Plautilla Bricci

 Η Πλαυτίλα Μπρίτσι ( 1616-1705) ήταν Ιταλίδα αρχιτέκτονας, ζωγράφος και γλύπτρια του 17ου αιώνα. Ήταν η μόνη γυναίκα αρχιτέκτονας της εποχής της.  Το πιο διάσημο έργο της είναι η Βίλα Μπενεντέτι (Villa il Vascello) κοντά στην Πόρτα Σαν Παγκράτσιο , στη Ρώμη . Σχεδίασε επίσης το τρίτο παρεκκλήσι στο αριστερό κλίτος της εκκλησίας του Σαν Λουίτζι ντε Φραντσέζι , στη Ρώμη, αφιερωμένο στον Άγιο Λουδοβίκο, έχοντας επίσης ζωγραφίσει το τέμπλο του βωμού σε αυτό το παρεκκλήσι. 

Οικογένεια

Η Πλαυτίλα Μπρίτσι αναφέρεται στην Παροικία του Σαν Λορέντζο-ιν-Λουτσίνα, Libro di Baptesimo (Ενορία του Σαν Λορέντζο-ιν-Λουτσίνα, Βιβλίο Βαπτίσματος) ως γεννημένη από τον Τζιοβάνι Μπρίτσι και την Κιάρα Ρεκούπιτα. Επίσης, αναφέρονται τα επτά αδέλφια της Πλαυτίλας, ωστόσο μόνο τρία, συμπεριλαμβανομένης της Πλαυτίλας, έφτασαν στην πλήρη ενηλικίωση. Γεννημένη το 1611, η μεγαλύτερη αδερφή της Αλμπίνα Μπρίτσι λέγεται ότι παντρεύτηκε έναν ζωγράφο της εποχής. Γεννημένος το 1621, ο μικρότερος αδερφός της Μπασίλιο Μπρίτσι λέγεται ότι έγινε ζωγράφος και αρχιτέκτονας. Αργότερα στην καριέρα τους, ο Μπασίλιο και η Πλαυτίλα συνεργάζονταν συχνά σε παραγγελίες. 

Παιδική ηλικία και καλλιτεχνική εκπαίδευση

Ο πατέρας της Πλαυτίλας, Τζιοβάνι, ήταν καλλιτέχνης και μουσικός, ο οποίος την εκπαίδευσε. Είχε ένα κατάστημα κοντά στην εκκλησία της Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο.  Έλαβε επίσης εκπαίδευση από τον φίλο του πατέρα της, Καβαλιέ ντ'Αρπίνο . Εκπαιδεύτηκε επίσης με τη Μαρία Ευφρασία ντελα Κρότσε, με την οποία αργότερα συνεργάστηκε σε έναν πίνακα της Γέννησης για το μοναστήρι στο Σαν Τζουζέπε α Κάπο άλε Κάζε.  Ο πρώτος πίνακάς της είναι μια θαυματουργή Παναγία με το Βρέφος, φιλοτεχνημένη στις αρχές της δεκαετίας του 1630, η οποία δόθηκε στην εκκλησία της Σάντα Μαρία στο Μόντε Σάντο της Ρώμης. Δεν  είναι γνωστό πώς έγινε αρχιτέκτονας, αλλά μπορεί να έλαβε εκπαίδευση στην τροχιά του Κασσιάνο νταλ Πότσο, ο οποίος υποστήριζε τις γυναίκες καλλιτέχνες και ενδιαφερόταν για την αρχιτεκτονική εκπαίδευση. 

Παρεκκλήσι του San Luigi, Εκκλησία του San Luigi dei Francesi, Ρώμη

Το 1631, ζωγράφισε τον Ιωσήφ και τη γυναίκα του Ποτιφαρή (πουλήθηκε, Λονδίνο, 1991). Το 1644, η Πλαυτίλα φιλοτέχνησε δύο πίνακες: έναν Άγιο Φραγκίσκο και έναν Άγγελο και μια νεκρή φύση με λουλούδια για τον Καρδινάλιο Φραντσέσκο Μπαρμπερίνι , τον ανιψιό του Πάπα.  Την ίδια χρονιά, ζωγράφισε επίσης δύο πόρτες για τον Τζάκομο Αλμπάνο Γκιμπέζιο.  Ζωγράφισε ένα ντουλάπι για τον Αντόνιο ντέλι Εφέτι (τώρα χαμένο). Φοίτησε στην Ακαδημία του Αγίου Λούκα μεταξύ 1655 και 1671. Το 1660, ζωγράφισε το τέμπλο της Γέννησης της Θεοτόκου για την εκκλησία της Σάντα Μαρία στο Κάμπο Μάρτσιο της Ρώμης. 

