo

e l'ebbro strazio di covare nel sangue

quello ch'egli non sa.

Santa Margherita, 28 giugno 1929

Innocence

 Under so much sun

in a narrow boat

the thrill

to feel against my knees

the sheer nakedness of a young boy

and the drunken torment

secretly brooding in the blood

what he doesn’t know.

Santa Margherita, 28 June 1929

........................................................................................................

Vaneggiamenti

ad A.M.C.


Io l'ho veduto, allora. Tu sonavi

il tuo violino, con la testa bassa:

le ciglia ti segnavano sul viso

due strisce d'ombra. Io vibravo, forse,

insieme con le corde, nei singhiozzi

che l'anima imprimeva alla tua mano

e t'incontravo al sommo delle dita.

O forse ti giocavo sui capelli

insieme con la brezza acre del mare.

Forse m'illanguidivo nei racemi

molli e compatti delle violeciocche.

E un giorno riponesti le tue musiche;

riponesti, piangendo, il tuo strumento:

la Morte te lo avea fasciato stretto

coi suoi velluti neri. Io t'ho veduto,

fratello, allora. Ma non so dov'ero.

Forse ero solo un ramo crasso ed irto

di fico d'India, dietro un vecchio muro.

Pasturo, 18 luglio 1929

Delirium

   for A.M.C.

 

I saw it, at that moment. You were playing

your violin, with your head down:

your eyelashes marking on your face

two streaks of shadow. I was quivering, perhaps,

in time with the strings, in the sobs

that the soul was engraving in your hand

and I met you at the tips of your fingers.

Or perhaps I was playing on your hair

together with the sharp sea breeze.

Maybe I faded in the cluster,

soft and compact, of the gillyflower. 

And one day you resumed again your music;

took up again, crying, your instrument:

Death had bound it tightly to you

with its black velvets. I saw you,

brother, at that moment. But I don’t know where I was.

Perhaps I was only a dense, bristly branch

of prickly pear, behind an old wall.

Pasturo, 18 July 1929

............................................................................................................
Benedizione

a L.B.


Tempia contro tempia

si trasfondono

le nostre febbri.

Fuori, tremoli lunghi di stelle

e l'edera, con le sue palme protese,

a trattenere un luccicore mite.

Nella mia casa che riscalda,

tu mi parli delle grandi cose

che nessun altro sa.

Lontano,

una gran voce d'acqua

scroscia a parole incomprese

e forse a te benedice,

dolce sorella,

nel nome del mio amore e della tua tristezza,

a te,

ala bianca

della mia esistenza.

Pasturo, 7 settembre 1929

Blessing

                        for L. B.

 

Forehead to forehead

our fevers commune.

Outside, skeins of twinkling stars

and the ivy, with its palms outstretched

to hold a mild sheen.

In my house that warms,

you tell me of its important things

that no one else knows.

Far off,

a deep watery voice

rains down in misunderstood words

and perhaps blesses you

sweet sister,

in the name of my love and of your sadness,

to you,

white wing

of my existence.

Pasturo, 7 September 1929

............................................................................................

Distacco

a T. F.


Tu, partita.

Senza desiderare la parola

che avevo in cuore e che non seppi dire.

Nel vano della porta, il nostro bacio

(lieve, ché ti eri appena incipriata)

quasi spaccato in due da un gran barbaglio

di luce, che veniva dalle scale.

Io rimasta

lungamente al mio tavolo, dinnanzi

a un vecchio ritrattino della mamma,

specchiando fissamente dentro il vetro

i miei occhi febbrili, inariditi.



Milano, 9 maggio 1929





Sonno



O vita,

perché

nel tuo viaggio mi porti

ancora,

perché

il mio pesante sonno

trascini?

Io so

che le più pure fontane

per tutta la terra sfacendosi

non renderanno

alla neve bruttata

il biancore.

Né l'alba farà

con stanca magia

rifiorire

tra case nere

le mimose morte.

Ma sola

al gelo notturno

tremerà

la fioraia

presso il vano donarsi

della fontana.

O vita,

perché

non ti pesa

questo mio disperato

sonno?

16 gennaio 1933

Sleep

 

Oh life,

why

do you carry me in your journey

still,

why

drag along my heavy sleep?

I know

that the purest fountains

dissolving throughout the earth

won’t return

to the soiled snow

its whiteness.

Neither will dawn

with tired magic

revive

among the black houses

the dead mimosas.

But alone

at evening’s frost

a flower seller will tremble

beside the fountain’s

uselessness.

Oh life,

why does my desperate sleep

not weigh upon you?

 16 January 1933

.,,........................................................................................
Non so

Io penso che il tuo modo di sorridere

è più dolce del sole

su questo vaso di fiori

già un poco

appassiti –



penso che forse è buono

che cadano da me

tutti gli alberi –



ch'io sia un piazzale bianco deserto

alla tua voce – che forse

disegna i viali

per il nuovo

giardino.



4 ottobre 1933

I Don’t Know

 

I think your way of smiling

is sweeter than the sun

on this vase of flowers

already a little

faded—

 

I think that maybe it’s good

that from me fall

all the trees—

 

That I be a white, deserted yard

to your voice—that maybe

draws the shady paths

for the new

garden.

 4 October 1933

 ...............................................................................

Πηγή:https://www.oanagnostis.gr/h-deyteri-zoi-tis-antonia-potsi-tis-konstantinas-korryvanti/

Δάκρυα                                                               (μτφρ Ευαγγελία Πολύμου)

Κοριτσάκι, σε είδα που απόψε έκλαιγες,

καθώς η μαμά σου έπαιζε μουσική∙

τα δεκαπέντε σου, πολύ λίγα για τόσο κλάμα.

Το ξέρω, είμαστε όλοι πλάσματα

γεννημένα από ένα πανάρχαιο άγχος: τη θάλασσα∙

κι ότι η ζωή, όταν ανασκαλεύει και ξεσκίζει

την ύπαρξη μας, βγάζει από τα βάθη μας

το λίγο αλάτι απ ‘όπου οι γυναίκες αποκοπήκαμε.

Όμως δεν είναι για σένα τα δάκρυα τ’ αλμυρά.

Άσε με να κλάψω μόνο εγώ, αν κάποιος

παίζει έναν σκοπό, κάποιον σκάρο λυπητερό.

Η μουσική, πράγμα βαθύ κι ανήσυχο

σαν νύχτα νοτισμένη από αστέρια,

σαν την ψυχή του. Άσε με να κλάψω εγώ.

Γιατί εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ αποκτήσω – μ’ ακούς;-

ούτε τ’ αστέρια

ούτ’ εκείνον.

 

 

Εμπιστοσύνη                                                                               (μτφρ Άννα Γρίβα)

 

Έχω τόση πίστη σε σένα. Μου φαίνεται

πως θα μπορούσα να περιμένω τη φωνή σου

στη σιωπή, μέσα από αιώνες

σκοταδιού.

 

Εσύ ξέρεις όλα τα μυστικά,

όπως ο ήλιος:

θα μπορούσες να κάνεις τα γεράνια

και τα λουλούδια της άγριας πορτοκαλιάς ν’ ανθίσουν

στο βάθος των πέτρινων

ορυχείων και των μυθικών

φυλακών.

 

Έχω τόση πίστη σε σένα. Είμαι γαλήνια

όπως ο Άραβας τυλιγμένος

στη λευκή κελεμπία του,

που αφουγκράζεται τον Θεό να ωριμάζει γι’ αυτόν

το κριθάρι γύρω από το σπίτι.