Αριστέα Ιωαννίδου

 Πηγή:https://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/maties-sto-parelthon/aristea-ioannidou-i-proti-ellinida-gynaika-odigos/

 

Η Αριστέα Ιωαννίδη κατάγονταν από τις Κάτω Ασίτες, και ήταν άριστη στις μάχες της ζωής, της κοινωνίας και της ελευθερίας. Ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες οδηγούς.

Όλη της η ζωή ήταν ένας αγώνας. Καταγόμενη από οικογένεια αγωνιστών κατά της Τουρκοκρατίας, επέλεξε από τα νεανικά της χρόνια να αποκτήσει όλα εκείνα τα εφόδια που θα την έκαναν να σταθεί στην πρώτη γραμμή της ζωής, σε όλες τις μάχες που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος.

Ήταν σύζυγος του μάρτυρα του απελευθερωτικού αγώνα κατά της γερμανικής κατοχής Ιωάννη Ιωαννίδη, που σκοτώθηκε στις 11 Μαΐου 1941. Έμεινε χήρα στα 41 της χρόνια, με τέσσερα μικρά παιδιά, τα οποία μεγάλωσε μέσα σε αντίξοες συνθήκες, και τα είδε να καταξιώνονται στο στίβο της ζωής.

Ήταν ένα από τα επτά παιδιά του δασκάλου Μιχάλη Περάκη οπλαρχηγού των κρητικών αγώνων και πληρεξούσιου της επαρχίας Μαλεβιζίου στη γενική συνέλευση της Κρήτης, και της Μαρίας Μανιουδάκη.

Γεννήθηκε στις Κάτω Ασίτες το 1900 και υπήρξε μια πραγματικά σπουδαία γυναίκα. Τις πληροφορίες και τα ντοκουμέντα για τη ζωή της μας παρέδωσε ο γιός της, πρώην υπουργός και βουλευτής κ. Φοίβος Ιωαννίδης.

Η Αριστέα Περάκη, στη συνέχεια Ιωαννίδη, αποφοίτησε με άριστα από το Διδασκαλείο Ηρακλείου, το σημαντικότερο, τότε εκπαιδευτικό ίδρυμα της Κρήτης. Δίδαξε ως δασκάλα για πρώτη φορά στα 17 της μόλις χρόνια, στο Μουσουλμανικό Σχολείο του Ηρακλείου.

Δυναμική και πρωταπόρος για τη γυναικεία χαιρεφέτηση αφού πήρε παράλληλα, και πάλι με άριστα, δίπλωμα Λογιστικής και Διπλογραφίας, επιδίωξε να συνεχίσει σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγκάστηκε όμως κάτω από την πίεση της οικογένειάς της να διακόψει τις σπουδές της και να επανέλθει στο Ηράκλειο.

Προσελήφθη ως λογίστρια στον μεγαλύτερο τότε εξαγωγικό οίκο της Κρήτης στην εταιρεία Λιοπυράκη όπου διεκρίθη για τις ικανότητές της και έγινε επικεφαλής του Λογιστηρίου. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες που οδήγησαν αυτοκίνητο!

Το 1931 παντρεύτηκε τον αείμνηστο εθνομάρτυρα Γιάννη Ιωαννίδη και εγκαταστάθηκε στη Σητεία. Το ζεύγος Ιωαννίδη απέκτησε τέσσερα παιδιά. Την Ελευθερία – Λυδία, τον Φοίβο, τον Μάριο και την Κάτια.

Νεαρή μητέρα ακόμη, δοκιμάστηκε για πρώτη, αλλά όχι τελευταία φορά, από την καταδίκη του άνδρα της Γιάννη Ιωαννίδη από έκτακτο στρατοδικείο ως επικεφαλής του Βενιζελικού Κινήματος του 1935.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής Κατοχής, βοηθούσε το σύζυγό της στην πλούσια αντιστασιακή του δράση, εκτός των άλλων και με τη μετάφραση σημειωμάτων του Δανού ασυμαρτιστή με το ψευδώνυμο Αντώνη Κορωναίου, καθ’ όσον γνώριζε τη γαλλική γλώσσα, όπως επίσης έγραφε στα Γαλλικά τις απαντήσεις και τις πληροφορίες που μετέδιδε στον εκεί ασυμαρτιστή ο σύζυγός της.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Γιάννη Ιωαννίδη, σε συμπλοκή με γερμανικό απόσπασμα στην τοποθεσία Μαρουλά Λιθινίου Σητείας, συνελήφθη από τους Γερμανούς, μεταφέρθηκε αρχικά στον Αγιο Νικόλαο που βασανίστηκε από την Γκεστάπο χωρίς να λυγίσει, παρότι είχε χάσει το σύζυγό της και είχε αφήσει πίσω της στη Σητεία 4 μικρά παιδιά με το μεγαλύτερο μόλις 8 χρονών.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στις φυλακές Αγυιάς στα Χανιά όπου τον Αύγουστο του 1944 έζησε τις εκτελέσεις του Ρούσου Κούνδουρου, γραμματέα του ΕΑΜ Λασιθίου, του ηγουμένου της Μονής Τοπλού Ιλαρίωνα Συντιχάκη, του ηγετικού στέλεχους του ΚΚΕ Βαγγέλη Κτιστάκη, και άλλων αγωνιστών.