Το 1661, σχεδίασε τις εφήμερες ταφικές κατασκευές για τον τάφο του Καρδινάλιου Μαζαρίν . Γραμματέας του Μαζαρίν ήταν ο Ελπίντιο Μπενεντέτι, αδελφός της καλλιτέχνιδας Μαρίας Ευφρασία ντελα Κρότσε. Δύο ιδιαίτερα άρτια σχέδια έχουν διασωθεί από αυτό το έργο. 

Μεταξύ 1663 και 1668, η Πλαυτίλα σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή της Βίλας Μπενεντέτι για τον Ελπίδιο, γνωστής ως Βίλα ιλ Βασσέλο (η οποία σήμερα έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό). Ο Ελπίδιος μπορεί να προσέλαβε τον Πλαυτίλα επειδή ήθελε να κατασκευάσει μια βίλα που δεν έμοιαζε με καμία άλλη στη Ρώμη. Η Πλαυτίλα είχε τη βοήθεια του αδελφού της, Βασιλείου.  Η αρχιτεκτονική ήταν ασυνήθιστη, περιλαμβάνοντας λότζες, καμπύλους τοίχους και περίτεχνο γύψο. Η Πλαυτίλα ζωγράφισε σχέδια στο εσωτερικό της βίλας, μια αλληγορία της Felicitas Publica στην γκαλερί και ένα ρετάμπλ της Κοίμησης της Θεοτόκου για το παρεκκλήσι, μαζί με τους Πιέτρο ντα Κορτόνα , Φραντσέσκο Αλεγκρίνι και Τζιοβάνι Φραντσέσκο Γκριμάλντι .  Η βίλα ονομάστηκε Βίλα ιλ Βασσέλο επειδή έμοιαζε με πλοίο. ^[ 4 ] Το σχέδιο άλλαξε αρκετές φορές, συμπεριλαμβανομένης της επίσκεψης του Ελπίδιου στη Γαλλία το 1664 και επηρεάστηκε από τη γαλλική αρχιτεκτονική. Ζήτησε από τον Τζαν Λορέντζο Μπερνίνι να τροποποιήσει το σχέδιο του Μπρίτσι το 1664. 

Μεταξύ 1670 και 1680, η Πλαυτίλλα σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή του Παρεκκλησίου του Αγίου Λουίτζι , στην εκκλησία του Αγίου Λουίτζι ντε Φραντσέσι στη Ρώμη, καθώς και την αγιογράφηση του τέμπλο του Παρεκκλησίου και την κατασκευή ανάγλυφων και γλυπτών.  Το 1675, ζωγράφισε ένα σενάριο με την Εισαγωγή της Ιερής Καρδιάς του Ιησού για τη Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού .  Ζωγράφισε επίσης δύο τοιχογραφίες του Αγίου Δομίνικου και του Αγίου Φραγκίσκου για τον Λατερανό (τώρα κατεστραμμένες).  Το 1675, κατασκεύασε ένα λάβαρο πομπής με τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή για το χωριό Πότζιο Μιρτέτο .   Σχεδίασε επίσης ένα ανάγλυφο από γύψο για το τοπικό Κολλεγιακό.  Το 1686, παρουσίασε έναν πίνακα στην έκθεση τέχνης του Αγίου Σαλβατόρε στο Λάουρο. 

Αργότερη ζωή και θάνατος

Τουλάχιστον μία πηγή υποδηλώνει ότι μπορεί να είχε μακροχρόνια σχέση με τη Μαρία-Ευφράντια Μπενεντέτι νωρίτερα στη ζωή της, η οποία ήταν γυναίκα ζωγράφος της εποχής, αλλά δεν διευκρινίζεται αν ήταν ρομαντικής ή φιλικής φύσης. Το 1677, η Πλαυτίλλα μετακόμισε με τον αδελφό της σε ένα σπίτι που της έδωσε ο Ελπίντιο Μπενεντέτι.  Όταν ο αδελφός της πέθανε το 1692, μετακόμισε στο μοναστήρι της Σάντα Μαργαρίτα στο Τραστέβερε, όπου και πέθανε το 1705. Είναι θαμμένη δίπλα στον αδελφό της στη Σάντα Μαρία στο Τραστέβερε.  Δεν παντρεύτηκε ποτέ. 

