Η Margaretha Albertina Maria (Marga) Klompé ( Άρνεμ , 16 Αυγούστου 1912 – Χάγη , 28 Οκτωβρίου 1986 ) ήταν Ολλανδή πολιτικός για λογαριασμό του Καθολικού Λαϊκού Κόμματος (KVP). Το 1956 έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός της Ολλανδίας. Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε τον τιμητικό τίτλο του Υπουργού Επικρατείας στην Ολλανδία (1971-1986).
Η Marga Klompé είναι ένας από τους σημαντικότερους ιδρυτές του ολλανδικού κράτους πρόνοιας. Έγραψε τον Νόμο για τη Γενική Βοήθεια του 1965, ο οποίος εγγυάται την επιβίωση στους Ολλανδούς. Για το λόγο αυτό έχει συμπεριληφθεί στον Κανόνα της Ολλανδίας .Ο πατέρας της, Joannes Petrus Maria Klompé, ήταν ιδιοκτήτης μιας εταιρείας χαρτικών. Η μητέρα της ήταν η Ursula Maria Josepha Aloijsia Verdang. Όταν ο πατέρας της ανέπτυξε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, η μητέρα της έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Κατάφερε να στείλει τα παιδιά της στο κολέγιο. Η Klompé σπούδασε χημεία (1929 έως 1937 με τον Hugo Rudolph Kruyt ) στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης και απέκτησε το διδακτορικό του στα μαθηματικά και τη φυσική (1941 με τον Hugo Rudolph Kruyt) στο ίδιο πανεπιστήμιο. Ο τίτλος της διατριβής της ήταν συγκέντρωση Sol και κροκίδωση σε AgJ-Sol . Ταυτόχρονα, ήταν καθηγήτρια χημείας στο Nijmegen στο Mater Dei, από το 1932 έως το 1949. Από το 1942 συνέχισε να σπουδάζει ιατρική σε ηλικία τριάντα ετών . Ωστόσο, αναγκάστηκε να ακυρώσει αυτή την ιατρική μελέτη λόγω του κλεισίματος του πανεπιστημίου.
Γύρω στα είκοσι, βίωσε μια κρίση πίστης. Η απολογητική της ανατροφή στο σπίτι αποδείχθηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει τις γνώσεις που απέκτησε κατά τη διάρκεια των σπουδών της στην Ουτρέχτη . Έγινε μέλος του φοιτητικού συλλόγου CS Veritas . Έζησε έξω από την εκκλησία για αρκετά χρόνια. Αλλά αφού βρήκε τον δικό της προσανατολισμό, βουτηγμένη στον μυστικισμό της ρωμαιοκαθολικής πίστης, παραδόθηκε πλήρως σε αυτόν. Βγήκε από αυτή την προσωπική κρίση βαθιά θρησκευόμενη, αλλά έφυγε με διαρκή σεβασμό για άλλες μορφές θρησκευτικής εμπειρίας.
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου δραστηριοποιήθηκε στην αντίσταση . Κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Μάιο του 1940, βοήθησε στη Μάχη του Γκρέμπμπεργκ ως μέλος του Σώματος Εθελοντών Γυναικών . Με το ψευδώνυμο Dr. Meerbergen, παρείχε υπηρεσίες ταχυμεταφοράς στον Αρχιεπίσκοπο Johannes de Jong, μεταξύ άλλων . Το 1943 έγινε αντιπρόεδρος της Ένωσης Εθελοντών Γυναικών , θέση που θα κρατούσε για δέκα χρόνια. Με το ψευδώνυμο Truus ter Aken, κρύφτηκε στο Otterloo και στο Apeldoorn στον απόηχο του πολέμου . Μετά την απελευθέρωση του Άρνεμ, συμμετείχε στην Ένωση για να ξεκινήσει η δημόσια ζωή στην πόλη.