Τελικώς ενώ ανέμενε την ίδια τύχη, διεσώθη διότι οι Γερμανοί που είχαν αποσυρθεί από την Ανατολική Κρήτη και συγκεντρωθεί στα Χανιά, ήρθαν σε διαπραγμάτευση με τους Αγγλους ώστε να αποχωρήσουν χωρίς να ανατινάξουν όλες τις εγκαταστάσεις που είχαν υπονομεύσει και χωρίς περαιτέρω αιματοχυσία.

Από το τέλος του 1944 εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο μαζί με τα 4 παιδιά της και μέσα από συνθήκες σκληρής βιοπάλης με άπειρες στερήσεις, κατάφερε να σπουδάσουν και να διακριθούν όλα τα παιδιά της. Ο Φοίβος, γνωστός πια σε όλους, έγινε διακεκριμένος δικηγόρος και στη συνέχεια διοικητής του ΙΚΑ, βουλευτής και υπουργός.

Η Ελευθερία – Λυδία, αφού αποφοίτησε από την Πάντειο, άρχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο Διεθνή Δίκαιο στο Παρίσι και εν τέλει παντρεύτηκε τον Luis Dubouis, Γάλλο καθηγητή της Νομικής Σχολής του Aix un Provance κορυφαίο στον κλάδο του Ευρωπαϊκού Δικαίου.

Ο Μάριος σπούδασε ηλεκτρονικούς υπολογιστές στο Παρίσι στη διάρκεια της Δικτατορίας όπου βρέθηκε εξόριστος.

Παντρεύτηκε τη Χιλιανή Ματία, μετέβη επί Aliente στη Χιλή και έκτοτε ζει με την οικογένειά του στο Sandiago.

Έγραψε μια συλλογή με διηγήματα που αναφέρονται κυρίως στην Κρήτη της Κατοχής και της μετακατοχικής περιόδου που εξέδωσε στα ισπανικά το Πανεπιστήμιο του Βαλαπαράιζο και που πρόσφατα μεταφράστηκαν στα Ελληνικά.

Η Κάτια, μετά το γυμνάσιο, πήγε με υποτροφία στις ΗΠΑ και μετά την επιστροφή της εργάστηκε σε μεγάλο τουριστικό γραφείο, παντρεύτηκε τον πολιτικό μηχανικό Λέαδρο Νίσκο με τον οποίο απέκτησαν δύο κόρες.

Αλλά οι δοκιμασίες της Αριστέας Ιωαννίδη συνεχίστηκαν και κατά τη διάρκεια της επτάχρονης Δικτατορίας. Τρία από τα 4 παιδιά της πέρασαν από τις φυλακές της Χούντας. Ο Μάριος και η Κάτια καταδικάστηκαν σε τρία χρόνια φυλακή από το Στρατοδικείο Χανίων για τη συμμετοχή τους στο μοναδικό συλαλλητήριο κατά της Δικτατορίας που έγινε στο Ηράκλειο την ημέρα του πραξικοπήματος.

Ο Μάριος διέφυγε τελικά στο εξωτερικό ενώ η Κάτια μετέχθη στις φυλακές Αβέρωφ. Λίγους μήνες μετά, ο Φοίβος που είχε πλούσια αντιστασιακή δράση και βρισκόταν στη παρανομία, συνελήφθη, βασανίστηκε, καταδικάστηκε από το Εκτ. Στρατοδικείο Χανίων σε κάθειρξη 11 χρόνων και έμεινε τελικά στη φυλακή 6 χρόνια.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η ηρωική αυτή μάνα δεν μπορούσε να παραμείνει στο Ηράκλειο, μετακόμισε στην Αθήνα για να μπορεί να πηγαίνει στις φυλακές της Αίγινας όπου ήταν ο Φοίβος. Εκεί, στο μικρό δυάρι που έμενε στο Παγκράτι, δεν δίσταζε να κρύβει τον Στάθη Παναγούλη που ήταν καταζητούμενος τότε και είχε μπει παράνομα στην Ελλάδα.

Πέθανε το 1984.

Πηγή: patris.gr