Ρένα Πετρίδου-Μιχαηλίδου

 Πηγή:https://mkp-archive.blogspot.com/2021/06/1939-2014.html

Ρένα Πετρίδου-Μιχαηλίδου (1939-2014)

Της Τιτίνας Λοϊζίδου

© 2014

Ρένα Πετρίδου-Μιχαηλίδου (1939-2014)

Γράφτηκε το 1973 για να φοιτήσει στην Σχολή ξεναγών του ΚΟΤ (τώρα Υφυπουργείο Τουρισμού) .

Φοιτώντας στη Σχολή ξεναγών το 1973 – 1974 με διευθυντή τον Κερυνειώτη αείμνηστο Σάββα Πατσαλίδη, πήρε την γνώση για την ιστορία, τον κόσμο και την φύση της Κύπρου. Η παρουσία της Ρένας ήταν ιδιαίτερη όπου με το ζήλο της για μάθηση και το ανεξάντλητο χιούμορ δεν πέρασε απαρατήρητη. Θα αναφερθώ σε ένα περιστατικό:

Μέσα στα πλαίσια άσκησης ζητήθηκε να κάνει παρουσίαση κάποιου συγκεκριμένου θέματος. Ο κάθε σπουδαστής ανέλαβε ένα θέμα και όπως ήταν φυσικό ο καθένας ήθελε να δώσει την δέουσα σημασία και σοβαρότητα στους αρχαιολογικούς χώρους, στις εκκλησίες και στα μουσεία. Παρουσιάζοντας το θέμα του ο κάθε σπουδαστής ένοιωθε περίπου αρχαιολόγος ή ιστορικός! Η Ρένα διάλεξε κάτι διαφορετικό! Την φύση.  Φορούσε ένα μεγάλο καπέλο, αθλητικά παπούτσια, κρατώντας ένα μεγάλο πανέρι γεμάτο με όλα τα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα της Κυπριακής φύσης. Η Κυπριακή χλωρίδα απλωνόταν  χωρίς ανάγκη προβολής διαφανειών, με ένα απλό άμεσο τρόπο, τον τρόπο της Ρένας, ζεστό γεμάτο αγάπη για την Κυπριακή φύση και το τι προσφέρει. Ήταν για όλους  το καλύτερο μάθημα για την χλωρίδα της Κύπρου.

Τελειώνοντας την Σχολή Ξεναγών εφτά μέρες πριν το πραξικόπημα, η Ρένα πρόλαβε να κάνει την πρώτη της ξενάγηση στην Σαλαμίνα, αλλά με την εισβολή ο Κυπριακός τουρισμός πήρε θανάσιμο πλήγμα και μαζί του οι υφιστάμενοι ξεναγοί.

Το 1977 άρχισαν κάποιες ξεναγήσεις με κρουαζιερόπλοια. Μια μικρή ανακοίνωση στην εφημερίδα για την Γενική Συνέλευση του αδρανοποιημένου Συνδέσμου Ξεναγών τον Απρίλιο του 1978 και ένα τηλεφώνημα από τη νυν Πρόεδρο του Συνδέσμου Ξεναγών Πόπη Χ’ Δημητρίου για επικείμενες εκλογές στον Σύνδεσμο κινητοποίησε το ενδιαφέρον της Ρένας για δράση και αλλαγή στο Δ.Σ. του Συνδέσμου!

Και έγινε η Ρένα Πρόεδρος, η Ρόζμαρη Μάρκαρη Αντιπρόεδρος και η  Τιτίνα Λοϊζίδου Γραμματέας. Οι τρείς τους πυρήνας με αρχηγό την Ρένα, και με άλλα παλιά μέλη, την Πρόεδρο, Πόπη Χ’ Δημητρίου και  Ταμία Κούλα Βασιλείου, με σύμβουλο και ορθογράφο στο παρασκήνιο τον Ευριπίδη, και σε απόλυτη συνεργασία στήθηκε ο Σύνδεσμος.

Η Προεδρία της Ρένας έβαλε τις σωστές βάσεις για αναβάθμιση της εικόνας του Συνδέσμου μας, τα δικαιώματα αυξήθηκαν, η νομοθεσία άλλαξε, τα μέλη αυξήθηκαν και οι διάφορες δραστηριότητες έφεραν τους ξεναγούς μαζί. Δέχτηκε να οργανωθεί, η Εβδομάδα «Γνωρίστε την Κύπρο», που είναι τώρα θεσμός. Ο Σύνδεσμος βρέθηκε να οργανώνει ταξίδια στο εξωτερικό με το ανεπανάληπτο ταξίδι στην Κρήτη, φιλοξενούμενοι από τους Κρητικούς συναδέλφους.