Πολιτική καριέρα
Τον Μάιο του 1945, η Klompé εγγράφηκε στο Ολλανδικό Λαϊκό Κίνημα και μετά την ίδρυση του PvdA σκέφτηκε να γίνει μέλος. Ωστόσο, θεώρησε ότι το κόμμα ήταν μια συνέχεια του παλιού SDAP και έγινε μέλος του Καθολικού Λαϊκού Κόμματος . Λόγω της έλλειψης γυναικών στην παράταξη της Βουλής των Αντιπροσώπων του KVP το 1946, αυτή και ο φίλος της Wally van Lanschot ίδρυσαν τη Ρωμαιοκαθολική Γυναικεία Διαμάχη εκείνη τη χρονιά για να κινητοποιήσουν τις γυναίκες να γίνουν πολιτικά ενεργές. Ωστόσο, η Klompé δεν ένιωθε φεμινίστρια και δεν συμφώνησε με τον ριζοσπαστικό φεμινισμό της goog_1047753646 Dolle Mina (μια ολλανδική φεμινιστική ομάδα που ιδρύθηκε τον Δεκέμβριο του 1969 και έκανε εκστρατεία για ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες. ).
Παρέμεινε πρόεδρος της Ρωμαιοκαθολικής Γυναικείας Διαμάχης μέχρι το 1950 και στο μεταξύ την κάλεσαν και άλλες γυναικείες οργανώσεις.
Το 1947, κατόπιν συμβουλής ολλανδικών γυναικείων οργανώσεων, της δόθηκε μια θέση στην ολλανδική αντιπροσωπεία στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών . Σε εκείνη την αντιπροσωπεία, έγινε αμέσως αντιληπτή από τους Καθολικούς συναδέλφους της Maan Sassen και Leo Beaufort . Αυτά στη συνέχεια την πίεσαν να είναι υποψήφια για τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Την έπεισαν να γίνει υποψήφια για τη Βουλή των Αντιπροσώπων σε μη εκλέξιμη θέση. Ωστόσο, μπήκε στο δωμάτιο στις 12 Αυγούστου 1948, όταν ο Maan Sassen έγινε Υπουργός Υπερπόντιων Εδαφών. Στη συνέχεια της ανατέθηκε το χαρτοφυλάκιο του ξένου εκπροσώπου στην παράταξη. Από τη θέση αυτή, θα υπηρετούσε στη Συμβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης μεταξύ 1949 και 1956 και στο Κοινοβούλιο της ΕΚΑΧ μεταξύ 1952 και 1956 .
Στις εκλογές της Βουλής των Αντιπροσώπων το 1952 ήταν αρχηγός κόμματος για το KVP σε πολλές εκλογικές περιφέρειες. Στις άλλες εκλογικές περιφέρειες, ο Carl Romme ήταν ηγέτης του κόμματος, μεταξύ άλλων . Ήταν επίσης το 1963 (μαζί με τους Gerard Veldkamp , Jan Maenen και Wim de Kort ) και το 1967 (μαζί με τους Norbert Schmelzer , Kees van der Ploeg και Pierre Lardinois ).
Τον Ιούλιο του 1953, η Marga Klompé υπέβαλε μια τροποποίηση όταν εξέταζε τη συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα . Η τροπολογία όριζε ότι περαιτέρω συμφωνίες που προέκυψαν από τη συνθήκη έπρεπε να υποβληθούν στο Σώμα. Η Βουλή και η Κλομπέ πίεσαν τις απόψεις τους για το υπουργικό συμβούλιο, αλλά λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα η συνθήκη ακυρώθηκε από τη Γαλλία.
