Η Ντίνα Ουάσινγκτον (γεννημένη Ρουθ Λι Τζόουνς , 29 Αυγούστου 1924 – 14 Δεκεμβρίου 1963) ήταν Αμερικανίδα τραγουδίστρια και πιανίστα, η οποία έχει αναφερθεί ως «η πιο δημοφιλής μαύρη καλλιτέχνης ηχογραφήσεων των τραγουδιών της δεκαετίας του 1950». Κυρίως τραγουδίστρια της τζαζ, ερμήνευσε και ηχογράφησε σε μια μεγάλη ποικιλία στυλ, όπως μπλουζ , R&B και παραδοσιακή ποπ μουσική , και έδωσε στον εαυτό της τον τίτλο της «Βασίλισσας των Μπλουζ». Το 1986 ήταν εισηγμένη στο Hall of Fame Jazz της Αλαμπάμα και εισήχθη στο Rock and Roll Hall of Fame το 1993.
Η Ruth Lee Jones γεννήθηκε στην Tuscaloosa της Αλαμπάμα από την Alice και τον Ollie Jones και μετακόμισε στο Σικάγο ως παιδί. Ασχολήθηκε βαθιά με τη μουσική των γκόσπελ και έπαιξε πιάνο για τη χορωδία στην Εκκλησία του Βαπτιστή του Αγίου Λουκά ενώ ήταν ακόμη στο δημοτικό σχολείο. Τραγουδούσε γκόσπελ μουσική στην εκκλησία και έπαιζε πιάνο, διευθύνοντας την εκκλησιαστική της χορωδία στην εφηβεία της και ήταν μέλος των Sallie Martin Gospel Singers. Όταν εντάχθηκε στην ομάδα Sallie Martin, εγκατέλειψε το γυμνάσιο Wendell Phillips . Τραγούδησε μαζί με τις πρώτες γυναίκες τραγουδίστριες των γκόσπελ που σχηματίστηκαν από τη Sallie Martin , ο οποίος ήταν συνιδρυτής του Gospel Singers Convention. Η ενασχόλησή της με τη χορωδία γκόσπελ προέκυψε αφού κέρδισε έναν ερασιτεχνικό διαγωνισμό στο Regal Theatre του Σικάγο όπου τραγούδησε το "I Can't Face the Music".
Αφού κέρδισε έναν διαγωνισμό ταλέντων σε ηλικία 15 ετών, άρχισε να παίζει σε κλαμπ. Από το 1941–42 έπαιζε σε κλαμπ του Σικάγο όπως το Dave's Café και το Downbeat Room του Sherman Hotel (με τον Fats Waller ). Έπαιζε στο Three Deuces, ένα τζαζ κλαμπ, όταν ένας φίλος την πήγε να ακούσει την Billie Holiday στο Garrick Stage Bar. Ο ιδιοκτήτης του κλαμπ Τζο Σέρμαν εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με το τραγούδι της " I Understand ", με την υποστήριξη των Cats and the Fiddle , που εμφανίζονταν στο δωμάτιο του Garrick στον επάνω όροφο, που την προσέλαβε. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς της στο Garrick - τραγούδησε στον επάνω όροφο ενώ η Holiday έπαιζε στο δωμάτιο του κάτω ορόφου - απέκτησε το όνομα με το οποίο έγινε γνωστή. Πιστώθηκε στον Joe Sherman που πρότεινε την αλλαγή από τη Ruth Jones, που έγινε πριν. Ο Λάιονελ Χάμπτον ήρθε να ακούσει την Ντίνα στο Γκάρικ. Η επίσκεψη του Χάμπτον έφερε μια προσφορά και ο Ουάσινγκτον εργάστηκε ως τραγουδίστρια του συγκροτήματος του, αφού τραγούδησε με το συγκρότημα για τα εγκαίνια του στο Chicago Regal Theatre.
Έκανε το δισκογραφικό της ντεμπούτο για την εταιρεία Keynote τον Δεκέμβριο με το "Evil Gal Blues", που έγραψε ο Leonard Feather και υποστηρίχθηκε από τον Hampton και μουσικούς από το συγκρότημα του, συμπεριλαμβανομένων των Joe Morris (τρομπέτα) και Milt Buckner (πιάνο). Τόσο αυτός ο δίσκος όσο και η συνέχεια του, το "Salty Papa Blues", έγιναν το Billboard "Harlem Hit Parade" το 1944. Τον Δεκέμβριο του 1945 έκανε μια σειρά από δώδεκα ηχογραφήσεις για την Apollo Records , 10 εκ των οποίων εκδόθηκαν, με τους Lucky Thompson All Stars.