Είναι για αυτά και πολλά άλλα που ο Σύνδεσμος Ξεναγών Κύπρου, κατά την Εβδομάδα «Γνωρίστε την Κύπρο» το 2011, την τίμησε ως Επίτιμο Πρόεδρο του Συνδέσμου μας.

Η Ρένα γεννήθηκε, μεγάλωσε και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Κερύνεια. Μετά φοίτησε στην Αμερικανική Ακαδημία Λευκωσίας και στο St. Godric’s Secretarial School στο Λονδίνο. Πατέρας της ο Πέτρος Πετρίδης, διευθυντής της Chartered Bank στην Κερύνεια και μητέρα της η θεία Έλλη, κόρη του Γιωρκή Φιερού και της Ειρήνης από την οικογένεια του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, του Λόρτου, αδελφή του παππού μου Σπύρου, η οποία πέθανε όταν η θεία Έλλη ήταν οκτώ χρονών. Η θεία Έλλη ξεχώριζε για την υπομονή και καλοσύνη της. Αρετές που κληρονόμησε η Ρένα.

Αγαπημένα της αδέλφια η αείμνηστη Μάρω που μέχρι την τελευταία της πνοή η Ρένα παρόλη την αρρώστια της, ήταν δίπλα της, o Ηλίας που πάντα τον σκεπτόταν γιατί αναγκάστηκε να μεταναστεύσει μετά την Τουρκική εισβολή και o Γιώργος – ο Γιώργος που τους συνέδεε μια στενή ιδιαίτερη σχέση – ο καθένας ξεχωριστά και μαζί ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της.

Ο γάμος της με τον Ευριπίδη Μιχαηλίδη από το Αργάκι της Μόρφου το 1961 οδηγεί το νιόπαντρο ζευγάρι για τις μεταπτυχιακές σπουδές του Ευριπίδη στην Δασολογία, στην Αγγλία όπου γεννιέται το πρώτο τους παιδί ο Πέτρος. Με την επιστροφή τους στην Κύπρο μένουν στον Σταυρό της Ψώκας όπου ο Ευριπίδης είναι υπεύθυνος για το Δάσος της Πάφου και του Ακάμα. Η Ρένα συχνά μιλούσε για τον Σταυρό της Ψώκας και για τον Πρόδρομο που έμειναν μετά σαν τα χρόνια αναπαραγωγής, ηρεμίας με τα παιδιά και γνωριμίας με την φύση. Είναι γι’ αυτό που δεν ήταν τυχαίο το μάθημα βοτανολογίας στην Σχολή Ξεναγών αργότερα!

Όταν επιστρέφουν στην Λευκωσία μετά το 1964, η θέληση της για μάθηση την βρίσκει να παρακολουθεί Γαλλικά και αργότερα Γερμανικά και ταυτόχρονα να μεγαλώνει τα παιδιά της.

Μετά την εισβολή όταν η  Έλλη, πρόσφυγας πια στην Λευκωσία διαμένει με την Μάρω, η Ρένα με την Μάρω ανοίγουν ανθοπωλείο. Η αγάπη της για την Κύπρο εκφράζεται μέσα από τις ξεναγήσεις και παράλληλα η αγάπη της για τα λουλούδια βρίσκει διέξοδο στα ωραία βάζα, τις συνθέσεις και τις ανθοδέσμες που κάνει. Ο εσωτερικός της κόσμος εκφράζεται μέσα από την φύση και τα λουλούδια.

Η οικογένεια όμως δεν στερήθηκε την θάλασσα: βρήκε ένα μοναδικό τρόπο να χαίρεται την θάλασσα… Την Κιβωτό στην Λάρνακα.

Η Ρένα δεν έβλεπε την ώρα να πάει με τα παιδιά και φίλους στην χειροποίητη ξύλινη κιβωτό, να χαρεί με απλότητα σε συνδυασμό με την αύρα και μυρωδιά της θάλασσας τα παιδιά της και τον Ευριπίδη. Είναι αυτά τα στοιχεία που έκαναν ξεχωριστή την Ρένα και είναι αυτά που έδωσε στα παιδιά της.

 Όταν ο Ευριπίδης πήρε πρόωρη αφυπηρέτηση το 1984 για να εργαστεί με τα Ηνωμένα Έθνη στην Αφρική και να οργανώσει Δασική Υπηρεσία στο Λεσότο, η Ρένα ακολούθησε και στάθηκε δίπλα στον Ευριπίδη. Τα παιδιά τους είχαν ήδη φύγει για σπουδές. Χρειάστηκε να ανοίξω τον χάρτη για να βρω το Λεσότο και όταν δύο χρόνια αργότερα πήγαν στο Τσαντ έμαθα και για αυτό.