Υπουργός Κοινωνικής Εργασίας
Στις 13 Οκτωβρίου 1956, ως υπουργός Κοινωνικής Εργασίας, έγινε η πρώτη γυναίκα υπουργός στην Ολλανδία. Ο πρωθυπουργός Willem Drees αρχικά δεν ήταν ευχαριστημένος με την άφιξή της. θα προτιμούσε να είχε μείνει ο Φρανς-Γιόζεφ βαν Τιέλ . Με δικά της λόγια, του είχε πει τα εξής σε συνέντευξή της στον Drees:
Είχα την αίσθηση ότι ο Drees με έβλεπε ως ένα είδος KVP έκδοσης του Van der Goes van Naters . Εν ολίγοις, σκέφτηκα: "Υπάρχει μια ορισμένη υποψία από την πλευρά του. Και σύντομα θα βρεθώ σε έναν σύλλογο του οποίου ο πρόεδρος δεν με εμπιστεύεται απόλυτα". Του είπα το εξής: "Κοιτάξτε, κύριε Drees... Δεν ξέρω αν πρέπει να πω ναι, γιατί σαφώς έχω την αίσθηση ότι υπάρχει πολύ λίγη εμπιστοσύνη. Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να αγοράσω ένα εισιτήριο μετ' επιστροφής Ρώμη τότε θα πάω πίσω». Σοκαρίστηκε από την αντίδρασή μου: «Όχι, δεν ήταν καθόλου αυτή η πρόθεση!». Στη συνέχεια συμφώνησα μαζί του το εξής: "Θα συμμετάσχω στο υπουργικό συμβούλιο. Μετά από δύο μήνες θα έχω μια συνάντηση μαζί σας. Εάν μέχρι τότε δεν έχουν εκλείψει οι αμφιβολίες μου, τώρα ζήτησα να παραιτηθώ".
Στην πρώτη της θητεία ως υπουργός, χρειάστηκε να συνεργαστεί με τον σοσιαλιστή Ko Suurhoff , ο οποίος ήταν υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων και ο οποίος της είπε ότι δεν έπαιρνε κανένα ρίσκο. Στο υπουργικό συμβούλιο ήταν υπεύθυνη για τη διασφάλιση ότι οι υπουργοί άρχισαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλον με τα μικρά τους ονόματα. η μόνη εξαίρεση αφορούσε τον «πρόεδρο» Drees. Ξεκίνησε επίσης ένα εβδομαδιαίο γεύμα σάντουιτς στο τμήμα της για τους συναδέλφους της KVP στο υπουργικό συμβούλιο.
Η Klompé θεώρησε τον λεγόμενο «αγώνα κατά της αντικοινωνικότητας» και το πρόβλημα των ηλικιωμένων ως αιχμής του δόρατος του τομέα πολιτικής της η Klompé ήταν επικριτική για την επίσημη προσπάθεια για επιδότηση στο δικό της τμήμα και γι' αυτό υποστήριξε την έρευνα πριν. για τη χορήγηση επιδοτήσεων. Τα οικογενειακά θέρετρα για αδύναμα κοινωνικές οικογένειες ήταν ένα επιστημονικό πείραμα για την ολλανδική κυβέρνηση, αλλά το κόστος αυτού του πειράματος ήταν υψηλό το 1957 και το 1958. Η Υπουργός Κλομπέ ήταν στα κάρβουνα γι' αυτό κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τον προϋπολογισμό στο Κοινοβούλιο, αλλά συνέχισε να υπερασπίζεται την παράσταση του υπουργείου της.
Το 1959 πέρασε από το KVP ως πιθανή υποψήφια πρωθυπουργός. Η ηγεσία του κόμματος εκείνη την εποχή ήθελε έναν «εξωκοινοβουλευτικό» πρωθυπουργό και ως αποτέλεσμα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου του κόμματος από το υπουργικό συμβούλιο του Beel II πέρασαν. Κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του μελλοντικού υπουργικού συμβουλίου De Quay, δεν ήταν βέβαιο ότι η Klompé θα διατηρούσε τη θέση της ως υπουργός. Ήθελε σημαντική επέκταση των καθηκόντων της και απείλησε να φύγει πολλές φορές. Η Κλομπέ είχε βάλει στο στόχαστρο το υπουργείο Υγείας . Η De Quay ήταν της γνώμης ότι έπρεπε να κανονίσει την οριοθέτηση του χώρου με τον συνάδελφό της. Ο Κλομπέ απάντησε: «Κανένας πολιτικός δεν αναμένεται να μειώσει οικειοθελώς το μέγεθος του τμήματός του». Υποχώρησε μόνο αφού η περιοχή είχε μεταφερθεί από την κοινωνική πρόνοια και η Δημόσια Υγεία θα μεταφερόταν κατά τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου. Τίποτα δεν προέκυψε από αυτό κατά την ίδια την περίοδο του υπουργικού συμβουλίου.