Ο Filippo Baldinucci επαίνεσε τις δεξιότητές της στη βιογραφία του για τους σύγχρονους καλλιτέχνες.  Ο Antonio degli Effetti περιέγραψε το γραφείο του στο Studiolo di pittura nella Galleria della Ricchezza , και εμφανίζεται επίσης στο Nota delli Musei του Giovanni Pietro Bellori . Ο Elpidio περιέγραψε το σχέδιο της βίλας του στο βιβλίο Villa benedetta discritta που εκδόθηκε το 1677 με το ψευδώνυμο Matteo Mayer. Σε αυτό το βιβλίο ισχυρίστηκε ότι ο Basilio το σχεδίασε, αλλά το συμβόλαιο κατασκευής και τα σχέδια δείχνουν ότι ο Plautilla ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας. Από τον Νοέμβριο του 2021 έως τον Απρίλιο του 2022, άνοιξε μια έκθεση στην Πινακοθήκη του Palazzo Corsini στη Ρώμη. Ο επιμελητής, Yuri Primarosa, απεικονίζει τη ζωή και το έργο της Plautilla. Σκίτσα, πίνακες και φωτογραφίες του έργου της Ρωμαίας καλλιτέχνιδας εκτίθενται παράλληλα με δημοσιευμένα άρθρα που παρήγαγε ο Primarosa.

Mildred Dresselhaus

Η Μίλντρεντ Σπίβακ Ντρέσελχαους  ( το γένος Σπίβακ , 11 Νοεμβρίου 1930 – 20 Φεβρουαρίου 2017), γνωστή ως η «Βασίλισσα της Επιστήμης του Άνθρακα»,  ήταν Αμερικανίδα φυσικός , επιστήμονας υλικών και νανοτεχνολόγος . Ήταν καθηγήτρια ινστιτούτου και καθηγήτρια φυσικής και ηλεκτρολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης .  Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας , πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης , καθώς και διευθύντρια επιστήμης στο Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ υπό την κυβέρνηση Μπιλ Κλίντον .  Η Ντρέσελχαους κέρδισε πολλά βραβεία, όπως το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας , το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών , το Βραβείο Ενρίκο Φέρμι , το Βραβείο Κάβλι και το Βραβείο Βάννεβαρ Μπους .

Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1930 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, κόρη της Έθελ (Τάιχθεϊλ) και του Μέγιερ Σπίβακ, οι οποίοι ήταν Πολωνοεβραϊκοί μετανάστες. Η οικογένειά της επηρεάστηκε σοβαρά από τη Μεγάλη Ύφεση , οπότε από νεαρή ηλικία η Ντρέσελχαους βοηθούσε στην παροχή εισοδήματος στην οικογένεια κάνοντας εργασίες συναρμολόγησης με το κομμάτι στο σπίτι και εργαζόμενη σε ένα εργοστάσιο φερμουάρ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.  Ως μαθήτρια δημοτικού, η πρώτη «δουλειά» της Ντρέσελχαους ως δασκάλα ήταν να κάνει μαθήματα σε έναν μαθητή με ειδικές ανάγκες για πενήντα σεντς την εβδομάδα, και έμαθε πώς να είναι μια καλή δασκάλα.

Οι επισκέψεις της στα  δωρεάν μουσεία της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένου του Αμερικανικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης , πυροδότησαν το ενδιαφέρον της για την επιστήμη. Αυτή και ο αδελφός της, Ίρβινγκ Σπίβακ, ήταν υπότροφοι φοιτητές στη Μουσική Σχολή Γκρίνουιτς Χάουζ, γεγονός που την εισήγαγε σε έναν διαφορετικό κόσμο μουσικών, καλλιτεχνικών και πνευματικών κλίσεων.

Η Ντρέσελχαους μεγάλωσε και φοίτησε σε δημοτικό σχολείο στο Μπρονξ . Ο μεγαλύτερος αδερφός της την ενημέρωσε για την ευκαιρία να υποβάλει αίτηση στο Λύκειο του Κολλεγίου Χάντερ , όπου διέπρεψε και απέκτησε πρακτική άσκηση ως δασκάλα κάνοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε συμμαθητές.

Φοίτησε στο Hunter College στη Νέα Υόρκη. Παραδοσιακά γυναικείο κολέγιο, κατά τη διάρκεια της φοιτητικής του πορείας, η πανεπιστημιούπολη του Hunter College στο Μπρονξ άνοιξε τον δρόμο για μια πλημμύρα ανδρών δικαιούχων του νομοσχεδίου GI . ^[

Τα αγόρια στα μαθήματα των φυσικών επιστημών ήταν προς το τέλος της τάξης... Πάντα έρχονταν σε μένα για βοήθεια... Αυτό ίσως να έχει κάποια σημασία στην ιστορία μου, επειδή ποτέ δεν είχα την ιδέα στο πανεπιστήμιο ότι η επιστήμη ήταν ανδρικό επάγγελμα. 

Ενώ φοιτούσε στο Hunter, μια από τις καθηγήτριές της, και μελλοντική νικήτρια του βραβείου Νόμπελ, Rosalyn Yalow, ενδιαφέρθηκε για την Dresselhaus και την ενθάρρυνε να υποβάλει αίτηση για μεταπτυχιακές υποτροφίες και να ακολουθήσει καριέρα στη φυσική. Η Dresselhaus αποφοίτησε με πτυχίο στις φιλελεύθερες τέχνες το 1951. 

Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με υποτροφία Fulbright και έλαβε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα (MA) από το Radcliffe College . Έλαβε διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Σικάγο το 1958, όπου σπούδασε με τον βραβευμένο με Νόμπελ Ενρίκο Φέρμι .  Στη συνέχεια, πέρασε δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο Cornell ως μεταδιδακτορική φοιτήτρια πριν μετακινηθεί στο Εργαστήριο Λίνκολν ως μέλος του προσωπικού.

Είχε μια 57χρονη καριέρα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης . Έγινε Επισκέπτρια Καθηγήτρια Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο MIT με την επωνυμία Abby Rockefeller Mauzé το 1967, έγινε μόνιμο μέλος ΔΕΠ το 1968 και έγινε καθηγήτρια Φυσικής το 1983. Το 1985, διορίστηκε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια ινστιτούτου στο MIT. Το 1994, η Ντρέσελχαους ήταν μία από τις 16 γυναίκες καθηγήτριες στη Σχολή Θετικών Επιστημών του MIT που συνέταξαν και συνυπέγραψαν μια επιστολή προς τον τότε Κοσμήτορα Θετικών Επιστημών (νυν Πρύτανη του Μπέρκλεϋ) Ρόμπερτ Μπιρτζενό, η οποία ξεκίνησε μια εκστρατεία για την ανάδειξη και την αμφισβήτηση των διακρίσεων λόγω φύλου στο MIT.

Καθώς οι εξωτικές ενώσεις που μελετούσε γίνονταν ολοένα και πιο σχετικές με τη σύγχρονη επιστήμη και μηχανική, βρισκόταν σε μοναδική θέση για να γίνει μια κορυφαία ειδικός παγκοσμίως και να γράψει ένα από τα βασικά εγχειρίδια. Η βασική της εργασία στον τομέα οδήγησε τους Andre Geim και Konstantin Novoselov στην απομόνωση και τον χαρακτηρισμό του γραφενίου, για τον οποίο τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ του 2010. 

Η Dresselhaus τιμήθηκε με το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών το 1990 σε αναγνώριση του έργου της σχετικά με τις ηλεκτρονικές ιδιότητες των υλικών, καθώς και για την επέκταση των ευκαιριών των γυναικών στην επιστήμη και τη μηχανική.  Το 2005 της απονεμήθηκε το 11ο Ετήσιο Βραβείο Heinz στην κατηγορία Τεχνολογία, Οικονομία και Απασχόληση. Το 2008, της απονεμήθηκε το Μετάλλιο Oersted . Το 2012, ήταν συν-παραλήπτρια του Βραβείου Enrico Fermi , μαζί με τον Burton Richter , και της απονεμήθηκε το Βραβείο Kavli «για την πρωτοποριακή της συμβολή στη μελέτη των φωνονίων, των αλληλεπιδράσεων ηλεκτρονίων-φωνονίων και της θερμικής μεταφοράς σε νανοδομές».  Το 2014, της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας  και εισήχθη στο Εθνικό Hall of Fame των Εφευρετών των ΗΠΑ το 2014.  Το 2015, έλαβε το Μετάλλιο Τιμής του IEEE .

Από το 2000 έως το 2001, ήταν διευθύντρια του Γραφείου Επιστημών στο Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ . Από το 2003 έως το 2008, ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Αμερικανικού Ινστιτούτου Φυσικής . Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της Αμερικανικής Φυσικής Εταιρείας (APS), η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης και ταμίας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών .

Στους πρώην μαθητές της περιλαμβάνονται αξιόλογοι επιστήμονες υλικών όπως η Ντέμπορα Τσουνγκ ,  και φυσικοί όπως οι Νάι-Τσανγκ Γιε και Γκρεγκ Τιμπ .

Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χαιρετά τη Δρ. Μίλντρεντ Ντρέσελχαους, τρίτη από δεξιά, και τον Δρ. Μπάρτον Ρίχτερ , δεξιά, 7 Μαΐου 2012.

Υπάρχουν αρκετές φυσικές θεωρίες που πήραν το όνομά τους από τον Dresselhaus. Το μοντέλο Hicks-Dresselhaus ( LD Hicks και Dresselhaus)  είναι το πρώτο βασικό μοντέλο για θερμοηλεκτρικά χαμηλής διάστασης, το οποίο ξεκίνησε ολόκληρο το πεδίο ζωνών. Το μοντέλο Saito-Fujita-Dresselhaus ( Riichiro Saito , Mitsutaka Fujita , Gene Dresselhaus και Mildred Dresselhaus) προέβλεψε για πρώτη φορά τις δομές ζωνών των νανοσωλήνων άνθρακα. Το φαινόμενο Dresselhaus αναφέρεται, ωστόσο, στο φαινόμενο αλληλεπίδρασης σπιν-τροχιάς που μοντελοποιήθηκε από τον Gene Dresselhaus , τον σύζυγο της Mildred Dresselhaus.

Η Ντρέσελχαους αφιέρωσε πολύ χρόνο στην υποστήριξη των προσπαθειών για την προώθηση της αυξημένης συμμετοχής των γυναικών στη φυσική. Το 1971, η Ντρέσελχαους και μια συνάδελφός της οργάνωσαν το πρώτο Φόρουμ Γυναικών στο MIT ως σεμινάριο που εξερευνούσε τους ρόλους των γυναικών στην επιστήμη και τη μηχανική. Προς τιμήν της κληρονομιάς της, το APS δημιούργησε το Ταμείο Millie Dresselhaus για την υποστήριξη των γυναικών στη φυσική.  Η Ντρέσελχαους ήταν το πρόσωπο μιας τηλεοπτικής διαφήμισης της General Electric το 2017 , η οποία έθεσε το ερώτημα «Τι θα γινόταν αν οι γυναίκες επιστήμονες ήταν διασημότητες;», με στόχο την αύξηση του αριθμού των γυναικών σε ρόλους STEM στις τάξεις του. 

Το 2019, το Διοικητικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (IEEE) δημιούργησε το Μετάλλιο Mildred Dresselhaus του IEEE, το οποίο απονέμεται ετησίως «για εξαιρετικές τεχνικές συνεισφορές στην επιστήμη και τη μηχανική, με μεγάλο αντίκτυπο στους τομείς ενδιαφέροντος του IEEE». 

Διάρκεια: 3 λεπτά και 3 δευτερόλεπτα.3:03

Συνέντευξη προφορικής ιστορίας με τη Μίλντρεντ Ντρέσελχαους με την ευκαιρία της βράβευσής της με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την ύψιστη τιμητική διάκριση που απονέμεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, το 2014

Ήταν ιδιαίτερα γνωστή για το έργο της στον γραφίτη , στις ενώσεις παρεμβολής γραφίτη , στα φουλερένια , στους νανοσωλήνες άνθρακα και στα θερμοηλεκτρικά χαμηλής διάστασης . Η ομάδα της έκανε συχνή χρήση της ηλεκτρονικής δομής ζώνης, της σκέδασης Ράμαν και της φωτοφυσικής των νανοδομών άνθρακα .  Η έρευνά της βοήθησε στην ανάπτυξη τεχνολογίας βασισμένης σε λεπτό γραφίτη, η οποία επιτρέπει στα ηλεκτρονικά να βρίσκονται «παντού», συμπεριλαμβανομένων των ρούχων και των smartphones .

Με την εμφάνιση των λέιζερ τη δεκαετία του 1960, η Dresselhaus άρχισε να χρησιμοποιεί λέιζερ για μαγνητοοπτικά πειράματα, τα οποία αργότερα οδήγησαν στη δημιουργία ενός νέου μοντέλου για την ηλεκτρονική δομή του γραφίτη. Ένα μεγάλο μέρος της έρευνάς της αφιερώνεται στη μελέτη των «μπάλων» και του γραφενίου, εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στις ηλεκτρικές ιδιότητες των νανοσωλήνων άνθρακα και ενισχύοντας τις θερμοηλεκτρικές ιδιότητες των νανοσωλήνων. 

Προσωπική ζωή

Ο πρώτος της σύζυγος ήταν ο φυσικός Φρέντερικ Ράιφ . Ξαναπαντρεύτηκε το 1958 με τον Τζιν Ντρέσελχαους , ο οποίος έγινε γνωστός θεωρητικός και ανακαλύπτης του φαινομένου Ντρέσελχαους . Απέκτησαν τέσσερα παιδιά - τη Μαριάν, τον Καρλ, τον Πολ και τον Έλιοτ - και πέντε εγγόνια. 

Τιμές και βραβεία

• Επίτιμος Διδάκτωρ Επιστημών από το ETH Zurich , 2015 ^]
• Μετάλλιο Τιμής IEEE , 2015 (πρώτη γυναίκα που το έλαβε)
• Ένταξη στο Εθνικό Hall of Fame των Εφευρετών 2014 
• Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας , 2014
• Επίτιμος Διδάκτωρ Επιστημών, Πολυτεχνικό Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ , Χονγκ Κονγκ, 2013 
• Βραβείο Von Hippel , Εταιρεία Έρευνας Υλικών , 2013 
• Βραβείο Kavli στη Νανοεπιστήμη, 2012
• Βραβείο Enrico Fermi (δεύτερη γυναίκα βραβευμένη), 2012
• Βραβείο Vannevar Bush (δεύτερη γυναίκα βραβευμένη), 2009
• Βραβείο ACS για την ενθάρρυνση των γυναικών να ακολουθήσουν σταδιοδρομία στις χημικές επιστήμες , 2009
• Βραβείο Συμπυκνωμένης Ύλης Oliver E. Buckley , Αμερικανική Φυσική Εταιρεία, 2008
• Μετάλλιο Oersted , 2007
• Βραβεία L'Oréal-UNESCO για τις Γυναίκες στην Επιστήμη , 2007
• Βραβείο Heinz για την Τεχνολογία, την Οικονομία και την Απασχόληση, 2005
• Βραβευθέντες του Μεταλλίου Ιδρυτών του IEEE , 2004
• Μετάλλιο Karl Taylor Compton για την Ηγεσία στη Φυσική, Αμερικανικό Ινστιτούτο Φυσικής, 2001
• Μετάλλιο Επιτευγμάτων στην Επιστήμη και Τεχνολογία Άνθρακα, Αμερικανική Εταιρεία Άνθρακα, 2001
• Επίτιμο μέλος του Ινστιτούτου Ioffe , Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, 2000
• Εθνικό Βραβείο Προώθησης Υλικών της Ομοσπονδίας Εταιρειών Υλικών, 2000
• Επίτιμος διδάκτορας από το Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λέουβεν , Βέλγιο, Φεβρουάριος 2000
• Μετάλλιο Nicholson, Αμερικανική Φυσική Εταιρεία , Μάρτιος 2000 
• Βραβείο Συνολικού Επιτεύγματος της Χιλιετίας του Ινστιτούτου Weizmann , Ιούνιος 2000
• Βραβείο Άνθρακα SGL, Αμερικανική Εταιρεία Άνθρακα, 1997
• Μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας , 1995 
• Επίτιμος Διδάκτωρ Επιστημών, Πανεπιστήμιο Πρίνστον , 1992 
• Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών , 1990
• Μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (ΗΠΑ), 1985 
• Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών , 1974 
• Βραβείο Επιτεύγματος της Εταιρείας Γυναικών Μηχανικών , 1977
• Μέλος της Νορβηγικής Ακαδημίας Επιστημών και Γραμμάτων