Grace Eldering

 

Η Grace Eldering (5 Σεπτεμβρίου 1900 – 31 Αυγούστου 1988)  ήταν Αμερικανίδα επιστήμονας δημόσιας υγείας , γνωστή για τη συμμετοχή της στη δημιουργία ενός εμβολίου για τον κοκκύτη μαζί με τους Loney Gordon και Pearl Kendrick .

 Η Γκρέις Έλντερινγκ γεννήθηκε στο Ράντσερ της Μοντάνα το 1900. Οι γονείς της Έλντερινγκ είχαν μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν γεννηθεί, με τη μητέρα της να έχει φτάσει από τη Σκωτία και τον πατέρα της από την Ολλανδία .  Προσβλήθηκε και επέζησε από τον κοκκύτη όταν ήταν πέντε ετών, με αποτέλεσμα να ασχοληθεί με την επιστήμη στην ενήλικη ζωή της. Μετά το γυμνάσιο, η Έλντερινγκ παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο της Μοντάνα για τέσσερα εξάμηνα προτού τα οικονομικά προβλήματα την αναγκάσουν να εγκαταλείψει το σχολείο.  Δίδαξε για τέσσερα χρόνια εξοικονομώντας αρκετά χρήματα για να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο και να αποκτήσει πτυχίο Επιστήμης . Στη συνέχεια συνέχισε να διδάσκει στο Hysham High Schoolγια ένα μάθημα αγγλικών και ένα μάθημα Βιολογίας. Συνέχισε την εκπαίδευσή της αργότερα στη ζωή της και απέκτησε Ph.D. στην επιστήμη το 1942 από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins . 

Καριέρα και έρευνα

Το 1928, η Έλντερινγκ μετακόμισε στο Λάνσινγκ του Μίσιγκαν για να εργαστεί εθελοντικά στο Γραφείο Εργαστηρίων του Μίσιγκαν. Προσλήφθηκε μέσα σε έξι μήνες για να κάνει βακτηριολογική ανάλυση ρουτίνας. Τελικά μετακόμισε στο Εργαστήριο Υγείας του Τμήματος Υγείας του Μίσιγκαν στο Γκραντ Ράπιντς του Μίσιγκαν όπου ενώθηκε με τους Pearl Kendrick και Loney Clinton Gordon για να εργαστούν στην ανάπτυξη δειγμάτων βακτηρίων κοκκύτη το 1932. Η ανάπτυξη του εμβολίου για τον κοκκύτη περιελάμβανε επίσης το πρώτο «μεγάλης κλίμακας ελεγχόμενη κλινική δοκιμή για εμβόλιο κοκκύτη». Αυτό πραγματοποιήθηκε με τη δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου επαγγελματιών γιατρών και οργανώσεων της γειτονιάς προκειμένου να ληφθούν μεγάλα δείγματα κοκκύτη από όσο το δυνατόν περισσότερους διαφορετικούς ασθενείς. Η Kendrick και η Eldering ξεκίνησαν μια «διαγνωστική υπηρεσία πλάκας βήχα» την 1η Νοεμβρίου 1932, με την οποία οι πλάκες βήχα ύποπτων μολυσμένων ατόμων μπορούσαν να σταλούν για επιβεβαίωση. Αυτό τους επέτρεψε επίσης να προσδιορίσουν τη χρονική περίοδο μολυσματικότητας του κοκκύτη και πότε τα μολυσμένα διέτρεχαν τον υψηλότερο κίνδυνο να μολύνουν τους άλλους γύρω τους. Επιπλέον, δημιούργησαν μια μέθοδο καραντίνας για τα Grand Rapids που θα εμπόδιζε την εξάπλωση τυχόν κρουσμάτων και απαιτούσε μια περίοδο απομόνωσης 35 ημερών για τους μολυσμένους ασθενείς. Μέσα σε τρία χρόνια, οι μέθοδοί τους είχαν γίνει επίσημη ρουτίνα για τον νομό και το κράτος γενικότερα. Ενώ προσπαθούσαν να δημιουργήσουν αυτές τις μεθόδους, η Έλντερινγκ και η Κέντρικ αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα ενώ προσπαθούσαν να βρουν τη χρηματοδότηση για να το κάνουν. Η έρευνά τους πραγματοποιήθηκε στη μέση της Μεγάλης Ύφεσης , καθιστώντας την ήδη περιορισμένη χρηματοδότηση πιο δύσκολη. Τελικά έλαβαν χρηματοδότηση από ομοσπονδιακά προγράμματα βοήθειας έκτακτης ανάγκης, κυβέρνηση της πόλης και ιδιώτες δωρητές.  Το όλο πείραμα διεξήχθη μετά από ώρες εργασίας, επειδή το τμήμα υγείας ήταν τόσο ανεπαρκές που δεν μπορούσε να αφιερώσει χρόνο σε αυτό κατά τις κανονικές ώρες εργασίας. Έβαλαν επίσης τεχνικούς νοσοκόμους και ιδιώτες γιατρούς να προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο τους για να βοηθήσουν στην προετοιμασία και τη χορήγηση του εμβολίου.

Ενώ οι μέθοδοι που αναπτύχθηκαν επέτρεψαν στις Kendrick και Eldering να κάνουν συγκεκριμένα εμβόλια για τα μολυσμένα, δεν άρχισαν να εργάζονται για ένα γενικό εμβόλιο μέχρι τα τέλη του 1933. Το σύστημα επικοινωνίας τους μεταξύ γιατρών, αξιωματούχων της πόλης και των σχολικών διοικήσεων επέτρεψε τον γρήγορο εμβολιασμό παιδιών και άλλων κατοίκους της πόλης. Αυτή η δοκιμή διήρκεσε περισσότερα από τρία χρόνια (Μάρτιος 1934-Νοέμβριος 1937) και συμμετείχαν περισσότερα από 5.815 παιδιά.  Ο σχεδιασμός και οι διαδικασίες για τις δοκιμές ήταν ένα έργο σε εξέλιξη, δεδομένου ότι ούτε η Kendrick ούτε η Eldering είχαν εμπειρία στη δημιουργία δοκιμών. Τον Οκτώβριο του 1935  παρουσίασαν τα προκαταρκτικά ευρήματά τους στην ετήσια Αμερικανική Ένωση Δημόσιας Υγείαςσυνάντηση. Πολλά ανώτερα στελέχη σε αυτή τη συνάντηση δεν ήθελαν να υποστηρίξουν το εμβόλιο που δημιούργησαν επειδή θεώρησαν ότι δεν είχε δοκιμαστεί επαρκώς. Τελικά ο Kendrick και ο Eldering κάλεσαν έναν σύμβουλο για τη δίκη τους, τον Wade Hampton Frost . Ο Φροστ ήταν καθηγητής επιδημιολογίας στο Τζονς Χόπκινς και έκανε δύο ξεχωριστά ταξίδια στο Γκραντ Ράπιντς τον Νοέμβριο του 1936 και τον Δεκέμβριο του 1937 για να ασκήσει κριτική στη δοκιμή και να βοηθήσει να γίνει ένα σχέδιο για την ανάλυση των αποτελεσμάτων του εμβολίου. Συνέχισαν να εργάζονται για τη βελτίωση των μεθόδων εμβολιασμού τους μέχρι το 1938, όταν ίδρυσαν ένα σύστημα τριών εμβολίων που περιλάμβανε λιγότερα από τα αδρανοποιημένα βακτήρια, αλλά βρέθηκε ότι ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό στην παροχή αντίστασης στη μόλυνση. Η μαζική παραγωγή αυτής της νέας έκδοσης ξεκίνησε σε όλο το Μίσιγκαν το 1938 και σε εθνικό επίπεδο μέχρι το 1940.

Το 1951, η Έλντερινγκ διαδέχτηκε τον Κέντρικ ως Προϊστάμενος του Εργαστηρίου του Δυτικού Μίσιγκαν του Τμήματος Υγείας και παρέμεινε εκεί μέχρι να συνταξιοδοτηθεί το 1969. Η Έλντερινγκ συνέχισε να ζει στο Γκραντ Ράπιντς και να προσφέρεται εθελοντικά με τυφλούς και σωματικά ανάπηρους μέχρι που πέθανε το 1988.

Βραβεία και τιμές

Η Έλντερινγκ εισήχθη στο Γυναικείο Hall of Fame του Μίσιγκαν το 1983 για τη δουλειά της στη δημόσια υγεία.