Η Κλομπέ είχε καλές σχέσεις με τη Βουλή κατά τη διάρκεια της θητείας της ως υπουργός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υποστήριξε τη μεταφορά των Μολουκών από τα στρατόπεδά τους σε νέα οικιστικά συγκροτήματα . Η πλειοψηφία της Βουλής των Αντιπροσώπων υποστήριξε τα σχέδιά της για αυτό. Επιπλέον, αποφάσισε το 1959 να κλείσει τα οικογενειακά καταφύγια για αδύναμα κοινωνικές οικογένειες και έθεσε την καταπολέμηση της ανκοινωνικότητας στην τοπική κυβέρνηση. Η κορωνίδα του έργου του Klompe ήταν η δημιουργία του General Assistance Act . Σύμφωνα με αυτήν, τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας θα πρέπει να γίνουν «εκτελεστό δικαίωμα».
Επιστροφή στην Αίθουσα
Μετά τις εκλογές της Βουλής των Αντιπροσώπων του 1963, η Marga Klompé, μαζί με τους υπουργούς Jan de Quay και Joseph Luns, ανήκαν στην πρώτη τριάδα μιας δημοσκόπησης δημοτικότητας. Παρά τη δημοτικότητά της, αρνήθηκε να επιστρέψει ως υπουργός Κοινωνικής Εργασίας μετά τις εκλογές. Είκοσι χρόνια αργότερα δήλωσε: «Είχα την ιδέα ότι αναπτύσσω τυφλά σημεία». Κατά τη διάρκεια της νύχτας του Schmelzer, προς το συμφέρον της ενότητας του κόμματός της, ως μέλος του Κοινοβουλίου ψήφισε υπέρ της πρότασης του συναδέλφου του κόμματος Norbert Schmelzer που ανέτρεψε το υπουργικό συμβούλιο των Cals .
Στη διαδικασία σχηματισμού μετά την πτώση του υπουργικού συμβουλίου των Cals, η Klompé εξέφρασε την υποστήριξή της στη Jelle Zijlstra ως τη νέα πρωθυπουργό. Στο νέο υπουργικό συμβούλιο της Zijlstra αποδέχτηκε τη θέση της Υπουργού Πολιτισμού, Αναψυχής και Κοινωνικής Εργασίας . Αυτό το υπουργείο δημιουργήθηκε το 1965 μετά τη μετατροπή του παλιού του τμήματος.
Δεύτερη περίοδος υπουργού
Επειδή το υπουργικό συμβούλιο της Zijlstra ήταν ένα υπουργικό συμβούλιο, είχε λίγες πολιτικές φιλοδοξίες. Ωστόσο, ο Klompé κατάφερε να περάσει από το Σώμα το Broadcasting Act το 1967. Την ίδια χρονιά, το κόμμα της την πρότεινε ως πιθανή υποψήφια πρωθυπουργό, αλλά θεωρούσε τον εαυτό της πολύ αδύναμη στον χρηματοοικονομικό και οικονομικό τομέα. Τελικά έγινε ο Piet de Jong , κατόπιν αιτήματος του οποίου αποφάσισε να παραμείνει ως υπουργός. Υπηρέτησε τη θητεία της ως υπουργός και τελείωσε την πολιτική της σταδιοδρομία το 1971. Στα δέκα χρόνια που ήταν υπουργός, είχε καταφέρει να διευρύνει σταθερά τον τομέα πολιτικής του υπουργείου της και να εξασφαλίσει την ύπαρξή του.