Έμεινε στο συγκρότημα του Hampton μέχρι το 1946, μετά το πάσο της δισκογραφικής Keynote, και υπέγραψε για τη Mercury Records ως σόλο τραγουδίστρια. Ο πρώτος της δίσκος για τον Mercury, μια εκδοχή του " Ain't Misbehavin " του Fats Waller , ήταν άλλη μια επιτυχία, ξεκινώντας μια μακρά σειρά επιτυχιών. Μεταξύ 1948 και 1955, είχε 27 R&B top-10 επιτυχίες, καθιστώντας την μια από τις πιο δημοφιλείς και επιτυχημένες τραγουδίστριες της περιόδου. Τόσο το "Am I Asking Too Much" (1948) και το " Baby Get Lost " (1949) έφτασαν στο νούμερο 1 στο R&B chart, και η εκδοχή του " I Wanna Be Loved " (1950) πέρασε για να φτάσει στο Νούμερο 22 στις ΗΠΑ. ποπ chart . Οι επιτυχημένες ηχογραφήσεις της περιελάμβαναν μπλουζ, standards, νεωτερισμούς, ποπ διασκευές, ακόμη και μια εκδοχή του " Cold, Cold Heart " του Hank Williams (R&B Number 3, 1951). Ταυτόχρονα με τη μεγαλύτερη δημοφιλή επιτυχία της, ηχογράφησε επίσης συνεδρίες με πολλούς κορυφαίους μουσικούς της τζαζ, συμπεριλαμβανομένων των Clifford Brown και Clark Terry στο άλμπουμ Dinah Jams (1954), και ηχογράφησε επίσης με τους Cannonball Adderley και Ben Webster .
Το 1950, η Ντίνα Ουάσιγκτον εμφανίστηκε στην έκτη διάσημη συναυλία Cavalcade of Jazz που πραγματοποιήθηκε στο Wrigley Field στο Λος Άντζελες, την οποία παρήγαγε ο Leon Hefflin , Sr., στις 25 Ιουνίου . και την Ορχήστρα του, τους Tiny Davis and Her Hell Divers, και άλλους καλλιτέχνες. Υπήρχαν 16.000 παρευρισκόμενοι, και η συναυλία τελείωσε νωρίς λόγω ενός καυγά ενώ ο Lionel Hampton έπαιζε το "Flying High". Η Ουάσιγκτον επέστρεψε για να εμφανιστεί στο δωδέκατο Cavalcade of Jazz επίσης στο Wrigley FieldΣτο Λος Άντζελες στις 2 Σεπτεμβρίου 1956. Εκείνη την ημέρα έπαιξαν επίσης οι Little Richard , The Mel Williams Dots, Julie Stevens, Chuck Higgin's Orchestra, Bo Rhambo , Willie Hayden & Five Black Birds, The Premiers, Gerald Wilson and His 20-Pc. Ηχογράφηση Ορχήστρα και Τζέρι Γκρέι και η ορχήστρα του.
Το 1959, είχε την πρώτη της επιτυχία δέκα στην κορυφή της ποπ, με μια έκδοση του " What a Diff'rence a Day Made ", που έγινε Νούμερο 4 στο ποπ chart των ΗΠΑ. Η μπάντα της εκείνη την εποχή περιελάμβανε τον ενορχηστρωτή και μαέστρο Belford Hendricks , με τους Kenny Burrell (κιθάρα), Joe Zawinul (πιάνο) και Panama Francis (τύμπανα). Το ακολούθησε με μια εκδοχή του " Unforgettable " του Ίρβινγκ Γκόρντον και στη συνέχεια δύο πολύ επιτυχημένα ντουέτα το 1960 με τον Μπρουκ Μπέντον , " Μωρό μου (You've Got What It Takes) " (Νο. 5 Pop, Νο. 1 R&B ) και " A Rockin' Good Way (To Mess Around and Fall in Love)" (No. 7 Pop, No. 1 R&B). Η τελευταία της μεγάλη επιτυχία ήταν το " September in the Rain " το 1961 (No. 23 Pop, No. 5 R&B).
Η Ουάσιγκτον ερμήνευσε συγκεκριμένα δύο νούμερα στο είδος του βρώμικου μπλουζ . Τα τραγούδια ήταν "Long John Blues" για τον οδοντίατρό της , με στίχους όπως "He έβγαλε το έμπιστο τρυπάνι του. Μου είπε να ανοίξω διάπλατα. Είπε ότι δεν θα μου έκανε κακό, αλλά μου γέμισε όλο το εσωτερικό." Ηχογράφησε επίσης ένα τραγούδι που ονομάζεται " Big Long Slidin' Thing ", υποτίθεται ότι για έναν τρομπονίστα.
Μια πηγή αναφέρει ότι η Ουάσιγκτον «παρήγαγε 45 επιτυχίες R&B-charted μεταξύ 1948 και 1961, συμπεριλαμβανομένων 16 τοποθετήσεων στο Top 15 μεταξύ 1948 και 1950».
Στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 πριν από το θάνατό της, η Ουάσιγκτον εμφανίστηκε περιστασιακά στο Las Vegas Strip . Ο Tony Bennett είπε για την Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης με την Amy Winehouse :
Ήταν καλή μου φίλη, ξέρεις. Ήταν υπέροχη. Ερχόταν απλώς με δύο βαλίτσες στο Βέγκας χωρίς να της κάνουν κράτηση. ... Και θα έμενε όσο ήθελε. Και όλα τα παιδιά σε όλες τις παραστάσεις στο Στριπ έρχονταν εκείνο το βράδυ. Θα άκουγαν ότι είναι στην πόλη και θα ήταν γεμάτη μόνο για την απόδοσή της.
Σύμφωνα με τον Richard S. Ginell στο AllMusic :
[Η Ουάσιγκτον] ήταν ταυτόχρονα μια από τις πιο αγαπημένες και αμφιλεγόμενες τραγουδίστριες των μέσων του 20ου αιώνα – αγαπητή στους θαυμαστές, τους θιασώτες και τους συναδέλφους της τραγουδιστές. αμφιλεγόμενη για τους κριτικούς που εξακολουθούν να την κατηγορούν ότι πούλησε την τέχνη της στο εμπόριο και το κακόγουστο. Το κύριο αμάρτημά της, προφανώς, ήταν να καλλιεργήσει ένα ξεχωριστό φωνητικό στυλ που ήταν στο σπίτι σε όλα τα είδη μουσικής, είτε είναι R&B, μπλουζ, τζαζ, ποπ στη μέση του δρόμου – και πιθανότατα θα είχε κάνει μια ωραία γκόσπελ ή κάντρι τραγουδίστρια. αυτή η ώρα. Η φωνή της ήταν μια σκληρή, αλμυρή, ψηλή φωνή, που χαρακτηριζόταν από απόλυτη σαφήνεια στη λεξικό και κομμένη, μπλε φράσεις.
Η Ουάσιγκτον ήταν πολύ γνωστή για το τραγούδι των λαμπαδηδρομιών . Το 1962, η Dinah προσέλαβε ένα ανδρικό υποστηρικτικό τρίο που ονομαζόταν Allegros, αποτελούμενο από τον Jimmy Thomas στα ντραμς, τον Earl Edwards στο σαξόφωνο και τον Jimmy Sigler στο όργανο. Ο Έντουαρντς αντικαταστάθηκε στο σαξόφωνο από τον Τζον Πέιν. Ένας συγγραφέας του Variety επαίνεσε τα φωνητικά τους ως "αποτελεσματικά ρεφρέν".
Τα επιτεύγματα της Ουάσιγκτον περιλάμβαναν εμφανίσεις στο Φεστιβάλ Τζαζ του Νιούπορτ (1955–1959), στο Φεστιβάλ Τζαζ του Ράνταλς Νησί στη Νέα Υόρκη (1959) και στο Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ στην Ουάσιγκτον, DC (1962), συχνές συναυλίες στο Birdland (1958, 1961– 1962) και παραστάσεις το 1963 με τον Count Basie και τον Duke Ellington .
Προσωπική ζωή και θάνατος
_at_Burr_Oak_Cemetery.jpg?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=sc)
Η Ουάσιγκτον παντρεύτηκε έξι φορές.
Νωρίς το πρωί της 14ης Δεκεμβρίου 1963, ο έκτος σύζυγος της Ουάσιγκτον, ο μεγάλος ποδοσφαιρικός Ντικ "Νυχτερινός Τρένο" Λέιν , πήγε για ύπνο με την Ουάσιγκτον και ξύπνησε αργότερα για να τη βρει σωριασμένη και να μην ανταποκρίνεται. Ο Δρ BC Ross κήρυξε το θάνατό της στη σκηνή σε ηλικία 39 ετών. Μια αυτοψία αργότερα έδειξε έναν θανατηφόρο συνδυασμό σεκοβαρβιτάλης και αμοβαρβιτάλης , συνταγές για την αϋπνία και τη διατροφή της, που συνέβαλαν στο θάνατό της. Είναι θαμμένη στο νεκροταφείο Burr Oak στο Alsip του Ιλινόις .
Βραβεία
- Βραβείο Grammy
| Ετος | Κατηγορία | Τίτλος | Είδος |
|---|---|---|---|
| 1959 | Καλύτερη ερμηνεία Rhythm & Blues | « Τι διαφορά κάνει μια μέρα » | R&B |
- Grammy Hall of Fame
Ηχογραφήσεις της Ντίνας Ουάσινγκτον εισήχθησαν στο Grammy Hall of Fame , το οποίο είναι ένα ειδικό βραβείο Grammy που ιδρύθηκε το 1973 για να τιμήσει ηχογραφήσεις που είναι τουλάχιστον είκοσι πέντε ετών και έχουν "ποιοτική ή ιστορική σημασία".
| Ετος | Τίτλος | Είδος | Επιγραφή | Έτος Εισαγωγής |
|---|---|---|---|---|
| 1959 | " Αξέχαστο " | pop (single) | Ερμής | 2001 |
| 1954 | " Δίδαξέ με απόψε " | R&B (μονό) | Ερμής | 1999 |
| 1959 | « Τι διαφορά κάνει μια μέρα » | παραδοσιακή ποπ (single) | Ερμής | 1998 |
- Rock and Roll Hall of Fame
Το Rock and Roll Hall of Fame της περιέγραψε το "TV Is the Thing (This Year)" ως ένα από τα τραγούδια που διαμόρφωσαν το ροκ εν ρολ.
| Ετος | Τίτλος | Είδος |
|---|---|---|
| 1953 | "TV Is the Thing (Φέτος)" | R&B |
- Τιμές και προσαγωγές
- Το Unforgettable: A Tribute to Dinah Washington είναι ένα άλμπουμ του 1964 που ηχογραφήθηκε από την Aretha Franklin ως φόρο τιμής.
- Το 1993, το Ταχυδρομείο των ΗΠΑ εξέδωσε ένα αναμνηστικό γραμματόσημο της Ντίνας Ουάσιγκτον των 29 λεπτών.
- Το 2005, το Συμβούλιο των Επιτρόπων μετονόμασε ένα πάρκο, κοντά στο σημείο όπου ζούσε η Ουάσιγκτον στο Σικάγο τη δεκαετία του 1950, σε Πάρκο Ντίνα Ουάσιγκτον προς τιμήν της.
- Το 2008, η πόλη Tuscaloosa, Αλαμπάμα, η γενέτειρα της Ουάσιγκτον , μετονόμασε το τμήμα της 30ης Λεωφόρου μεταξύ της 15ης οδού και του πάρκου Kaulton σε "Dinah Washington Avenue". Η τελετή αποκάλυψης για το νέο όνομα πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου 2009, με τον γιο της Ουάσιγκτον Ρόμπερτ Γκρέισον και τρία από τα εγγόνια της να παρευρεθούν.
- Στις 29 Αυγούστου 2013, η πόλη της Tuscaloosa αφιέρωσε επίσης το πρώην κτίριο Allen Jemison Hardware, στη βορειοδυτική γωνία της λεωφόρου Greensboro και της 7ης οδού (620 Greensboro Avenue), ως το πρόσφατα ανακαινισμένο Πολιτιστικό Κέντρο Τεχνών Dinah Washington."
| Ετος | Τίτλος | Αποτέλεσμα | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|
| 1993 | Rock and Roll Hall of Fame | Εισήχθη | Πρώιμες επιρροές |
| 1984 | Big Band και Jazz Hall of Fame | Εισήχθη | |
Δισκογραφία άλμπουμ
- After Hours with Miss "D" (1954)
- Dinah Jams (1955)
- Για τους ερωτευμένους (1955)
- Ντίνα! (1956)
- In the Land of Hi-Fi (1956)
- The Swingin' Miss "D" (1957)
- Dinah Washington Sings Fats Waller (1957)
- Η Dinah Sings Bessie Smith (1958)
- Νιούπορτ '58 (1958)
- Τι διαφορά κάνει μια μέρα! (1959)
- September In The Rain (1960)
- Unforgettable (1961)
- Drinking Again (1962)
- Δάκρυα και Γέλιο (1962)
- Back to the Blues (1963)
- Dinah '63 (1963)
- This Is My Story (1963)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου