Μάργκαρετ Πίτμαν

 Δρ. Margaret Jane Pittman (1901–1995) ήταν μια πρωτοπόρος βακτηριολόγος της οποίας η έρευνα στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (NIH) για τον τύφο , τη χολέρα και τον κοκκύτη (κοκίτη) βοήθησε στην ανάπτυξη εμβολιασμών κατά αυτών των ασθενειών καθώς και άλλων.  Η Δρ. Pittman ήταν επίσης η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε εργαστηρίου NIH, όταν το 1957, διορίστηκε επικεφαλής του Εργαστηρίου Βακτηριακών Προϊόντων, θέση που κράτησε μέχρι το 1971. Στη δεκαετία του 1960 ήταν βασικός συμμετέχων του NIH στην ανάπτυξη προτύπων για το εμβόλιο κατά της χολέρας στην εκστρατεία του Οργανισμού Συνθήκης της Νοτιοανατολικής Ασίας για τον έλεγχο της χολέρας στην περιοχή που είναι τώρα το Μπαγκλαντές.  Μετά τη συνταξιοδότησή της το 1971, συνέχισε να εργάζεται για τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως σύμβουλος για τα πρότυπα εμβολίων,  εργαζόμενη στο Κάιρο και τη Μαδρίτη και στο Κρατικό Ινστιτούτο Ορών και Εμβολίων στο Ιράν και Connaught Laboratories, Ltd. , στο Τορόντο.

Η Μάργκαρετ Πίτμαν γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1901 στο Prairie Grove του Αρκάνσας . Απόγονος του Cyrus Hall McCormick, εφευρέτη του θεριστή, ήταν κόρη ενός γιατρού, του Dr. James Pittman και της Virginia Alice McCormick Pittman. Η νεαρή Μάργκαρετ, με την αδερφή της Ελένη και τον αδερφό της Τζέιμς, συνόδευαν συχνά τον πατέρα της στο ιατρείο του. Το 1919, ο πατέρας της πέθανε από ανεπιτυχή χειρουργική επέμβαση για σκωληκοειδίτιδα, αφήνοντας οδηγίες όλα τα παιδιά του να φοιτούν στο Hendrix College στο Conway του Αρκάνσας . Η μητέρα της συμπλήρωνε το εισόδημά τους ως μοδίστρα και πωλήτρια κονσερβοποιημένων φρούτων και λαχανικών προκειμένου να υποστηρίξει την εκπαίδευση των παιδιών της στο Hendrix College . Το 1923, η Μάργκαρετ αποφοίτησε με έπαινο στο Hendrix με πτυχίο στη βιολογία και τα μαθηματικά. Κατείχε για λίγο μια θέση διδασκαλίας στην Ακαδημία Κοριτσιών του Κολλεγίου Galloway στο Searcy του Αρκάνσας, και έγινε διευθύντρια της Ακαδημίας στο δεύτερο έτος της.  Έχοντας εξοικονομήσει αρκετά χρήματα από τη διδασκαλία της για να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο , έλαβε μεταπτυχιακό στη βακτηριολογία το 1926 και κέρδισε το διδακτορικό της. τρία χρόνια αργότερα, υπό την καθοδήγηση του Δρ. Isidore S. Falk. Υποστηρίχτηκε από μια υποτροφία του Πανεπιστημίου του Σικάγο και μια ερευνητική υποτροφία από την Επιτροπή Γρίπης της Metropolitan Life Insurance Company.

Η Pittman ολοκλήρωσε το διδακτορικό της. εργασία διατριβής σχετικά με την παθογένεση της πνευμονιοκοκκικής πνευμονίας μετά την ανάληψη εργασίας το 1928 στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη για να συνεργαστεί με τον Δρ . . Η εργασία της σε αυτό το ερώτημα την οδήγησε στην ανακάλυψή της ότι υπήρχαν και ένα δεύτερο (αργότερα βρέθηκε ότι ήταν πολλαπλά) στελέχη του οργανισμού, μερικά που ήταν εγκλωβισμένα. Αυτή η έρευνα επέτρεψε την ανάπτυξη ενός αντιορού και αργότερα ενός εμβολίου γνωστού ως Hib κατά της μηνιγγίτιδας που προκαλείται από ένα στέλεχος (γνωστό ως στέλεχος β) του H. influenza, που συχνά οδηγούσε σε τύφλωση και μερικές φορές θάνατο σε μικρότερα παιδιά. Αυτή η έρευνα κέρδισε επίσης στην Pittman μια διεθνή επιστημονική φήμη πριν από τα τριάντα της χρόνια.

Το 1934, με τη Μεγάλη Ύφεση που έπληξε τη χώρα, ο διορισμός της Pittman στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ έληξε και, αποδεχόμενη μείωση μισθού, πήρε θέση στο Υπουργείο Υγείας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου εργάστηκε σε βιολογικά φάρμακα (εμβόλια και αντιοροί εγχέεται στο ανθρώπινο σώμα).  Το 1935, το Κογκρέσο των ΗΠΑ πέρασε και ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt υπέγραψε τον νόμο περί κοινωνικής ασφάλισης, ο οποίος περιλάμβανε κεφάλαια για την επέκταση της έρευνας για την υγεία στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Το επόμενο έτος, ο Pittman εντάχθηκε στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας (τώρα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας) και συνεργάστηκε με την Δρ Sara E. Branham, που ήταν ένας από τους δασκάλους της στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, σχετικά με την ανάπτυξη προτύπων για έναν αντιορό μηνιγγιτιδοκοκκικού. Ως μέρος αυτής της εργασίας, οι Pittman και Branham εισήγαγαν την πρώτη στατιστική μέθοδο, τη δοκιμή Reed-Münch, στις βιολογικές δοκιμές.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο του Pittman επικεντρώθηκε στους πυρετούς μετά τη χορήγηση αίματος και προϊόντων αίματος. Οι έρευνές της για τη διαδικασία και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν σε τεστ στειρότητας οδήγησαν σε αλλαγές που προστάτευαν τους λήπτες μετάγγισης. Μια βασική αλλαγή ήταν ότι ένα μικρό φιαλίδιο αιμοδοσίας φυλάσσεται χωριστά από το κύριο δοχείο αιμοδοσίας για έλεγχο στειρότητας, έτσι ώστε να μην μπορούν να εισαχθούν νέοι μολυντές στις σύριγγες που χρησιμοποιούνται για την απόσυρση αίματος για εξέταση.

Το 1943, αμέσως μετά τη μετακόμιση του Τμήματος Ελέγχου Βιολογικών Φαρμάκων στη νέα πανεπιστημιούπολη Bethesda, Maryland, του NIH, ο Pittman άρχισε να εργάζεται πάνω σε ένα πρότυπο ισχύς για ένα εμβόλιο κοκκύτη (κοκίτη).  Σε συνεργασία με τον Δρ Περλ Κίντρικ και τον Δρ Γκρέις Έλντερινγκτου Υπουργείου Υγείας του Μίσιγκαν, ο οποίος πρωτοστάτησε σε ένα αποτελεσματικό εμβόλιο κοκκύτη αλλά που δεν μπόρεσε να αναπτύξει έναν προσδιορισμό ισχύος, ο Pittman καθοδήγησε το 1949 την έναρξη των προτύπων των ΗΠΑ για το εμβόλιο κοκκύτη, τα οποία έγιναν επίσης η βάση της διεθνούς απαίτησης ισχύος στον κόσμο Οργανισμός Υγείας. Αυτό οδήγησε σε δεκαπλάσια πτώση της θνησιμότητας από κοκκύτη στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1945 και 1954. Η ασφάλεια του εμβολίου, ωστόσο, συνέχισε να είναι ένα ανησυχητικό ζήτημα, ειδικά ο κίνδυνος νευρολογικών αντιδράσεων παρόμοιων με αυτές που προκαλούνται από την ίδια την ασθένεια. Σε όλη την υπόλοιπη καριέρα της, η Pittman συνέχισε να εργάζεται σε έρευνα που θα βελτίωνε την ασφάλεια του εμβολίου.

Κατά τη διάρκεια του 1955, ο Δρ Πίτμαν συμφώνησε να υπηρετήσει ως πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών της Ουάσιγκτον, η οποία ήταν μονοετής θητεία. Το 1958, τα χρόνια της ακούραστης έρευνάς της ανταμείφθηκαν όταν ονομάστηκε Επικεφαλής του Εργαστηρίου Βακτηριακών Προϊόντων, θέση που κράτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1971. Η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε εργαστηρίου NIH, η Pittman δεν παραπονέθηκε ποτέ για διακρίσεις λόγω φύλου , αλλά για τους ιστορικούς που κοιτάζουν πίσω, είναι δύσκολο να μην αναρωτηθούν εάν ένας άνδρας που έφτασε σε οποιοδήποτε ίδρυμα με διεθνή φήμη για ερευνητικά επιτεύγματα ισοδύναμα με τα δικά της θα είχε αναγκαστεί να περιμένει είκοσι χρόνια για μια τέτοια πρόοδο.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Pittman εργάστηκε με το Ερευνητικό Εργαστήριο Χολέρας στη Ντάκα του Ανατολικού Πακιστάν (τώρα Μπαγκλαντές) σε ένα έργο του Οργανισμού Συνθήκης Νοτιοανατολικής Ασίας (SEATO) με επικεφαλής τον Δρ. Joseph E. Smadel, αναπληρωτή διευθυντή στο NIH. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Smadel το 1963, ο Pittman υπηρέτησε ως διευθυντής έργου για πέντε χρόνια. Με τους συναδέλφους της, έδειξε ότι ο προσδιορισμός ισχύος του εμβολίου κατά της χολέρας σχετίζεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα του εμβολίου. H Pittman υπηρέτησε επίσης ως σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας στη διαμόρφωση της απαίτησης του ΠΟΥ για το εμβόλιο της χολέρας. Συμμετείχε σε συγκριτικές εργαστηριακές αναλύσεις εμβολίων κατά του τύφου του ΠΟΥ και συνέβαλε στην ανάπτυξη αναθεωρημένων προτύπων των ΗΠΑ. Τέλος, με συναδέλφους του NIH,

Το 1971,η Pittman συνταξιοδοτήθηκε επίσημα σε ηλικία 70 ετών, αλλά συνέχισε να εργάζεται στο NIH ως «αμισθί σύμβουλος».  Κατά τη διάρκεια της παραγωγικής της σταδιοδρομίας, η Δρ. Pittman ήταν αποδέκτης πολλών βραβείων, συμπεριλαμβανομένου ενός τιμητικού LL.D. από το Hendrix College και το Federal Woman's Award το 1970.  Για να αναγνωρίσει τη σκληρή δουλειά της μητέρας της να βοηθήσει εκείνη και τα αδέρφια της να πληρώσουν για την κολεγιακή τους εκπαίδευση στο Hendrix, ο Pittman το 1981 δημιούργησε το Virginia A. McCormick Pittman Distinguished Professorship. Έλαβε το Βραβείο EMD Millipore Alice C. Evans από την Αμερικανική Εταιρεία Μικροβιολογίας το 1990. Το 1994, τιμήθηκε με το NIH Lectureship στο όνομά της. Μια συλλογή των εργασιών της φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Ιατρικής του NIH στη Bethesda του Μέριλαντ και μια προφορική ιστορία είναι διαθέσιμη από το Office of NIH History.  H Δρ Πίτμαν πέθανε στις 19 Αυγούστου 1995 στο Cheverly του Μέριλαντ και είναι θαμμένh στο Prairie Grove του Αρκάνσας.