Τα τελευταία χρόνια
Λίγο μετά την παραίτησή της από υπουργός, διορίστηκε υπουργός Επικρατείας . Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και έγινε μέλος της παπικής επιτροπής Justitia et Pax . Μετά τη συνταξιοδότησή της δεν θα ανακατευόταν πλέον στην πολιτική στη Χάγη. Είχε ακόμα αρκετές επιπλέον θέσεις:
- Μέλος Ποντιφική Επιτροπή Justitia Et Pax - 1967-77
- Πρόεδρος της εθνικής επιτροπής Justitia Et Pax 1972-1985
- Πρόεδρος της Comité De Continuïté των διεθνών επιτροπών Justitia Et Pax Van Europa και Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Διάσκεψης Jp από το 1978-81
- Πρόεδρος του Τμήματος Διεθνών Υποθέσεων του Συμβουλίου των Εκκλησιών στην Ολλανδία - 1971-81 από 1981-85 Αντιπρόεδρος
- Μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Πολιτικής της Διάσκεψης των Επισκόπων - BBK - της επαρχίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας 1971-86
- Πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής της UNESCO - 1974-82
- Πρόεδρος του Ιδρύματος Bio-Sciences and Society 1972-81
- Πρόεδρος της Επιτροπής Προσανατολισμού OCIPE - Office Catholique d'Information sur les Problems Européens - Στρασβούργο - Βρυξέλλες `77-`85
- Πρόεδρος της Κοινής Ομάδας Εργασίας - Οικουμενικής Ομάδας Εργασίας με γνώμονα την εκκλησία, για, μεταξύ άλλων, την πολιτική στον τομέα της αναπτυξιακής συνεργασίας '74-85.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αρρώστησε βαριά, αλλά αποφάσισε να συνεχίσει να εργάζεται. Η αδερφή της Σαρλό τη φρόντιζε τους τελευταίους μήνες της ζωής της. Η ανύπαντρη Marga Klompé αποφάσισε ότι το πρόσωπό της δεν έπρεπε να συζητηθεί στην κηδεία της. Η Marga Klompé αποτεφρώθηκε στο κρεματόριο του Ockenburgh στη Χάγη . Οι στάχτες της σκορπίστηκαν στη Βόρεια Θάλασσα .
Προσωπικότητα
Η Klompé περιγράφηκε από τον συνάδελφό της Gerard Veldkamp ως «ένα ειλικρινές πολιτικό ον, (αυτή) επιβεβαίωσε τον εαυτό της όπου ήταν δυνατόν». Η Jelle Zijlstra είπε για εκείνη:
Τη βλέπω να μιλά συνεχώς, να γράφει, να τηλεφωνεί - ο ΠΤΤ πρέπει να έχει κάνει μια περιουσία από αυτήν, μια συνεχώς δραστήρια γυναίκα (...). Παρέμεινε γοητευτική, παρ' όλη τη σταθερότητά της, αλλά τα επόμενα χρόνια η σταθερότητα κυριάρχησε πλήρως. Αγαπούσε επίσης το τζιν (...) και πρέπει να πούμε ότι είχε μια καλά ανεπτυγμένη ικανότητα από αυτή την άποψη.
Βραβεία
- Μεγάλος Αξιωματικός του Τάγματος του Orange-Nassau , 27 Ιουλίου 1963.
- Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Orange-Nassau , 17 Ιουλίου 1971.
- Σταυρός Αξίας του Ολλανδικού Ερυθρού Σταυρού ;
- Επίτιμος διδάκτορας από το Katholieke Hogeschool Tilburg , 1982 [2]
- Τάγμα Στέμματος Μεγάλου Σταυρού του Βελγίου [4]
- Commanderie order de la Santé Publique - Γαλλία [4]
Ονομασία
- Στην Ουτρέχτη, η γέφυρα Marga Klompé πάνω από το Stadsbuitengracht , που χτίστηκε το 2014, πήρε το όνομά της από την Klompé και σε διάφορα μέρη στην Ολλανδία υπάρχουν επίσης δρόμοι που φέρουν το όνομά της.
- Το
νεότερο κτίριο στην πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου Tilburg πήρε το
όνομά της από την Klompé: το κτίριο Marga Klompé, που άνοιξε το 2024.
Από το 2010, μια ειδική έδρα σε αυτό το πανεπιστήμιο φέρει επίσης το
όνομά της, με τη διδασκαλία της «Διεθνούς κοινωνικής ευθύνης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου