Ruth Belville

 

Η Elizabeth Ruth Naomi Belville (5 Μαρτίου 1854 – 7 Δεκεμβρίου 1943), γνωστή και ως η κυρία του Γκρίνουιτς, ήταν επιχειρηματίας από το Λονδίνο. Αυτή, η μητέρα της Μαρία Ελίζαμπεθ και ο πατέρας της Τζον Χένρι, πούλησαν τον χρόνο. Αυτό έγινε ρυθμίζοντας το ρολόι του Belville στη μέση ώρα Γκρίνουιτς, όπως φαίνεται από το ρολόι του Γκρίνουιτς, κάθε μέρα και στη συνέχεια «πουλώντας» στους ανθρώπους την ώρα αφήνοντάς τους να κοιτάξουν το ρολόι και να προσαρμόσουν τη δική τους.

Ο πατέρας της Ρουθ Μπέλβιλ, Τζον Χένρι Μπέλβιλ (1795-1856), δημιούργησε μια υπηρεσία για 200 πελάτες το 1836. Κάθε πρωί, ο Τζον Χένρι πήγαινε στο Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, όπου εργαζόταν και έβαζε το ρολόι του στην ώρα Γκρίνουιτς. Έπειτα ξεκινούσε με το καρότσι του και ρύθμιζε σωστά τα ρολόγια για πελάτες που είχαν εγγραφεί στην υπηρεσία. Ο John Henry συνέχισε αυτή την υπηρεσία μέχρι τον θάνατό του το 1856. Στη χήρα του, Μαρία, δόθηκε το προνόμιο να συνεχίσει το έργο ως μέσο βιοπορισμού και συνέχισε την επιχείρηση μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 1892, όταν ήταν στα ογδόντα της. Στη συνέχεια, η Ruth Belville ανέλαβε την επιχείρηση. Συνέχισε την επιχείρηση μέχρι το 1940. Η Μπέλβιλ ήταν στα ογδόντα της όταν συνταξιοδοτήθηκε. Στην ηλικία των 86 ετών ήταν ακόμη σε θέση να ταξιδέψει περίπου δώδεκα μίλια από το σπίτι της και να παρακολουθήσει το Παρατηρητήριο μέχρι τις 9 το πρωί. Πέθανε σε ηλικία 89 ετών.[3] Το ρολόι που χρησιμοποιούσε η επιχείρηση ήταν ένα χρονοόμετρο τσέπης John Arnold No. 485/786, με το παρατσούκλι "Arnold". Κατασκευάστηκε αρχικά για τον Δούκα του Σάσεξ και είχε μια χρυσή θήκη. Όταν δόθηκε στον John Henry, άλλαξε τη θήκη σε ασημί επειδή ανησυχούσε ότι οι κλέφτες μπορεί να κλέψουν ένα χρυσό ρολόι. Όταν πέθανε η Ρουθ, το ρολόι αφέθηκε στην Worshipful Company of Clockmakers.

Η επιχείρηση του Belville δέχτηκε επίθεση από τον St John Wynne, διευθυντή της Standard Time Company, η οποία πούλησε μια υπηρεσία τηλεγραφικού σήματος ώρας και ήταν ο κύριος ανταγωνιστής της Belville. Η Wynne έκανε μια ομιλία στο United Wards Club της πόλης επιτιθέμενος στο Belville, ισχυριζόμενος «ότι οι μέθοδοί της [του Belville] ήταν διασκεδαστικά ξεπερασμένες». άφησε επίσης να εννοηθεί ότι «μπορεί να χρησιμοποιούσε τη θηλυκότητά της για να κερδίσει επιχειρήσεις».[3] Η ομιλία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Times, αλλά το άρθρο δεν ανέφερε την εταιρεία Standard Time και το γεγονός ότι ήταν ο ανταγωνιστής του Belville. Μετά τη δημοσίευση των σχολίων, η Belville πολιορκήθηκε από δημοσιογράφους που ενδιαφέρονται για την επιχείρησή της και επίσης το πιθανό σκάνδαλο, το οποίο υπονοήθηκε από τα σχόλια της Wynne. Η Belville κατάφερε να αντεπεξέλθει και η δημοσιότητα που προέκυψε είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των πωλήσεων. Ο Belville είπε ότι το μόνο που είχε καταφέρει η Wynne ήταν να της δώσει δωρεάν διαφημίσεις.