Η αλληλογραφία της τότε εποχής αντικατοπτρίζει την χαρά της να ταξιδεύουν με τον Ευριπίδη στις γύρω περιοχές και ειδικά στην Ν. Αφρική. Οι δε περιγραφές της για την ζωή και τους ανθρώπους της εκεί δείχνουν τον χαρακτήρα της: εξέφρασε τον πόνο της για την φτώχεια, την φτώχια που έβλεπε γύρω της και παρατήρησε πώς οι άνθρωποι εκεί δεν είχαν ευκαιρίες για μάθηση και πρόοδο. Αναφέρεται στην μεγάλη της χαρά όταν όλη η οικογένεια περνά τις διακοπές Χριστουγέννων στο Λεσότο αλλά και στις έγνοιες της σαν κάθε μητέρα, για τις σπουδές τους ευχόμενη να τα καταφέρουν και να μην βρουν δυσκολίες στην ζωή. Αν είναι ποτέ δυνατόν αυτό.

Νοιάζεται από μακριά για το πρόβλημα της Κύπρου και δεν διστάζει να διορθώνει Άγγλους με τους οποίους συναναστρέφονται για το πρόβλημα της Κύπρου. Δεν χάνει ευκαιρία όταν υπάρχει χώρος στο εμπορευματοκιβώτιο που φεύγει από την Κύπρο με τα πράγματα τους, να το συμπληρώσει με ρουχισμό και άλλα αγαθά για να βοηθήσει τον κόσμο εκεί.

Παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα νέα του Συνδέσμου Ξεναγών και αξιοποιεί τον χρόνο της συνεχίζοντας την εκμάθηση της Γερμανικής και της Γαλλικής. Κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να οργανώσει τοπική σχολή ξεναγών στην Μασέρου, αλλά αποτυγχάνει λόγο οικονομικών δυσκολιών. Ασχολείται με τον κήπο, ζωγραφίζει, παίζει τέννις κάνει ιππασία και βοήθα τον Ευριπίδη στον λαχανόκηπο που έχει κάνει, για να επισημάνει ότι «φαίνεται ότι τα πουλιά εδώ ξέρουν ότι ο Ευριπίδης ήταν πρόεδρος του πτηνολογικού – (συχνά τον έλεγε ο πουλλογικός) – και έρχονται όλα μαζί και τα τρώνε!»

Πριν 12 χρόνια γίνεται διάγνωση της νευροπάθειας, που σταδιακά την καθήλωνε αλλά η Ρένα δεν τα βάζει κάτω. Με καρτερικότητα αλλά και με μια στωική αντιμετώπιση το πάλεψε. Πάλεψε και κρατήθηκε. Και όταν αναγκάστηκε να καθηλωθεί πάλι δεν τα έβαλε κάτω. Πίστευε ότι με την παρουσία της έστω και σε αναπηρική καρέκλα θα προσέφερε στην οικογένεια της και αυτό της έδινε δύναμη. Ο Φώτος και ο Ευριπίδης κοντά της. Δεν σταμάτησε να ενδιαφέρεται και να προσπαθεί – δεν παραπονέθηκε ποτέ. Συμμετείχε στα τεκταινόμενα, χαιρόταν την κάθε ευκαιρία που τις δινόταν: Συνελεύσεις των ξεναγών, επισκέψεις – πόσο χάρηκε τους γάμους του Κώστα και του Γιώργου όπου συμμετείχε στον χορό πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι.

Η μεγάλη χαρά της ήταν τα εγγόνια της. Ο Παύλος και Ναυσικά της έφερναν τα παιδιά για να παίξουν στο σπίτι για να χαρεί τον Στυλιανό, Γιώργο και Μάριο. Χαιρόταν να μιλά με την Ισαπέλ και τον Αλέξανδρο στο Skype.

Το πρόσφατο ταξίδι της Ισαπέλ ειδικά για να δει την γιαγιά και αργότερα του Αλέξανδρου,  της παρέτεινε την ζωή. Οι εβδομαδιαίες συνομιλίες με τον Πέτρο στην Αμερική τις γέμιζαν τις μπαταρίες για αντοχή και ενίσχυαν την εσωτερική της δύναμη για καρτερικότητα και υπομονή.

Οι τελευταίες βδομάδες ήταν πολύ δύσκολες. Η παρουσία του Πέτρου, ήταν ουσιαστική. Οργάνωσε τα πάντα με αγάπη, ευαισθησία και στοργή για την καλύτερη ποιότητα της ζωής της.